Waarom weet die boy waar hij heen moet? Waarom weet hij dat zijn lotsbestemming in een grote homp vlees met veel te veel ledematen ligt? Is de vleesblob een hivemind? Bestuurt de blob de boy via de vier mind-control-helmen in de watertank? Is dat de manier waarop de blob zichzelf probeert te bevrijden? Maar waarom staan de wetenschappers dan te juichen bij het raam? Was het hun bedoeling om je te begeleiden naar de vrijheid? Is het dan nog vrijheid? En waarom word je dan aangevallen door bewakers gedurende de hele game?
Hoe zit het met het geheime einde? Een einde dat alleen te behalen is wanneer je de game helemaal uitspeelt en dus kennis hebt van wat er zich afspeelt, waardoor je als speler de vrijheid krijgt om te besli en te breken met de opdracht van de game – wat weer betekent dat je eerst aan de regels van de game hebt moeten voldoen om zo ver te komen. Dus wat is vrijheid?
Wat is vrijheid?
Wat is Inside?
Inside is alles wat het niet is. Het is geen sentimenteel verhaal over een jongetje dat ontsnapt aan een hopeloos leven als kinderarbeider in een totalitaire staat. Het is geen onwaarschijnlijke ody ee van een jongen die een revolutie tot stand brengt onder de arbeiderskla e om het verstikkende regime omver te werpen. Het is ook geen gameverhaal zoals dat doorgaans verteld wordt. Er is geen begin, wel een bizar einde. Er is geen good guy, er is geen bad guy. Er zijn geen tu enfilmpjes. Er is geen taal om context en instructies te geven. Er zijn puzzels, maar geen beloningen.
Er is alleen die stilte.
Aan het einde lig je daar, twaalfhonderd kilo aan rottend vlees. Er zijn ook geen credits, die rollen pas na een minuut of vijf over het scherm. Ontwikkelaar Playdead geeft spelers die vijf minuten om te reflecteren. Kijk de Let’s Plays van alle PewDiePie’s en Markipliers en Jacksepticeyes erop na en er ontstaat een patroon: eerst komt de verwarring – wat de FUCK heb ik zojuist meegemaakt? – vervolgens de bezinning.
Vragen zonder antwoorden
En dan ga je lezen. Ontwikkelaar Playdead heeft met Inside een werk gecreëerd dat conventioneel genoeg is voor iedereen om op te pikken, maar zo open en verwarrend dat vervolgens overal discu ie ontstaat. De vragen aan het begin van dit artikel zijn vragen waar geen antwoorden op zijn, enkel theorieën. Er zijn inmiddels meer van die theorieën over Inside dan complotverzinsels op Breitbart.
Playdead stuurt daar actief op aan. Voor elke hint geeft Inside een anti-hint. De wetenschappers juichen wanneer je de tank induikt en lijken je te helpen ontsnappen – experiment geslaagd! – maar dan blijkt dat ze je in de val te lokken. Maar waarom kom je even daarvoor een perfecte maquette tegen (je rolt er als bulldozer doorheen) van de heuvel waar je na het ontsnappen uit de tank uiteindelijk vanaf rolt, weg van het industriële complex?
Inside is een constant kat-en-mui pel van wie wie te slim af is: de wetenschappers, de jongen, de blob, de speler of de ontwikkelaar. Waarschijnlijk is het de ontwikkelaar. Een game die zo buiten zijn virtuele wereld treedt, en dat overigens doet met zulk technisch machtsvertoon ín die wereld (visuals, ontwerp, animaties, physics, lichtgebruik, cameravoering, geluid, muziek, tempo, opbouw, gameplay, variatie, speelduur – alles klopt), is niets minder dan perfect. Na de verwarring en de bezinning komt dan ook het besef: Inside is de game van het jaar.
Na The Witne , maar daar schreef Ron al over.