Cyberpunk 2077: Phantom Liberty maakt de game op alle fronten af

Een bug waar ik toentertijd zelf mee geconfronteerd werd, was dat als je de wet in Cyberpunk overtrad, de politie uit het niets verscheen en begon te schieten. Soms verscheen een van de agenten in een muur en schoot hij van daaruit zijn kogels af terwijl hij onkwetsbaar was voor mijn wapens.

CD Projekt Red heeft de agenten duidelijk teruggestuurd naar hun academie want de politie gedraagt zich nu zoals je in een open wereld verwacht: ze reageren op je gedrag en hoe bonter je het maakt, hoe hoger je ‘wanted rating’ en hoe feller de reactie is. Inderdaad: een systeem dat een spel in 2001 al in zich had.

Ik noem dit omdat het gedrag van de politie kenmerkend was voor de problemen: de game was gewoon niet af. Het was alsof de set designers een indrukwekkend decor had neergezet, de acteurs hadden hun kostuums en make-up maar onder die uiterlijke schoonheid ontbrak de diepgang die je van zo’n mooie wereld verwacht.

En dat had zomaar een onoplosbaar probleem kunnen zijn. Lange tijd leek het erop dat de ontwikkelaars wel in staat bleken om de technische problemen te repareren zonder dat het daadwerkelijke spel er heel veel beter op werd. Met Phantom Liberty bewijst CD Projekt Red dat die angst ongegrond was. Want de nieuwe inhoud en de 2.0-update tillen het spel eindelijk naar het niveau waar het in 2020 eigenlijk bij release al had moeten zijn. Cyberpunks gameplay sluit nu grotendeels aan bij de visuele flair en de ambitie van de makers.

Nee, het is nog steeds geen perfecte ervaring en er zijn nog steeds bugs. Bij een eerste wandeling door het nieuwe gebied Dog Town maakten verschillende computerpersonages nogal vreemde loopjes waarbij te ver van een kruk aan hun ‘ga zitten’ animatie waren begonnen. Op een zeker moment belandde er ook nog een voetganger in de motor van de auto. Maar vergeleken met die allereerste versie, waarin auto’s spontaan kilometers de lucht in vlogen, is dit een solide en stabiele ervaring.

Reset

Maar genoeg over het verleden. Het heden brengt ons een game waarin zoveel is veranderd dat wie een oude save pakt om in de nieuwe content te duiken de boodschap krijgt dat alle skills in de skilltree zijn gereset. Dat systeem is helemaal omgegooid. Waar het investeren van skillpoints voorheen vooral ‘passieve voordelen’ gaf (paar procent beter mikken, paar procent betere bescherming) leveren nieuwe punten ook echt nieuwe vaardigheden op. Dat betekent dat je meteen iets merkt van je keuzes, wat gewoon veel leuker is: je krijgt er immers meteen nieuw speelgoed bij waar je in de spelwereld mee aan de gang gaat. Dat is vooral te merken als je voor de vele hacker-opties kiest. Cyberware is nu daarom een stuk leuker met meer keuzes en meer effecten om op vijanden en de omgeving los te laten. Die verbeteringen in de skilltree zijn voor alle spelers beschikbaar, maar wie de uitbreiding koopt krijgt er een nieuwe skill tree bij. Deze speel je vrij als je Dog Town betreedt.

De uitbreiding biedt de mogelijkheid om een new game te beginnen waarbij je meteen op level 15 in de wereld staat om in de nieuwe content te duiken. Het is een verademing om Phantom Liberty op deze manier te starten, want CD Projekt heeft duidelijk een boel bijgeleerd over wat een Cyberpunk-game zou moeten zijn, en hoe je de speler in het verhaal meeneemt.

Weg is de verwarrende parade van personages die je in vaak ondoorgrondelijke straattaal snel ‘bijpraten’ over de situatie. In plaats daarvan begint het met een telefoontje van een mysterieuze hacker, Songbird genaamd, die jou vraagt om af te spreken buiten ‘Dog Town’, een deel van Night City dat afgezonderd is van de rest. Al snel wordt duidelijk wat er gaande is: de president van de New United States zit in een vliegtuig dat gaat neerstorten in Dog Town, en het is aan jou, V, om haar daar te redden. De opzet doet denken aan de klassieke John Carpenter-film Escape from New York, en Dog Town is net als het New York in die film een eigen eiland van anarchie.

Zoals gezegd brengt de korte intro je snel in Dog Town en zit je binnen enkele minuten vol in de actie. Dat betekent ook dat als je de main campaign niet (of lang geleden) hebt gespeeld, het even zoeken is naar hoe alles ook alweer werkt. Er is geen tutorial voor nieuwe spelers die de oude game willen overslaan. En eerlijk gezegd is het voor de beste ervaring ook aan te raden om niet blanco in Phantom Liberty te stappen. Ja, bij het laadscherm krijg je een korte samenvatting van het verhaal tot nu toe, maar eigenlijk is het zonde om dat begin van het spel te negeren, gezien alles wat je leert over de personages en de systemen. Wel is trouwens de rest van het spel (minus een flink aantal beginmissies) gewoon toegankelijk als je blanco met Phantom Liberty begint. Het is dan een beetje alsof je pas bij het tweede seizoen van een tv-serie instapt.

