Hoewel vorig jaar mijn eerste bezoek aan de bombastische gamebeurs was, voelde ik me na twee uur al een ware veteraan. Vooraf geplande afspraken met Nederlandse pr-mensen bleken meer dan eens niet goed door te zijn gekomen, maar niemand die daar raar van opkeek, dus daar hield ik ook maar snel mee op. Stilletjes werd er in hokjes gekeken, ik naar binnen gedirigeerd en zo kwam het keer op keer goed. Zonder stre en vol bravoure begaf ik me van niet-gemaakte afspraak naar niet-goed-doorgekomen-speelse ie naar niet-gecommuniceerd-interview, en dat was prima.
Slecht één keer ging het echt mis. Een afspraak moest echt verzet worden, waarna ik gepikeerd wegliep en er toch ‘plots’ plek bleek te zijn. Snel moest ik het hok in, de deur ging dicht, met lichte drang werd ik in een stoel gedrukt, kreeg een controller in de handen. Ik keek op naar het scherm en....verkeerde game. Die had Michel al een dag eerder gezien. Oeps. En: lachen! Mooi visverhaal voor later, euh nu.
Een ander punt van het lijstje; het toch wat dingen oppikken van de beurs zelf zat er voor mij minder in vorig jaar. De afspraken volgden elkaar in rap tempo op en op een onbekende beurs is het toch moeilijk inschatten hoeveel tijd je kwijt bent. Gelukkig kon ik hier en daar een potje Need For Speed oppikken, kon ik mezelf naar binnen kletsen bij de Konami-stand om PES te spelen en versloeg ik wat waterspuwers in Dark Souls. Dat ik de E3-demo uitspeelde voelde op dat moment goed, pas maanden later ving ik op dat ik blijkbaar één van de slechts vier mensen was die dat was gelukt.
De dagen op de beurs vliegen voorbij, maar dat beslaat slechts de halve werkdag. Eenmaal teruggekomen in onze villa (ja, een villa huren is goedkoper dan voor x man een hotel regelen), doken we ieder in onze eigen hoek. Cameraman Mark ging zijn video’s maken in het washok, Michel koos een mooie plek uit om zijn laptop en Red Bull kwijt te kunnen en ik sloot vaak aan. Laptop voor je, Word open, dat hatelijke wit zo snel mogelijk wegwerken. En dan een beetje verzuchten als je halverwege de intro al vastloopt. Gelukkig zijn er altijd van die schrijftrucjes om op terug te vallen en er zo binnen een paar uur toch wat standaard teksten uit te knallen. Als beloning trek je vervolgens je sokken uit en jaag je hardwerkende collega’s een paar meter van je vandaan...
Ik ‘beloonde’ mezelf ook vaak genoeg met een tripje naar Mark om daar te zien hoe ik voor de camera stotterde als een halve idioot (take 10) die echt geen idee leek te hebben (take 23) waar ‘ie het over had. En dan maar keihard lachen en hopen dat Mark er iets van kon knutselen dat me eruit zou laten zien als een ware beursveteraan.
En dit jaar ga ik niet mee.
Nee, dit jaar probeer ik de rol van Marcel over te nemen zonder daarbij in verkeerde treinen te springen of uitputtingsverschijnselen te vertonen. Ook een simpel en kort lijstje, maar ook daarvan heb ik zo het gevoel dat het me niet gaat lukken.
In aanloop naar de E3 kan ik alleen maar mijn best doen om zaken zo goed mogelijk te regelen, afspraken in te plannen voor Marcel en Michel (alsof dat nodig is!), samenwerkingen aan te gaan en alle neuzen van de thuisredactie dezelfde kant op te laten wijzen. Dat lukt aardig en het is het enige dat ik kan doen voordat orkaan E3 hier in Nederland verwoestingen aan het slaapritme van mij en het thuisteam aanricht.
Gelukkig lijkt het erop dat uitgevers zich meer en meer beseffen dat op de E3 alles en iedereen staat en het aanlooptraject naar de daadwerkelijke beurs wordt met het jaar intere anter. Vorig jaar telde de maanden april en mei tal van perstrips voor titels van het kaliber A tot AAA en ook dit jaar zijn die er weer. De komende tijd kunnen we de lusten van die grote titels met de hele redactie delen, daarna mogen Marcel, Michel en Mark op locatie de lasten gaan dragen, terwijl ik in slaap sukkel op mijn toetsenbord.