Het begon bij mij allemaal met Lcd-spelletjes.
Games zonder eind. Het eind was een nieuw record wat gelijk je volgende doelstelling was op het moment dat je het weer oppikte. De momenten en de plekken waar bepaalde voorwerpen je beeldscherm inkwamen waren te dromen en kon je soms letterlijk met je ogen dicht spelen. Net als blind typen. Elk opa/oma/familiebezoek zat een spelletje in mijn zak. Na vele varianten was het tijd voor wat groters.
Dit werd een Atari 2600. Het leek een stap terug. Want qua graphics was het ondergeschikt aan Lcd maar het grote scherm van de tv maakte een hoop goed. Battlezone was een favoriet. Je zou dit met een beetje goede wil een FP-shooter kunnen noemen in een open wereld. De enige grenzen die het spel bood was de moeilijkheidsgraad die opgeschroefd werd. Een eind heb ik nooit gezien. Iemand?
De NES was een volgende logische stap. Tweede-hands gekocht van een klasgenootje. Een hoop heibel gehad met mijn ouders over de financiering hiervan. Ik had zelf mijn tienerrekening leeggetrokken en dit zonder overleg uitgehandeld met het klasgenootje. Straf was dat ik een maand niet mocht spelen op mijn nieuwe console.
Mario, Zelda, Metroid, welke 30+ consolegamer is er niet groot mee geworden? Ik werd zelfs lid van Nintendo club. Elk kwartaal een promoblaadje met nieuwe games en tips & trucs. Er werd zelfs een Nintendo 06-hulplijn aangeboden voor als je vastzat in games. Telefonisch hielpen ze je dan verder!
Onder klasgenootjes gingen de geheime cheats rond. 6xA, 5xB 3xUp, 2xSelect en vervolgens oneindige levens en krachten. Leuk om te weten, niet om te hanteren.
De NES gaf me zoveel plezier dat ik een SuperNes niet nodig vond. Van de Nes stapte ik over na de Sega Megadrive. Na intensieve Mario jaren was het tijd voor wat lucht. Golden Axe, Another World, Streets of rage, Fifa (94) waren een verademing. Het engelstalige blad Mean machines gaf me de benodigde info en tips.
Langzamerhand verschoven de intere es. Brommers, vrouwen, muziek, stappen begonnen meer tijd van me op te slokken. De ontwikkelingen op gamegebied bleef ik met een half oog volgen. Bij gelegenheid speelde ik nog wel eens.
Bij vrienden zag ik Doom en Wolvenstein voorbij komen en zag mijzelf in gedachten al door de gangen struinen. Bij de videotheek op de hoek kon je de nieuwste consoles huren met een paar games voor een weekend. Een mooie gelegenheid om bij te blijven. Goldeneye op N64 heeft me en weekend wakker gehouden en deed me bijna besluiten om een N64 aan te schaffen.
Een uptodate pc in 1998 gaf me de gelegeneheid om weer wat (pc) games te spelen. Fifa, Tomb Raider deden mn mond doen open vallen qua graphics. Inmiddels ook een serieuze relatie aangegaan met mijn huidige vrouw. Gamen heeft ze altijd als een jongensding gezien en nooit echt goed begrepen. Het woord kinderachtig heb ik nooit uit haar mond gehoord maar ik sluit deze gedachtengang niet uit.
Internet kwam bij mij rond 2000 in beeld en het www trok. De telefoonrekeningen van die tijd spraken (en waren soms) boekdelen. Inmiddels getrouwd en enkele financiele verplichtingen aangegaan in de vorm van hypotheek e.d. Geld voor duurdere hobbys moesten op een lager pitje.
Kind, kind en uiteindelijk nog een kind brachten me op het moment waar ik nu sta. Een console in de vorm van een Wii en een DS hebben zich inmiddels bij het gezin gevoegd. Spelletjes op de tablet en telefoon zijn normaal en al bladerend kijk ik in de speelgoed en mediakrantjes naar de WiiU.
Wat lijkt het me heerlijk om weer eens gewoon een weekend te verdrinken in een nieuwe console met een paar goede games...