Ondertu en zijn er al meer dan tien Mario Party-games verschenen. Het is moeilijk voor te stellen dat het concept van een bordspel aangevuld met kleine minigames voor meerdere spelers ooit origineel was. En toch was dat het. Indertijd hebben we talloze uren en bordspellen met vrienden en familie doorgespeeld. Lachen, gieren, brullen bij die paar leuke minigames die je hoopte dat het spel voor je uit zou zoeken. Balen bij dat stomme geluk pelletje en vooral ook weer even wachten totdat de dobbelsteenanimatie klaar was. Of wachten totdat de minigame geladen was. Of wachten bij de tu enstandmededeling. Of wachten bij de overwinningsdansjes na elke minigame. Of wachten bij...
Maar het was origineel. En het lagere speltempo stoorde minder omdat een tegenhanger nog niet bestond. Een tegenhanger die er een paar jaar later kwam in de vorm van WarioWare. Een game waarin minigames microgames van vijf seconden werden. Een game waarin vooral reflexen en absurdisme de boventoon voeren. Een game die zichzelf op een ongekend hoge snelheid lanceert en de speler in zijn speltempo probeert mee te trekken. Met andere woorden: een bijzonder geslaagde oefening in simplistisch gamedesign.
Het is spijtig te moeten constateren dat de eerste partygamevariant nog altijd rücksichtslos wordt gemaakt. En het is jammer dat de hyperactieve microgamecompilatie het moeilijk heeft, al was er recentelijk wel het vermakelijke, hetzij wat kleine Dumb Ways to Die. Het zou geen kwaad kunnen als er eens een sterke tegenhanger zou zijn om de kla ieke partygame op gang te brengen, of dat er een gulden middenweg tu en de panische microgame- en stroperige minigamecompilatie zou ontstaan. Want een Wii Party U voegt niets aan het gamelandschap toe. Op geen enkele manier. En dat is behoorlijk zonde, helemaal omdat de game echt met zorg is gemaakt.
Prima inhoud, maar geen spelerskeuze
Wie kijkt naar de lo e minigames van Wii Party U kan niet minder dan tevreden zijn. Met een brede selectie aan games weet je gegarandeerd dat er een stuk of wat naar eenieders gading zullen zijn. Er zijn minigames waarin er echt wel wat vingervlugheid, spelinzicht of opportunisme nodig is om aan het langste eind te trekken.
Het is het soort games dat je later nog handmatig opzoekt en keer op keer weer tegen vrienden wil spelen. Het zijn de momenten waarop je ook in node mist om een eigen speellijst te maken, of een keur aan aanvullende spelregels om net even een variatie op het bekende thema te krijgen. In plaats daarvan zit je vast aan de gepresenteerde opties van de game: je gaat maar een bordspelvariant spelen, een toernooivormpje of je gaat voor een los potje.
En bij die lo e potjes krijg je keer op keer diezelfde overwinningsdansjes en uitlegschermen te zien, waarna je weer opnieuw mag beginnen. Wie even goed kijkt, telt en turft, merkt dat veel tijd bespaard kan worden, dat er meer plezier in een uur gepompt kan worden als alles flink getrimd en gestroomlijnd zou worden.
Dat geldt ook voor de eerdergenoemde bordspel- en toernooivarianten: waarom moeten we na elke dobbelronde zien waar iedereen staat op het bord? Waarom krijgen we na elke minigame te zien wat de toernooistand is? En waarom kunnen we bij diezelfde toernooistand niet besli en welke minigames van welke lengte er gespeeld gaan worden? Het is ons nu meermaals overkomen dat na al het gedobbel, gelaad, gevier en gezever er eindelijk een minigame kon worden gespeeld...die minder dan tien seconden duurde. Deze verhouding tu en pa ief kijken en spelen is compleet niet meer van deze tijd.
De GamePad als figurant
Nu zorgt Wii Party U op een andere manier zelf al voor een indeling van de verschillende minigames: er is een behoorlijk strikte scheiding tu en minigames die met de GamePad worden gespeeld en games die met Wii-controllers aangepakt mogen worden. Vreemd genoeg zijn het gros van de minigames enkel met Wii-controllers te spelen en wordt de Gamepad gedegradeerd tot een handleidingschermpje. De helft van de tijd staat op het scherm zelfs de volgende booschap: ‘kijk naar de tv’. Wie Wii Party U met vier man wil spelen, zal dus ook vier Wii-controllers nodig hebben. Met vijf man gamen is niet mogelijk.
NintendoLand bewees hoe de GamePad gebruikt kan worden door ontwikkelaars om een bijzondere en verrijkende spelervaring te bieden en Wii Party U negeert het bijna allemaal. Er zijn één of twee uitzonderingen te vinden (er is een soort Fingle-achtige game te vinden voor de GamePad), maar dat is totaal niet toereikend om de GamePad als een volwaardige component van Wii Party U te bschouwen. De games die wel specifiek (en enkel) voor de GamePad bedoeld zijn, zijn bovendien de matigste die je binnen Wii Party U vindt.
Je leert kiezen met Wii Party U
Er is prima plezier te halen uit Wii Party U. Wie de goeie minigames er tu enuit vist in de menusoep, stelt gewoon zijn eigen spelregels op samen met vrienden en familie en haalt op die manier plezier uit de game. En ook dat stroperige gedoe met de bordspellen heeft ergens weer zijn charme, al is het maar omdat je nog weet hoe je het vroeger nog wel origineel en betoverend vond. Wii Party U is dus bovenal een stap terug in de tijd. Wij vinden dat bij een stagnerend genre en ook de Wii U als platform niet pa en.