"Vroeger was alles beter" is nog zo'n vaste klant in het rijtje uitspraken dat je steeds vaker hoort naarmate je je geestelijke leeftijd belangrijker begint te vinden dan de ouderdom van je stoffelijke omhulsel.
Favoriete seizoen
U zou na het lezen van de eerste paragraaf het vermoeden kunnen krijgen dat het druilerige weer van de laatste dagen zijn invloed begint te hebben op het gemoed van uw nederige dienaar. Nochthans is de herfst mijn favoriete seizoen. Toegegeven, de zomer brengt bikini's, wat in de meeste gevallen als positief kan beschouwd worden, maar daar tegenover staan prachtige kleuren in de natuur, avondwandelingen in het donker, de wind en regen die 's nachts hun hypnotiserende krachten op de veluxramen uitwerken en de verwarming die na een half jaar eindelijk terug aan het werk mag.
Het is daarnaast ook het ideale moment om weer wat meer tijd in één van mijn favoriete hobby's te steken: Computerspelletjes. Wat voor sommige verlichte geesten de bron van alle kwaad is dat moet bestreden worden met het hele arsenaal uit de Battlefield reeks, is voor mij het op één na leukste tijdverdrijf tijdens mijn verblijf in het huis van vlees en bloed dat mijn ouders me schonken. Het allerleukste tijdverdrijf is trouwens het ideale tu endoortje tijdens een nachtelijke se ie Path of Exile, maar dat geheel ter zijde.
Lijntjes en blokjes
Het begon allemaal heel lang geleden in een tijd dat wilde stakingen nog waren toegestaan en politici niet alleen op papier verantwoording dienden af te leggen voor hun daden. Of dat is hetgeen ik me er van herinner. Voor mij was het echte begin toen een Atari 2600. Zwart-witte blokjes vulde het 10-inch tv-scherm dat met zijn zes mogelijke kanalen er nog 2 te veel had. Cartridges waren de dragers van kla iekers als "Space Invaders" en "Breakout". Hierbij dienen we te vermelden dat, door de foetale staat van het internet, deze zonder bugs op de wereld werden losgelaten, al is ook deze informatie, zoals u wel zult vermoeden, helemaal ter zijde. De besturing gebeurde met een zogenaamde "joystick", hetgeen niets te maken heeft met de ontplofte kerstbomen die tegenwoordig gebruikt worden bij het spelen van vluchtsimulators (of zouden gebruikt worden als er ooit een opvolger voor de Jane's serie wordt uitgebracht), maar wel 8 (acht) richtingen kon uitgeduwd worden, beschikte over 1 (één) rode knop en waarvoor je dus niet moet uitgerust zijn met octopusachtige handen om alle mogelijke toeters en bellen te gebruiken.
Die "joystick" gebruikte ik vervolgens ook om "Pirates", "Red Storm Rising" en "Defender of the Crown" te spelen op die andere monsterhit uit de jaren 80: de Commodore 64, de als echte PC vermomde spelcomputer. De eerlijkheid gebiedt me mee te geven dat je voor de middelste titel ook zowat elke toets van je klavier nodig had om je duikboot van de toen in het echt nog onbestaande Seawolf-kla e te besturen. Toch als je enige kans wilde maken om Wereldoorlog III tot een, voor het Westen, goed einde te brengen. Voor de liefhebbers: mijn eerste C64 had een speed DOS en floppy's, dus de geneugten van tapes zijn me jammer genoeg vreemd. De spanning die ik voelde bij het ingeven van load "*", 8, 1 [enter], het wachten om vervolgens run [enter] in te voeren, zorgt tot op vandaag voor de ma ale productie van endorfine in mijn geconditioneerde brein. Wanneer je daarna ook nog eens werd getrakteerd op een ongeëvenaarde explosie van 8-bits geluid waar zelfs supercomputers van vandaag jaloers van worden, was het feest compleet.
De keuze
En toen... Toen begon de tijd te vliegen. Eerst met het SEGA MASTER SYSTEM (inclusief "Alex Kid in Miracle World") en een beetje later ook met "Super Mario" op de NES. Ondertu en was er ook een echte PC in huis, een 386 met maar liefst 12MB RAM, vooral bedoeld om de voorloper van "Football Manager" te spelen, maar achteraf gezien het vervolg van mijn adoratie voor Sid Meier. De oorzaak: "Civilization", hetgeen op 1 (één) diskette paste en dringend dient gespeeld te worden door de werknemers bij Firaxis.
De overstap was ingezet. Een laatste stuiptrekking met de 16-bit en 32-bit versies van SEGA, het Nintendo-uitstapje heb ik mezelf nog steeds niet vergeven, niet te na gesproken, heb ik nooit meer achterom gekeken. PC gaming, met muis en toetsenbord, zijn meer aan mij besteed dan consoles met controllers die meerdere staafjes en legio knoppen herbergen.
Wijze les
Tot nu dan. Zoals zo vaak zorgen kleine versies van jezelf voor de onstuitbare impulsen om te graven in je eigen verleden. Meer dan de (nakende) lancering van de PS4 en XBOX One is er dan ook niet nodig om het bloed te doen kruipen waar het al heel lang niet meer kan gaan. Vroeger was alles inderdaad beter. Het wordt tijd om er voor te zorgen dat deze wijze les ook binnen 50 jaar nog weerklinkt. De virtuele werelden waarin je dan echt zal kunnen rondlopen, zullen nooit het genot kunnen generen dat deze twee nieuwe telgen bij de huidige jongste generatie gamers zullen teweeg brengen. Al blijft er, bij het ontbreken van het enige echte consolemerk, nog één vraag.
http://dungeonraiders.be/content/het-kruipend-bloed