Dead Island 2 is een bloederig cringe-festijn

Deze grap aan het begin van de game, die regelrecht van Bert en Ernie is gestolen, zet de toon voor de komende vijftien tot twintig uur van Dead Island 2. Het is een game vol met dit soort cringe, die je vaker laat zuchten dan lachen.

Ons hoofdpersonage Jacob, een van de licht van elkaar verschillende hoofdpersonen die je kunt kiezen, is geschreven alsof hij een coole dude boordevol zelfvertrouwen is, maar komt uiteindelijk over als een nerd met een vrachtlading aan dad jokes. Als hij terugkomt in zijn uitvalsbasis en opmerkt dat er een overlevende minder in de kamer staat, vraagt hij: "Where is the last of us?" Na zo'n overduidelijke en niet grappige verwijzing lig je niet in een deuk, maar wens je vooral dat je die betere zombiegame aan het spelen was.

Hella cringe

Het verhaal van Dead Island 2 is daarbij flinterdun. Je zit vast in een door zombies overspoeld Los Angeles. Dat wordt overigens steevast Hell-A genoemd, een niet zo bijster slimme vondst die door overmatig gebruik al z'n charme verliest. Jij wordt gebeten, maar je overleeft het en verandert zowaar niet in een zombie. Met je nieuw ontdekte immuniteit wil je de wereld redden en ga je op zoek naar een dokter die een vaccin uit je kan trekken.

Het stelt allemaal niet zoveel voor en het verhaal wordt verder verdund door nutteloze zijpaadjes. In een hotel ontmoet je bijvoorbeeld een groepje bodybuilders, dat zich verschuilt voor de hordes ondoden buiten hun deuren. Een van hen vraagt je om te checken of zijn twee work-outvrienden nog leven, een ander wil dat je wapens opspoort waarmee ze hun schuilplaats kunnen verdedigen. En dan nu de grote quizvraag: een van deze twee missies hoort bij het hoofdverhaal, de ander is een optionele zijmissie. Zie jij het verschil? Beiden hebben in ieder geval niets met het overkoepelende verhaal te maken.

Lekker meppen

Gelukkig heeft Dead Island 2 ook weinig verhaal nodig: het draait immers allemaal om het knokken tegen de zombies. Daar is genoeg plezier in te vinden, want het meppen van een horde hersenloze tegenstanders blijft een genot. De ondode schuifelt jouw kant op, jij haalt uit met je knuppel of moersleutel en tikt zo zijn kop open. Of laad een sterke klap op en mik op zijn benen: daarmee scheur je zo zijn knie doormidden. De zombie valt op de grond en met je schoenzool kun je zijn schedel open laten spatten.

Komt de zombie iets te dichtbij, dan kun je met een goed getimede ontwijking zijn uithaal uit de weg gaan. Hij struikelt een beetje over zijn voeten en dan is het tijd voor een counter. Bam, ram die speer door zijn kop! Er zijn maar weinig dingen zo bevredigend als het compleet vermorzelen van zo'n domme vijand. Later speel je ook een block vrij om aanvallen te pareren, plus een hele hoop andere vaardigheden die je vaak belonen voor de manier waarop je een zombie doodt.

Het voelt heerlijk, maar niet heerlijk genoeg om de volledige game lang te blijven boeien. Op een gegeven moment heb je die simpele gevechten met al die schuifelende kadavers wel gezien, en ren je ze liever snel voorbij op je weg van de ene missie naar de andere. Er zit te weinig variatie in de vijanden, waardoor het snel als een rotklusje begint te voelen. Geef een zombie een bomvest, een ontploffende batterij of maak hem ietsje sneller, maar het blijft een domme zombie. Ontwijk, mep, vermorzel: de dans blijft hetzelfde. Pas in de laatste paar uur van het spel worden er interessante, nieuwe monsters geïntroduceerd, maar dat is eigenlijk te laat.

