De eerste Zeno Clash uit 2009 was een gerespecteerde undergroundhit. De game combineerde het first-person shootergenre met aloude vechtspellen uit de periode dat voor elk blauw oog de speler nog bonuspunten ontving. Een intere ante combinatie die verra end genoeg werkte. Toegegeven: indie-ontwikkelaar ACE wekte vanwege zijn excentrieke visuele stijl veel sympathie op. De bizarre, ietwat manische en zeer intrigerende spelwereld prikkelde de fantasie van menig gamer. Ook verbloemde het de vele technische en gameplaymatige fouten, waardoor Zeno Clash de status cultgame kreeg, maar nooit écht een hoogvlieger bleek te zijn.
Vreemde vogel
Zeno Clash 2 gaat verder waar het eerste deel eindigde. Degenen die de originele Zeno Clash niet hebben gespeeld, komen echter plotseling in een verhaal terecht waar je de eerste uren geen snars van snapt. Dat een dergelijke onwetendheid bij de speler juist precies in het straatje van Zeno Clash en zijn absurdisme past, is natuurlijk geen toeval.
In Zeno Clash 2 is Ghat weer terug, de protagonist uit het eerste deel. De originele Zeno Clash draait om het verhaal van Ghat en zijn strijd met en liefde voor het schepsel Father-Mother, een hermafrodiete vogel die zowel de vader als moeder van de protagonist is. Zonder op het precieze verhaal van het eerste deel in te gaan, wordt in Zeno Clash 2 duidelijk dat Golem, een personage uit het eerste deel met het uiterlijk van een man maar met een blauw hoofd, blauwe handen en eveneens blauwe benen, nieuwe wetten gaat bewerkstelligen, ordehandhavers in dienst gaat nemen en gevangeni en gaat bouwen.
Dat schiet in het verkeerde keelgat bij Ghat, een anarchist in hart en nieren en vrij gewelddadige vrijheid trijder. Daarnaast krijgt hij te horen dat Father-Mother in de cel is gegooid en ondanks zijn eerdere haat-liefdeverhouding met de vreemde vogel is hij vastberaden om samen met zijn vertrouweling Rimat het schepsel te bevrijden. Rimat, een vrouwelijke krijger met eenzelfde traditionele hoed als Raiden uit Mortal Kombat draagt, wordt jouw maatje waarmee je de wondere wereld van Zeno Clash 2 ontdekt.
Idioot
Het intrigerende verhaal van Zeno Clash 2, dat een stuk intere anter is dan het klinkt, komt helaas niet zo goed uit de verf. Het stemmenwerk in de game is vrij belabberd en de gesprekken die Ghat voert, mi en vaak de humor, dubbele lagen of zelfs de filosofische twist die het eerste deel wel biedt. Daarbij komt ook nog eens kijken dat de game technisch ook niet echt meewerkt om het verhaal van de Zeno Clash 2 te laten schitteren. Gesprekken die je voert worden verstoord door plotseling verdwijnende objecten en personages of verkeerde camerastandpunten.
Het thema dat Zeno Clash 2 behandelt, valt echter wel te prijzen. Hoewel de game impliceert dat je alleen bezig bent met Father-Mother te bevrijden, probeert Zeno Clash 2 via absurdisme, realisme en onnodig veel vermakelijk geweld de sociale normen en de daaruit voorvloeiende wetten aan de kaak te stellen. Een verfri ende en vrij serieuze instelling die fijn botst met de idiote spelwereld die Zeno Clash 2 neerzet.
Schot in de roos
In Zeno Clash 2 is in tegenstelling tot het eerste deel de nadruk meer gelegd op de spelwereld dan de gameplay. De verschillende gebieden in de wereld van Zeno Clash 2 zijn bijna altijd een schot in de roos. ACE heeft bewust gekozen om spelers in het tweede deel meer vrijheid te geven en daarom biedt de ontwikkelaar verschillende gebieden aan waar je als speler vrij doorheen kunt lopen. Dat betekent meer ontdekken, meer zien en vooral meer genieten. Je voelt je constant een toerist door iemand anders psychedelische trip.
