Water. Voor velen brengt het woord een stroom aan goede herinneringen met zich mee: zonnige vakanties aan zee, lekker rondspetteren in het zwembad, of een heerlijk glas water na een avondje sporten. Gamers echter rillen juist bij de gedachte dat ze iets met water moeten doen, niet omdat ze niet graag douchen (dat is natuurlijk onzin), maar omdat het vaak tergende levels in games oplevert. Al vanaf Super Mario Bros., waar we achterna werden gezeten door onverschrokken visjes, zijn we bang voor het natte goedje in onze virtuele fantasiewerelden.
In Hydroventure speel je niet in water, je bent water, een plas water om precies te zijn. Je wordt een boek ingetrokken omdat een vies, zwart goedje genaamd de Influence de verschillende bladzijden vies heeft gemaakt. Aan jou de eer de werelden in het boek schoon te maken, en dat doe je door tientallen regenboogdruppels te verzamelen. Simpel toch?
Bloed, zweet en tranen
Of ja, simpel is een understatement van jewelste. Elke regenboogdruppel moet met bloed, zweet en tranen verdiend worden. De game wordt als een tweedimensionale platformer weergegeven en door de Wii-controller te kantelen, beweeg je de plas water naar links of naar rechts. Het probleem is dat water natuurlijk niet aan elkaar vastplakt, en het komt dus regelmatig voor dat je plas verdeeld wordt en druppels afgezonderd achterblijven. Voeg je die niet op tijd bij je complete plas, dan verlies je ze voorgoed. Een beetje zoals LocoRoco dus, maar dan nog een stukje pittiger.
Water doet namelijk lekker wat het zelf wilt. Het blijft achter in gaten in de grond, wurmt zich door kieren van vloeren en spettert alle kanten op als het snel stroomt. Door de realistische physics in de game beweegt het water zo realistisch dat elke verandering in de omgeving er voor zorgt dat de plas niet meer stroomt zoals jij wilt. Het maakt van Hydroventure een pittige game, al in de eerste van zijn vier gigantische werelden. Voordat je het weet gaan diverse deuren die eerst nog dicht zaten open en moet je het water opeens langs steeds kleiner wordende openingen en gevaarlijke obstakels (zoals vuurspuwende vijanden) loodsen.
Heerlijke ervaring
Dat het ondanks de snel stijgende moeilijkheidsgraad toch een heerlijke ervaring blijft, ligt aan een aantal zaken, waaronder de leuke besturing met de Wii-controller en de physics van het water, wat we net al aanhaalden. Maar ook de manier waarop de levels steeds meer van zich prijs geven is erg goed gedaan. In de Metroid-reeks kom je vaak genoeg bij deuren die niet open gaan of op plekken waar je nog niet bij kunt. Hydroventure doet precies hetzelfde en weet dit perfect te doseren.
Maar ook de variatie in de gameplay is ijzersterk. Dat komt omdat elke regenboogdruppel weer op een andere manier verkregen wordt. De ene keer ben je badeentjes aan het verzamelen (het water sleurt natuurlijk kleine objecten met zich mee), het andere moment probeer je met een waterwiel platformen zo te positioneren dat er een weg naar de overkant van een ravijn wordt gebouwd. Ondertu en verzamel je ook puzzelstukjes voor leuke unlockables en extra waterdruppels die je in kunt zetten als je te veel water uit je plas bent verloren.
Ice ice baby
Wat de variatie er ook goed inhoudt, is de mogelijkheid om gedurende het spel nieuwe vaardigheden voor het water te verkrijgen. Dat begint bij een optie om het water samen te trekken tot een bal, waardoor je minder snel druppels verliest. Helaas kan dit maar even: na een paar momenten spat het water uiteen en kun je het allemaal weer bij elkaar gaan ’rapen’. De explosie die het teweegbrengt duwt wel tonnen en rotsblokken uit de weg. Later in het spel krijg je ook de mogelijkheid om je water te verdampen of het in een blok ijs te veranderen. En dat bestuurt allemaal zoals je verwacht.
De presentatie van de game is uitmuntend. Grafisch oogt de game als een stripverhaal, en dat is precies wat de makers er mee wilden bereiken. Verder zijn de textures scherp en kleurrijk. Als we een nadeel moeten noemen, is het dat de muziek weinig opvalt. Dat is niet per se een nadeel, maar we kunnen ons eigenlijk niets van het geluid herinneren, wat meestal geen goed teken is.
Na dik tien uur ben je door de vier joekels van levels heen en heb je je werkelijk kapot gewerkt voor de diverse regenboogdruppels. Er blijven vooral twee gedachtes over na het einde: ‘hoe kan een WiiWare game zo goed en lang zijn?’ en ‘wanneer komt er een vervolg?’ Een groter compliment kan een game niet krijgen.