Seizoen twee

Dat ‘tweede seizoen’ heeft overigens wel een véél beter verteld verhaal dan het origineel. Phantom Liberty is een spionagethriller waarbij je als een soort Ethan Hunt uit Mission Impossible probeert te laveren tussen actiescènes en steeds moet kiezen wie je wel of niet kan vertrouwen. Vooral intrigerend is het nieuwe personage, de spion Solomon Reed (fantastisch gespeeld door Idris Elba). Keuzes in de game hebben enorm veel invloed op het verhaal en zorgen ervoor dat alles wat je doet betekenis heeft. Uiteindelijk heeft de uitbreiding twee eindes, en er is een extra einde toegevoegd aan het hoofdverhaal.

Er zijn twee redenen waarom het verhaal van Phantom Liberty zoveel beter werkt dan het origineel. De eerste is dat het je meer gelegenheid geeft om een rol te spelen. Er lijkt minder ingevuld voor jouw personage dan in het origineel, en omdat je constant met direct gevaar moet omgaan en de consequenties sneller zichtbaar zijn, voelt dat als een betere ervaring dan de soms abstracte en met straattaal doorspekte infodumps van het oorspronkelijk verhaal.

De tweede reden is dat er ontzettend veel vaart in zit, zonder dat je de draad kwijtraakt. Jouw motivatie om iets te doen is steeds volkomen duidelijk, ook al blijven de plannen van je tegenspelers vaak een mysterie tot hun grote twist zichtbaar is.

Auto

Niet alles speelt overigens even lekker. Phantom Liberty introduceert voertuiggevechten en dat is best een twijfelachtige ervaring. Of dat nu komt door de iets minder stabiele framerate op grote snelheid of omdat de besturing (nog steeds!) wat zwabberig is, het voelt tijdens deze mobiele gevechten nooit alsof je echt alles onder controle hebt. Dat maakt het niet onspeelbaar, maar ook niet superleuk.

Datzelfde geldt voor de manier waarop sluipen soms behoorlijk ongeloofwaardig werkt. Als je probeert ongezien ergens doorheen te sluipen en een vijand je ziet, krijg je onmiddellijk een waarschuwend geluid en is de vijand extra alert. Maar een alerte vijand heeft blijkbaar het geheugen van een poffertje, want vaak komen ze niet eens echt kijken naar waar ze je hebben gezien. Als je meerdere keren snel in en uit hun blikveld beweegt reageren ze even met een ‘was daar wat?’, om je dan weer volkomen te negeren.

Daar staat tegenover dat vuurgevechten beter zijn, dat hacken (veel) leuker is en dat het spel als geheel gewoon zonder enige discussie lekker wegspeelt. Dat is een hele grote verbetering.

Geluid

Er is veel geschreven over de graphics van Cyberpunk 2077; die zijn dankzij de artstyle nog steeds geweldig. Dog Town heeft veel persoonlijkheid en er is zo veel te ontdekken in de omgeving dat je het bijna kan spelen als een walking simulator om aan de hand van alle details en gesprekken van personages meer over de wereld te leren.

Maar vooral het sounddesign is (opnieuw) fenomenaal. Het is moeilijk te omschrijven, maar het geluid voelt kwalitatief hoogstaander dan je van een game gewend bent. Er zitten enorm veel details in de omgeving, maar ook de manier waarop de acteurs te horen zijn en de geweldige muziek-op-steroïden zorgen voor een uniek soundscape dat minstens zoveel doet voor het gevoel van ‘in de wereld zijn’ als de beelden.

Af

Wat vooral blijkt uit het spelen van de uitbreiding (en de oorspronkelijke game) in de huidige staat, is dat CD Projekt Red het wel kan. En dat Cyberpunk, de setting, wel degelijk de game oplevert waar de fans jaren op hoopten. Het lijkt erop dat Phantom Liberty wel meteen de laatste uitbreiding is voor Cyberpunk 2077, wat misschien ook wel toepasselijk is na alle werk en verbetering. Cyberpunk 2077 is nu in alle opzichten ‘af’.

Cyberpunk 2077: Phantom Liberty is nu beschikbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc.

Conclusie

9

Fantastisch

Conclusie

Het nieuwe Dog Town is een genot om te verkennen en nieuwe personages en een fantastisch spionageverhaal nemen je met veel vaart op reis langs allerlei onverwachte wendingen. Meer nog dan in de oorspronkelijke game krijg je de gelegenheid om een rol te spelen met betekenisvolle keuzes. De nieuwe skill tree geeft je daarnaast met elke beslissing nieuwe vaardigheden, in plaats van saaie passieve upgrades. En hoewel stealth nog niet van wereldklasse is, is het geheel nu eindelijk groter dan de som van de delen. Cyberpunk 2077 is nu een fantastisch rollenspel dat zijn setting eindelijk eer aandoet.

Plus- minpunten

De game is af

Politie intelligenter

Beter verhaal

Skill trees betekenisvoller

Stealth nog steeds zwak

Nog steeds kleine bugs en glitches