Ja, ik ben een PC gamer, altijd al geweest. Ben niet van de oudere generatie, 1991, maar PC gaming trok mij simpelweg wat meer. Maar dat even ter zijde. Gamen begon voor mij ongeveer vanaf mijn zesde. Toen mijn broer, zeven en een half jaar ouder, zelf begon te spelen. Ik deed niet zelf aan gamen, maar aan actief meekijken. Ik was namelijk verwonderd door het feit wat er allemaal wel niet voor digitaal speelgoed op het scherm tevoorschijn kwam, maar was zelf te jong om het allemaal te snappen. Het was in ieder geval voor mij erg bijzonder dat ik mee mocht kijken met mijn broer.

In de jaren daarop speelde hij o.a. Red Alert, Jagged Alliance, Doom, Duke Nukem, Carmageddon (waarvan laatst genoemde natuurlijk niet bekend was bij mama!). Door de jaren heen ben ik het steeds meer gaan snappen en kocht samen met mijn broer ergens in die tijd een Playstation 1. Verwikkeld in Spyro en Crash Bandicoot maakte ik behoorlijk wat uurtjes. Maar ik had nog niet de drift om games te spelen en ervaren zoals ik dat nu heb.

 

"I'll take the high road!"

Toen ik wat ouder werd, begon ik meer te spelen op de PC. Vaak genoeg stuurde ik Tanja af op de Sovjets in Red Alert 2, bracht ik schepen tot zinken in Corsairs, slikte ik paracetemols vanwege mijn hoofdpijn door alle rondvliegende lasers in Unreal. Mijn liefde voor games begon steeds beetje bij beetje te groeien.

Mijn obse ie begon eigenlijk pas op mijn 13e. Toen mocht ik voor mijn rapport van groep 8 iets leuks uitzoeken van mijn moeder. Gelukkig als ik was zocht ik de halve stad af, met in mijn achterhoofd een game die ik mijn neef een aantal maanden terug zag spelen, Neverwinter Nights. Ik was verwonderd door de vrijheden en mogelijkheden in die game. Trots liep ik de Bart Smit in richting de DVD-rom rekken. Naïef als ik was met betrekking tot wat goede of slechte games waren, zocht ik naar Neverwinter Nights. ALS ik die naam maar onthouden had.. Ik zoeken en zoeken, tot ik een spel vond dat me deed herinneren aan Neverwinter Nights! Voor slechts 7 euro. Afrekenen die hap.
 

“Stop citizen, you've violated the law!”

Eenmaal thuis gelijk het spel geïnstalleerd en opgestart, maar tot mijn grote verbazing was dit niet het spel wat ik zocht. Na alles uitgevogeld te hebben, mijn neef te hebben gebeld en nog eens goed te kijken naar het DVD hoesje, was het duidelijk; The Elder Scrolls III: Morrowind stond opgestart.

Teleurgesteld begon ik toch maar aan dit spel, in de hoop dat dit enigszins leuk zou zijn. In de uren, dagen, weken zelfs maanden die daarop volgde, groeide ik tot de liefhebber die ik ben tot de dag van vandaag.

De magie die heerstte in Morrowind was zo betoverend dat ik elk moment van de dag in Vvardenfell wilde vertoeven. De vrijheid die ik ervoer hield me in haar greep. Het doen en laten wat ik wilde voelde zo ontzettend fijn, al helemaal als beginnende puber op dat moment.

Van Vivec tot aan Tel Mora, van Raven Rock tot aan het gerechtshof in Tribunal. Ik was echt verliefd. Verliefd op de wereld waar ik kon zijn wie ik wilde. En dan te bedenken dat ik vrijwel geen mi ies heb gedaan en ik de main quests totaal links heb laten liggen, maar toch na honderden uren spelen in Deadric armor rond liep te banjeren in alle uithoeken van de map.

To game, or not to game

Na een lange tijd begon ik verder te kijken naar games. Zo heb ik lange tijd Guild Wars gespeeld. Daar heb ik de Engelse taal redelijk onder de knie gekregen en ben ik  leuke en intere ante mensen tegen gekomen. Ook die wereld voelde vertrouwd en goed aan.

Al snel volgde The Elder Scrolls IV: Oblivion, alle uitbreidingen incluis, met honderden speeluren als gevolg. Ik werd steeds wat volwa ener en speelde games steeds anders, meer als ervaring dan als plezier. Zo vond ik de wereld van Fallout echt betoverend en zou ik zo verhuizen naar de Wasteland om het avontuur op te zoeken. En natuurlijk niet te vergeten, één van de klappers van dit jaar, Deus Ex, die ik nu voor de derde keer op rij aan het uitspelen ben. De sfeer, de omgeving, het verhaal.. Het slokt me op.

Nu ervaar ik games als een verhaal, als een soort film, waarin je sympathie krijgt voor de protagonist. Het voelt zelfs meer realistisch aan dan een film, aangezien jijzelf de hoofdrol speelt, jij jouw acties bepaalt en dus de gevolgen ervaart waar jij verantwoordelijk voor bent als het ware.

Ik vraag me de laatste tijd af waarom ik graag in een fictieve wereld leef. Ben ik niet gelukkig in het echte leven? O, jawel hoor. Vind ik mijn eigen leven saai? Ach, soms!

Ik denk dat het voor mij, aangezien ik het liefste RPG's speel, om het escapisme gaat. Het, heel simpel en bekend gezegd, doen en laten in een fictieve wereld die je in de echte wereld niet zou doen of mogen. Waarom zou je je beperken tot wie je bent vandaag de dag, als je letterlijk iedereen kan zijn in een virtuele wereld? Het is welliswaar niet compleet echt, maar wees eerlijk, ze komen tegenwoordig erg dichtbij.

Gamen valt onder entertainment, entertainment is ontstaan vanuit een behoefte aan plezier en afleiding van het dagelijks leven (werk, stre etc.), dus het is eigenlijk niet meer dan logisch dat mensen even lekker gaan gamen om te ontspannen.

Maar het is tegenwoordig veel meer dan dat. Het is kunst. Het verhaal neemt je mee, zorgt voor het ontstaan van emoties en gevoelens door middel van de gebeurteni en en personages. In echte AAA games voel je gewoon dat de makers gebruik maken van dramaturgie om de game zo indrukwekkend mogelijk over te laten komen.

Laten we hopen dat, ondanks er voor mijn gevoel steeds meer naar winst gekeken wordt, de game-industrie blijft bloeien en dat games samen met hun ervaring ons blijven vera en.