Vlammende wapens

De afwisseling moet je daarom vooral bij jezelf zoeken, in de vele verschillende wapens die je kunt gebruiken. Overal in de wereld vind je houten balken, koevoeten, golfclubs en samoeraizwaarden, om maar eens wat te noemen. Die kun je daarna bij een werkbank upgraden om ze bijvoorbeeld vuurschade te laten doen, of om ze extra hard aan te laten komen, waardoor zombies sneller omver vliegen.

Die wapens gaan stuk als je er te lang mee door mept, maar je hebt genoeg plek in je inventaris om altijd wel een wapen bij de hand te hebben. Bovendien kun je ze bij de werkbanken voor een klein bedrag weer repareren, dus je hoeft het nooit zonder je favoriete knuppel te stellen. Je kunt ze voor een iets groter bedrag zelfs in level laten stijgen, waardoor je allereerste loden pijp sterk genoeg kan blijven om de hele game mee te blijven spelen.

Helaas wordt je creativiteit wel beperkt tot wat de game voor je heeft verzonnen. Je kunt niet zomaar alles oppakken om mee te meppen, wat het spel toch iets minder boeiend maakt dan bijvoorbeeld Dead Rising. Er valt ook weinig verwoesting aan te richten in de omgeving. Je eerste bezoek aan een muziekkamer in een luxe villa van Bel Air is een grote teleurstelling: de piano's kunnen niet kapot en je kunt de gitaren niet oppakken om een zombie te raken met een gevoelige snaar.

De omgevingen liggen wel vol met kansen om je tegenstanders creatief te lijf te gaan. Misschien hangt er een stroomdraad in het zwembad en kun je de zwemmende zombies elektrocuteren. Of je ziet benzine uit een auto stromen, wat je met een granaat prima kunt opblazen. Het zijn leuke uitstapjes, maar je kunt helaas niet zelf dit soort vallen bedenken. Je moet het doen met wat de ontwikkelaars voor je hebben verzonnen.

Het zonnetje schijnt

De game is grafisch gezien niet bijzonder indrukwekkend - vooral de gezichtsuitdrukkingen zijn stijf en ogen gedateerd. De verschillende wijken van L.A. - sorry, Hell-A - zien er daarentegen prima uit. Van de luxe villa's in Bel Air tot een bezoekje aan het strand en een filmstudio: het zonnige oord is een aardige plek om wat uurtjes in te knokken. Het gaat hierbij trouwens niet om een grote, open wereld, maar om kleine stukjes die je in een uurtje of twee hebt verkend. Gelukkig zijn er wel aardig wat zijmissies om je mee af te leiden, zodat je niet al te snel door de game heen knalt.

Je kunt er ook voor kiezen om het avontuur coöperatief te beleven, al hebben wij dat niet geprobeerd. Met maximaal drie spelers is het natuurlijk altijd leuker om hersenloos rond te meppen, maar dat maakt de game er niet per se beter op.

Misschien hadden we niet veel meer moeten verwachten van een spel dat in 2014 voor het eerst werd aangekondigd en inmiddels langs drie verschillende ontwikkelstudio's is gegaan. De game voelt gedateerd, met weinig creativiteit en verwoesting binnen de omgevingen en een script dat tien jaar geleden ook al belegen was.

Maar dat betekent niet dat je er geen plezier uit kunt halen. Dead Island 2 is niet goed, maar wél leuk. Het is alsof je een slechte B-film speelt: je zucht je er een weg doorheen, maar aan het einde heb je er toch een soort van zwak voor gekregen.

Dead Island is vanaf 21 april verkrijgbaar voor PlayStation 4 en 5, Xbox One en Series X|S, en pc. Voor deze recensie is de game getest op een PlayStation 5.

Conclusie

6

Oké

Conclusie

Dead Island 2 voelt hopeloos gedateerd en simplistisch. Maar dat betekent niet dat het niet leuk is.

Plus- minpunten

Heerlijk zombies slaan

creatieve wapens

mooie omgevingen

Eentonig

verschrikkelijke pogingen tot humor

flinterdun verhaal

weinig creativiteit buiten de wapens