Diablo 4 is een logische samensmelting van decennia aan Blizzard-games

Het is niet makkelijk om een Diablo-ontwikkelaar te zijn. Aan de ene kant zeuren fans die al meer dan twintig jaar de franchise volgen om een moeilijke arpg die je continu dwingt keuzes te maken, aan de andere kant heb je de nieuwe aanwas die liever niet al te veel nadenkt en ‘gewoon’ op rap tempo monsters wil verslaan. Links en rechts wordt de serie ook nog eens ingehaald door moderne arpg’s als Path of Exile (2) en Lost Ark, terwijl een man in pak ongetwijfeld in de nek loopt te hijgen om een lucratief verdienmodel te verzinnen voor het nieuwe spel. Toch lijkt Diablo 4 een prima en logische samensmelting te worden van veel van deze elementen.

Diablo en Diablo 2 

Het eerste dat opvalt aan Diablo 4 is dat Blizzard afscheid neemt van het cartooneske uiterlijk van deel 3 en teruggrijpt naar de duistere, beklemmende uitstraling van de eerste twee delen. De game ziet er fantastisch uit, en het is knap dat dit al opvalt in Act 1, gezien die vooral bestaat uit sneeuw en dorre bossen. Het neerslaan van hordes (weer)wolven, Fallen en spinnen is des te bevredigender als ze overtuigend uit elkaar spatten, in elkaar deuken en het bloed rijkelijk vloeit, en dat zit helemaal goed. Omdat veel van de bekende monsters opnieuw zijn ontworpen, zien vijanden als de Fallen er ook nog eens enger uit dan ooit tevoren.

De skills van de personages, elk met unieke effecten, zijn de kerst op de taart – wellicht met uitzondering van de skeletten van de Necromancer, die er wel heel klinisch uitzien voor een wandelend, rottend leger. Maar daar merken spelers weinig van als ze een van de vele kerkers inlopen die Sanctuary rijk is, en het beeld zich al snel vult met vijanden. Ook daarmee grijpt Blizzard terug naar de eerdere Diablo-delen; in plaats van monsters te vermoorden tot een balkje volloopt (zoals in de Rifts van D3) moeten spelers telkens volledige kerkers ontdekken en bepaalde handelingen voltooien om de laatste kamer te ontgrendelen.

Deze kerkers geven gaandeweg Legendary Aspects als beloning: bonussen die op uitrusting kunnen worden geplaatst, waardoor spelers beter hun uitrusting kunnen laten aansluiten op de skills die ze gebruiken. Het blijkt een uitstekende toevoeging. Kerkers worden echter ook de focus van de endgame van Diablo 4, en het is nog maar de vraag hoelang dat leuk blijft. De lay-outs van de kerkers in de bèta lijken erg veel op elkaar en de verschillende handelingen die spelers moeten voltooien waren op één hand te tellen. Wellicht wordt er de nodige variatie toegevoegd in latere Acts.

Diablo 3

Hoewel Diablo 4 qua esthetiek teruggrijpt naar de eerste twee delen, blijft het spel qua gameplay Diablo 3-spelers bekoren. Iedereen kan het oppakken, en zonder al te veel na te hoeven denken – de goede skills uitkiezen is wel een must – een kant oprennen om zeeën aan monsters neer te hakken. Gaandeweg verschijnen quest-icoontjes of evenementen op de minimap en via de questlijst kunnen spelers gemakkelijk de missies uitlichten op de map.

Uitdaging is, zeker in de bèta, nog ver te zoeken. Tenzij de speler een Barbarian gebruikt en tegen een baas vecht, want mêlee gaat niet goed samen met eindbazen die talloze dodelijke effecten op de grond gooien en regelmatig van de ene naar de andere kant van de kamer teleporteren. Daar staat tegenover dat het zijn van een eenmansleger en het neerslaan van gigantische groepen demonen ontzettend lekker voelt in dit deel. 

