Uit het niets kwam mijn vader ooit voorrijden met een motor. Kom jongen, we gaan rijden! Vol verbazing en verwonderd liep ik naar de voordeur, terwijl ik de telefoon neerlegde waarmee hij net belde. Mijn moeder fluisterde al komisch in mijn oor: “Het is een fase, mid-life-crisis gezeur, wen er maar aan. Over 2 jaar is dat ding kapot of de deur alweer uit.”
Ouders, ze schijnen alles van elkaar te weten. Na 2 jaar was de motor opgedoekt want papa vond 't monstertje 'te gevaarlijk'. Ouders en fases, belachelijk. Zo ver als het lijkt; zo dichtbij is het vandaar der dag.
Klagen is voor luie mensen, genieten voor de hardwerkende. Een 'Chiasme', onthouden.
Ik klaag niet, nee, ik klaag nooit. Ik mag niet klagen, niet in Nederland. Hier wordt al genoeg geklaagd door de politiek, de mislukte geïntegreerde en menig arbeidsongeschikte. Nee, niet klagen, mijn leven is nagenoeg perfect; heb een schat van een vriendin, zit in het laatste jaar van mijn VWO en heb talloze vrienden.
Waarom pieker ik zoveel, ik heb alles wat ik wil; of mi chien begrijp ik de definitie niet van 'alles is niet chill'. (naar Wudstik – Open Boek)
Ik hoor je al denken; waar wil je nou heen? Het leven is opgedeeld in fase's, voor sommigen een paar, voor anderen talloze. Ik dacht dat het iets voor oudere mensen was; fase's. Oudere mensen die terecht komen in een waas dat iets goed voor ze is, mogelijk om iets anders, ouderdom, te ontwijken.
Een vroegere grote hobby van mij was gamen. Lekker op de bank met een controller in je hand, urenlang verstand op nul. Zo ook met mijn computertje. Dit bakbeest van Dell heeft 5 jaar geleden nog een HDTV gekost. Waarom deed ik dit; gamen? Was het mijn persoonlijke fase om onder school uit te komen, of onder meisjes, die vroeger nog echt geen blonde stoten waren. Het was in ieder geval een heerlijke, doelloze tijd.
Maar nu mijn PS2 al maanden geen stoflapje heeft gezien, nu mijn computer al begint te zweten als ik de demo van Sam & Max opstart en ik simpelweg geen tijd noch geld meer heb om een next-gen gameconsole aan te schaffen, waar blijft deze hobby dan? Vergis je niet, ik zou graag een nieuwe computer kopen, een glimmende PS3 of XBox360 op mijn kamer hebben staan.
Het probleem dat zich vormt, lijkt me duidelijk. De tijd dat gamen een hobby was lijkt voorbij te gaan. Niet omdat het me niet intere eert, maar omdat het teveel tijd en geld kost. Waar ik vroeger geen vriendin had om te onderhouden, geen school tot 6 uur en geen slopende examens, zal dat nu niet te ontkomen zijn. Voorlopig dus geen Zwiffer over mijn arme PS2 en geen vergroting van mijn magere 512 interntje.
Nu is mijn aan jullie; zal dit een fase zijn, en zal ik later weer plaats maken voor deze (toch erg leuke) hobby, of is dit iets waar ik 'overheen ben gegroeid'?