Cyberpunk 2077 is op current-gen eindelijk af

Het debacle van Cyberpunk 2077 is inmiddels legendarisch. Acht jaar lang keken fans van CD Projekt Red naar de game uit. Ik schreef zelf in 2012 een artikel over wat ‘cyberpunk’ (het genre) nu eigenlijk is en schaarde me bij al die mensen die dachten dat de ontwikkelaar van The Witcher 3: Wild Hunt wel iets geweldigs zou kunnen maken binnen die setting. 

Bij het verschijnen van de game speelde ik de pc-versie, die mijn verwachtingen meteen terug naar de werkelijkheid brachten: Cyberpunk 2077 was op pc gewoon een goede rpg. Glitchy, buggy en onstabiel, maar wel een mooie wereld met leuke personages en een aardig verhaal. ‘Gewoon goed’ is echter geen reden tot een schandaal. De echte trap in de maag van de overgrote meerderheid van smachtende cyberpunkfans was de consoleversie. Zelden is een spel met (inmiddels) zo’n grote naam in zo’n erbarmelijke staat uitgebracht. Het kwam wel eerder voor: Tony Hawk 5 was een crashende puinhoop, EA’s Anthem was wellicht speelbaar, maar verre van af en ook Final Fantasy 14 was ooit een tragedie voor alle fans die zich door een onbegrijpelijke imploderende schertsvertoning van een mmo probeerden te worstelen. 

Final Fantasy 14 werd door Square-Enix van de grond af herbouwd tot het wereldwijde (terechte) succes dat het nu is. CD Projekt Red beloofde in diezelfde traditie ook Cyberpunk 2077 te herstellen. Nou ja, herstellen, ‘afmaken’ is wellicht een betere term. De game verkreeg onlangs patch 1.5, waarmee het spel nu eindelijk goed zou moeten werken. Ook werd de ‘next gen’- (inmiddels current gen-)update voor PlayStation 5 en Xbox Series X en S uitgebracht. Die nieuwe versie roept twee essentiële vragen op: is het spel nu bugvrij? En is de game nu wat de fans hoopten dat het zou zijn toen het werd aangekondigd?

Kont

Ik speelde de afgelopen dagen de Series X- en S-versies van Cyberpunk 2077 en kan de eerste vraag nu volmondig met ‘bijna’ beantwoorden. Alle achterlijke glitches en bugs (personages die naast een stoel gingen zitten en in de lucht zweefden, vijanden die verschenen en verdwenen, auto’s die door afrasteringen reden en de beruchte afgevuurde vliegende auto’s) zijn weggewerkt. Als je nu door Night City loopt of rijdt, ziet alles eruit zoals je zou verwachten van een grote open stad. Tijdens missies is er niet meer dat constante gevoel dat de spelwereld onder zijn eigen gewicht bezwijkt. Nou ja, de game crashte één keer na een quick resume op de Series S. In 20 uur speeltijd, zonder dat ik voortgang kwijtraakte.

Dat wil niet zeggen dat er géén glitches te vinden zijn. Zo zag ik een voorbijganger plaatsnemen in een plastic stoel, waarbij de kont van het personage door de achterkant van de stoel heen glitchte. Dit soort grafische foutjes zie je overigens in heel veel games en breekt het spel niet. Irritanter is een bug in de schaduwen in de Series S-versie: in plaats van een natuurlijke schaduw hebben personages (bijvoorbeeld Judy tijdens een scène waarin je de eerste ‘brain dance’ gaat doen) trillende, flikkerende schaduwen op de schouders. Wederom breekt dat het spel niet, maar het is wel weer een moment dat je even uit de illusie wordt gehaald. De schaduwproblemen zijn er overigens niet op Series X. 

Rate

Een punt waar sommige fans nog over bleken te vallen, is dat er nog een verschil is tussen de Series X- en Series S-versies: de Series X-versie draait op 60 frames per seconde en de Series S-versie op 30 frames per seconde. Dit uiteraard naast het verschil in resolutie: de Series X-versie draait ‘dynamisch 4k’ en de Series S-versie ‘dynamisch 1440p’. 