World of Warcraft

Het is natuurlijk veel te vroeg om te concluderen dat Diablo 4 uiteindelijk geen uitdaging gaat bevatten, maar in het levelingproces – in ieder geval de eerste 25 levels – lijkt het er bijna niet te zijn. Dit komt deels door het feit dat de levels van quests en vijanden in de open wereld met de speler meegroeien. Daardoor kom je nooit een monster tegen met een veel hoger level, en hoef je dus ook niet een route uit te stippelen om een bepaald gevaar te omzeilen. In de bèta doet dit het gevoel van progressie tekort; omdat alles met de speler meelevelt krijg je zelden het idee sterker te worden (tenzij er Legendary uitrusting op de grond valt).

Voor de open spelwereld is rijkelijk inspiratie geput uit World of Warcraft. Spelers van de mmorpg zullen veel soorten evenementen herkennen, met als meest in het oog springende de World Boss. Deze eindbaas is zo gigantisch dat het beeld ver uitzoomt om hem te kunnen laten zien, en samen met tig andere spelers dien je erop in te hakken terwijl er allerlei aanvallen ontweken worden. Deze nadruk op het ontwijken van aanvallen herkennen spelers van de mmorpg ook uit diens dungeons: ‘swirlies’ op de grond, golven van links naar rechts, en telkens een andere aanval om te ontwijken afhankelijk van de fase waar de boss zich in bevindt.

Een ander woord dat World of Warcraft-spelers gelijk zullen herkennen is Renown. Dat verdien je per Act door verschillende activiteiten te voltooien, en beloont je met bonussen. Een extra gebruik van de health potion, een extra skillpunt; stuk voor stuk handige beloningen die spelers aansporen om zich niet louter op het hoofdverhaal te richten om zo snel mogelijk de endgame te bereiken. Ook het Transmog-systeem is een bekende voor fans van de mmorpg. Elk stuk uitrusting kan voorzien worden van een bepaald uiterlijk (met verschillende kleurschema’s), en de kans lijkt groot dat Blizzard hier zijn verdienmodel aan hangt. Al blijkt uit de bèta dat je geen geld hoeft neer te leggen om er ontzettend goed uit te zien.

Gelukkig komen spelers elkaar niet om de haverklap tegen. Op elke hoek vijf spelers doet het beklemmende gevoel van Diablo 4 toch teniet, en Blizzard kiest er daarom voor om spelers elkaar sporadisch tegen te laten komen. Wie de map van Act 1 doorloopt, komt misschien een of twee spelers tegen; in de grote steden is het een stuk drukker, en ook bij evenementen zullen enkele spelers samenkomen. Weer een goede beslissing.

Diablo 4 voor Dummies

Helaas grijpt Blizzard op het gebied van verhaalvertelling ook terug naar zijn mmorpg. Het verhaal van Diablo 4 begint fantastisch: de speler wordt op subtiele wijze aan de geschifte wereld en diens grote kwaad geïntroduceerd. Maar van die subtiliteit blijft naarmate de climax van Act 1 nadert weinig over. Veel van de lore komt tot de speler via een npc die meeloopt en talloze monologen geeft alsof hij een Diablo 4 Voor Dummies-boek opleest.

Nog veel erger is dat Blizzard voor de zoveelste keer hologrammen gebruikt om oude gebeurtenissen te herhalen; het is bijzonder oninteressant om in een kerker om de twintig meter dezelfde twee hologrammen op te zien duiken. Hopelijk wordt het verhaal in de latere Acts meer door middel van worldbuilding verteld. En natuurlijk via filmpjes, want die zijn weer van enorm hoogstaande kwaliteit; Lilith belooft nu al een betere bad guy te zijn dan alle kwaden uit Diablo 3 bij elkaar.

Eigenlijk is heel Diablo 4 beter dan zijn voorganger rond deze tijd in het ontwikkelingsproces. Diablo 3 kwam immers pas na uitbreiding Reaper of Souls echt van de grond, terwijl Diablo 4 nu al laat zien dat het in zijn huidige vorm de komende tien jaar mee kan.

Diablo 4 is vanaf 6 juni verkrijgbaar op pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en Xbox One.