Omdat de speler meer vrijheid krijgt, worden ook de technische mankementen sneller zichtbaar. In het eerste deel stonden ze in de schaduw van de lineaire gameplay waar de focuspunten heel duidelijk voor je werden uitgestippeld, in Zeno Clash 2 kom je veel sneller in aanraking met bugs en vervelende onhandigheden. Het gaat opeens irriteren dat je niet over een kleine steen kunt lopen.
Maar wat Zeno Clash 2 uitstekend doet, is variatie in de verschillende werden aanbrengen. Niet alleen door tientallen knettergekke wezens die in elk gebied langskomen, maar ook door de surrealistische omgevingen. Zo wi elt de game gemakkelijk tu en futuristische groene alien-achtige landschappen, doodse woestijnen, oosterse bergdorpjes en rotsen die ver boven de wolken komen. Als Pica o in zijn surrealistische periode games had gemaakt, was Zeno Clash 2 zeker zijn geesteskind.
Vuisten, vuisten
Maar bij al dat vreemde pracht en praal houdt het ook snel op voor Zeno Clash 2. Het vechtsysteem, dat voornamelijk bestaat uit vijanden met je vuisten op hun hoofd timmeren, werkt door middel van de twee muisknoppen – de linker- en rechtermuisknop activeren de linker- en rechtervuist – en enkele toetsen voor speciale aanvallen. Je krijgt snel het systeem onder controle waardoor de actie repetitief aan gaat voelen. Als je immers de beste knopcombinaties weet, voer je die ook constant uit.
De keuze om meer verschillende vijanden aan de game toe te voegen, zorgt er nog enigszins voor dat de actie niet zo repetitief is als bij het eerste deel het geval was. Sommige vijanden zijn klein, anderen weer heel groot, en die verschillende formaten en bijbehorende voordelen moet je op een verschillende manier benaderen. Hier geldt echter ook: je leert al snel genoeg de fijne kneepjes waardoor de uitdaging snel verdwijnt.
Het is ook mogelijk om verschillende wapens op te pakken, van grote bijlen tot pistolen die pijlen afschieten. Toch leunt de game enorm op de mêlee-actie en het met vuisten in elkaar slaan van vijanden. Een geweer is, mede door het langzame schieten en herladen, lang niet altijd de beste optie om een gevecht mee in te gaan. Het is jammer dat ACE niet heeft gekozen voor een meer gebalanceerd actiesysteem waarbij elke vorm van aanvallen evenveel voor- als nadelen heeft. De speciale krachten waar je later in de game over beschikt, bieden daarentegen wel meer variatie in de actie aan.
Eigenzinnig
Het doel dat ACE wilde bereiken, is gelukt. De ontwikkelaar wilde een game maken die uit de ma a van fantasygames sprong en een eigen gezicht had. Zeno Clash 2 is inderdaad zeer eigenzinnig en spat van de creativiteit en absurditeit. Je kijkt je ogen uit, slaat vrij vermakelijk menig vijand in elkaar en volgt een verhaal dat helemaal niet zo vreemd is als de wereld oogt. Ook de coöpmodus is een aanrader, waarbij je met maximaal twee personen – Ghat en Rimat – de wereld kan ontdekken.
Het verbloemt echter niet de grote fouten die de ontwikkelaars maken. Zeno Clash 2 bevat toch een teveel aan fouten die eigenlijk niet in een game mogen voorkomen. Het lijkt alsof de indie-ontwikkelaar enkel budget voor het visuele ontwikkelproces had. Dat maakt Zeno Clash 2 tot een perfecte opvolger van het eerste deel: een geweldige en bizarre game-ervaring die op veel technische punten gewoon tekortschiet.