Midnight Club 3: Dub Edition is een game die zich volledig richt op de gameplay en geen onnodige capriolen uithaalt wat een verhaallijn betreft. Eigenlijk is dit alleen maar fijn, aangezien een verhaal in een racegame toch zelden tot nooit lijkt te werken. Daarvoor moet je toch bij de adventures en RPG's zijn. In racegames moet er geraced worden, niets meer en niets minder. Dat aspect is dan ook in zeer grote mate aanwezig bij Midnight Club 3. Al meteen vanaf het begin heb je redelijk snelle auto's tot je beschikking en kun je in de careermode meteen aan een groot aantal races mee doen.
De careermode is sterk vergelijkbaar met die uit NFSU2 en de vorige Midnight Club. Je koopt een auto, waarmee je vervolgens vrij door de stad kan cruisen om races op te zoeken waar je aan mee kunt doen. Zo verdien je geld, waarna je de mogelijkheid hebt om je auto te tunen of een nieuwe te kopen. Hoe meer races je wint, hoe meer mogelijkheden je krijgt. Een vrij simpele opzet, die in het geval van deze game erg goed werkt. Het spel kent drie steden, namelijk: Detroit, San Diego en Atlanta. Alle drie de steden zijn erg levendig en sfeervol, waardoor het nooit echt saai of vervelend wordt om er in rond te rijden. Rockstar weet gewoon een zeer overtuigend stadsbeeld neer te zetten, mogelijk ook door hun ervaring met de GTA games.
Het spel heeft echt een enorme selectie aan voertuigen vergeleken met de directe concurrentie. Meer dan 60 auto's en motoren staan tot je beschikking. Hieronder natuurlijk de gebruikelijke tuners zoals je in de meeste streetracing games ziet, maar ook luxe sedans, Amerikaanse 'muscle cars', SUV's en terreinwagens, choppers, racemotoren en exotische sportwagens. De voertuigen zijn mooi gelijkmatig verdeeld, waardoor er eigenlijk voor ieder wat wils is. Je wordt in het spel ook nooit gedwongen om je auto optisch te tunen, dus als je daar niet van houdt, kun je dat gewoon links laten liggen. De meeste auto's zijn ook zonder verdere opsmuk toch al prima om te zien. Vooral omdat MC3 zich sowieso al op het wat duurdere segment richt. Overigens bestaan alle voertuigen uit de game, ook in het echt.
Dan het racen zelf. Wanneer je hier eenmaal aan begint, kom je er al snel achter dat dit spel haast geen greintje aan realisme in zich draagt. Dit is zonder twijfel één van de meest over the top racegames sinds tijden. Zo kun je vanuit stilstand volledig om je as draaien met de handrem ingedrukt, kun je via de slipstream van je tegenstander een stevige turboboost activeren, ieder gewenst moment op twee wielen rijden, en heb je zelfs special moves tot je beschikking. Zo kun je afhankelijk van het voertuig de tijd vertragen, een schokgolf veroorzaken, of als een stootram door het verkeer schieten. Je moet er van houden, maar dit is wel de charme van de game waarmee het zich echt van de rest weet te onderscheiden. Het zorgt in elk geval voor een fri e wind door het racegenre. Iets waarin Burnout lange tijd alleen stond.
Een leuk aspect wat Midnight Club 3 ook heeft en directe concurrent NFSU2 niet, is een schademodel. Hoewel ook dit aspect verre van realistisch is, geeft het de game toch een bepaalde meerwaarde. Het begint allemaal met kra en in de lak, maar dit gaat daarna al snel over op een ingedeukt cha is, versplinterd glas en later zelfs een rokende motor. Heel veel invloed op de rijeigenschappen heeft het niet en je moet het ook vrij bont maken, voordat je auto praktisch total lo is, maar toch is het een leuke implementatie. Overigens zijn niet alleen de auto's en motoren stuk te rijden, hetzelfde geldt voor een groot deel van de omgeving. Deze is namelijk erg interactief, en praktisch alles wat langs of op de weg staat is omver te rijden. Dit zorgt vaak voor zeer destructieve races waarin van alles gebeurt.