Sinds de overgang naar 3D heeft Worms veel fans verloren. Wat ooit een toegankelijk, overzichtelijk en chaotisch spel was, werd omgevormd tot een nodeloos complexe en saaie bedoening. Vreugde alom dus toen Team 17 bekend maakte dat er weer een tweedimensionale Worms aan zat te komen en wel voor Xbox Live Arcade. Worms werd enkele malen uitgesteld, maar inmiddels is het spel dan eindelijk beschikbaar. En om deze clichématige intro compleet te maken: was het allemaal het wachten waard? Worms pakt uit met zowel single- als multiplayermodi. Voor de solisten staan twintig challenges te wachten, stuk voor stuk van dezelfde maak-alle-tegenstanders-af opzet, maar in oplopende moeilijkheidsgraad. Daarnaast kun je een willekeurig potje tegen de AI spelen. De echte kracht van Worms schuilt natuurlijk in het multiplayergedeelte. Deze kan tot vier spelers in Hot Seat-mode gespeeld worden en met evenveel spelers via Xbox Live. Wat direct opvalt tijdens het spelen, is dat Worms één van de meest karige Worms-uitvoeringen ooit is. Zo zijn er maar drie verschillende grafische stijlen beschikbaar, voor de weliswaar oneindige hoeveelheid willekeurige mappen. Ook het wapenarsenaal is uiterst beperkt. Bepaalde dingen die al sinds de eerste Worms present waren, schitteren ineens door afwezigheid. Waar is bijvoorbeeld de drilboor gebleven? En de kruisboog? Ook de bijl heeft zichzelf erbij neergelegd voor deze versie. En wat te denken van de speciale wapens als het omaatje, de hittezoekende duif, de napalm airstrike en de heilige handgranaat. Allemaal: foetsie! Wat overblijft zijn de wapens die men écht niet had kúnnen schrappen omdat dat de fundamenten onder de game had weggezaagd, zoals de bazooka, granaten, de shotgun, de dragon punch, de homing missile en natuurlijk de bananenbom. De rest van de wapens zijn waarschijnlijk ergens op een post-it’je beland waarop bovenaan geschreven is: toekomstige micropayments. Want wat je koopt voor de 800 punten die Worms kost, is vooral een soort demoplatform waar je later de uiteindelijke game bij mag kopen. Helaas heeft men niet alleen gestript in de wapens en omgevingen, ook in de essentie van de gameplay zijn een paar dingen schaamteloos weggehaald. Zo zijn er nog steeds explosieve tonnetjes, maar er stroomt geen napalm uit zoals de gewend waren, iets wat altijd leuk in je eigen voordeel te gebruiken was. Ook zijn de random levels die het spel maakt, een stuk minder gevarieerd in vorm. Bruggen komen bijvoorbeeld helemaal niet voor, terwijl juist een brug vol vijandige Worms opblazen zoveel voldoening gaf. Verder ontbreken veel van de leuke geluidjes die Worms juist zoveel persoonlijkheid geven. Je hoort nu steeds dezelfde one-liners, wat al snel repetitief wordt. Dit haalt echter niet weg dat Worms een vermakelijke game is. De besturing is goed uitgewerkt voor de Xbox 360 controller, al was ik zelf wel een ster in het door elkaar halen van de spring- en vuurknop, met het gevolg dat ik in plaats van te springen, mezelf opblies; of andersom. Je kunt de spelwereld inzoomen met de triggers of schouderknoppen, om zo een beter overzicht te krijgen van de situatie. De grafische stijl die voor Worms gekozen is, is wel aardig maar zeker niet briljant. De animerende achtergronden zien er leuk uit, maar persoonlijk vond ik de stijl van de omgevingen die in Worms Armageddon gebruikt werd een stuk mooier. De texturen die men gebruikt om de wereld op te vullen zijn nu iets te ‘realistisch’ en vallen uit de toon met de wormpjes zelf. De Worms-gameplay staat nog steeds redelijk overeind, al begint het wel wat slijtage te vertonen. Met steeds weer dezelfde wapens en dezelfde, scheve balans waardoor je praktisch altijd dezelfde wapens gebruikt, is nog steeds van de partij. Net als de houterige besturing van de wormpjes, het altijd lastige ninjatouw en de belachelijke-slechte of onrealistisch-goede kunstmatige intelligentie. De AI blaast eerst zichzelf op door de bazooka op de grond te mikken, terwijl het één beurt later een granaat ‘zomaar toevallig’ voor je voeten gooit nadat deze eerst drie keer alle kanten op gestuiterd is. Al speelt dit laatste minpunt in de multiplayer natuurlijk totaal geen rol. Voor de multiplayer heeft Team 17 echter wat andere, weliswaar niet heel storende, minpunten in het leven geroepen. Zo is het niet mogelijk om in de Hot Seat mode met meerdere controllers te spelen, behalve wanneer je voor elke controller een apart gamerprofiel aanmaakt. Bij het doorgeven van de controller kun je door ‘per ongeluk te laat doorgeven’ de andere speler flink wat tijd afsnoepen. Ieder een controller voor zich scheelt dus heel wat schermutselingen. De Xbox Live matchmaking heeft op zijn beurt de gebruikelijke problemen: je zoekt een spel, krijgt direct de melding dat het spel al vol is of is afgebroken, en wordt teruggebonjourd naar het hoofdmenu; in plaats van dat het spel zo vriendelijk is om verder te zoeken naar een spelletje dat niet vol zit.