Ik vind dit soort resolutiestatistieken altijd vrij betekenisloos, tenzij je daar gedetailleerde analyses op loslaat. Lang verhaal kort: de Series X-versie zier er op een 4k-televisie uit als een 4k-game. De Series S-versie ziet er op een 1080p-tv uit als een 1080p-game. De framerate is op de Series S heel stabiel, waardoor het mij persoonlijk niets uitmaakt op welke console ik de game speel. Ik switch regelmatig tussen de Series S in mijn werkkamer en de Series X in de huiskamer, afhankelijk van of de 4k-televisie vrij is. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat de Series S slechter speelde door de lagere framerate, of dat de Series S ‘de mindere versie’ was. 

Dat sommigen hieruit de conclusie trekken dat de Series S ‘next gen niet aankan’ vanwege de 30fps is volgens mij ook erg voorbarig, gezien de game waar we het nu over hebben. Cyberpunk 2077 was hét voorbeeld van een game die niet goed is geoptimaliseerd, en de 1.5-versie die we nu in handen hebben kun je echt niet opvoeren als dé smoking gun dat Series S te weinig paardenkracht heeft. Blijkbaar heeft CD Projekt Red bij de Series S gekozen voor een stabiele 30 fps in plaats van extra optimalisatie, een keuze waar ze gezien hun recente statement wellicht nog op terugkomen met een latere patch. Hoe dan ook: reken de Series S niet af op Cyberpunk 2077.

Vraag twee

En dan die andere prangende vraag: is Cyberpunk 2077 nu de game die mensen hoopten dat het zou zijn? Nee. Het is zoals ik in de pc-recensie al schreef slechts een heel goede openwereldgame. Dat is het nog steeds. Hoewel er dingen zijn opgepoetst (zoals de landkaart die nu veel duidelijker is en het minder domme gedrag van voetgangers), is Cyberpunk 2077 nog steeds een soort mengelmoes van Grand Theft Auto en Deus Ex. Niets wat we niet al eerder hebben gezien, maar in een mooie setting en met twijfelachtige shootermechanics.

Dat de game nog steeds ‘gewoon goed’ (maar dan zonder spelbrekende bugs) is, betekent dat Cyberpunk 2077 nu in een andere categorie terecht is gekomen en zich naast Fable mag scharen. De eerste Fable was ook zo’n spel waarbij de verwachtingen torenhoog lagen. Ontwerper Peter Molyneux schetste een levende, ademende, levensveranderende fantasygame waarin je álles kon doen. Wie met die verwachtingen in de game stapte, voelde zich terecht bekocht.

Ikzelf viste Fable ooit in 2005 uit de aanbiedingenbak bij de Free Record Shop. Ik had om redenen die ik zelf niet meer snap al die hype volkomen gemist en dacht ‘lijkt me geinig’. Fable was meer dan geinig. Het was een hele goede actie-rpg voor de eerste Xbox, maar alleen omdat ik het spel speelde als wat het was, niet als het spel wat ik wilde dat het was.

Het plezier wat je nu uit Cyberpunk 2077 gaat halen, valt of staat vooral bij je eigen verwachtingen en de mentale bagage die je inmiddels rond de game hebt opgebouwd. De game draait technisch prima. De missies (zeker de zijmissies) zijn leuk geschreven. Er zijn allerlei interessante avonturen te beleven in Night City. En eindelijk beleef je die avonturen zonder dat de boel stotterend en krakend uit zijn voegen barst onder het gewicht van onvoltooide software. Dat de game waarschijnlijk voor niemand een grensverleggende ervaring zal zijn, en misschien zelfs al een beetje gedateerd overkomt, maakt het geen slecht spel.

Let op: alle hierboven beschreven ervaringen zijn gebaseerd de Series X- en Series S-versies van de game. We hebben geen ervaring met de PlayStation-versie.