Virtua Tennis 4 is geen game waar je de PlayStation Vita voor haalt. Toegegeven, de vormgeving is prima en je kunt in een soort Pong-variant met z'n tweeën op één systeem spelen, maar voor een verra ing of baanbrekende ervaring moet je elders wezen. Buiten deeltje twee is er in die dertien jaar nauwelijks iets veranderd. Een net iets andere opzet van de carrièremodus mi chien in deeltje twee en drie mi chien, maar daar bleef het dan ook bij.
Voor Virtua Tennis 4 geldt hetzelfde. Sterker nog, het is een nagenoeg rechtstreekse overzetting van de gelijknamige game voor de consoles. En dat is eigenlijk prima, zeker als je het platform in ogenschouw neemt. Doordat je je enkel hoeft te focu en op je positionering en het moment waarop je de bal terugslaat (je hoeft slagen niet eens 'op te laden'), is het spel toegankelijk. De besturing is gebruiksvriendelijk en de potjes verlopen dusdanig snel dat je de Vita zelfs tijdens een reis van minder dan vijf minuten even erbij pakt. Met een beetje geluk doorloop je in die tijd zelfs een heel toernooi. Voor een console-ervaring eigenlijk niet ideaal; als je je urenlang op de game stort, is deze hapsnapbenadering te beperkt. Voor een handheld als de Vita is het juist heerlijk dat je 'm er op elk moment voor een paar minuten bij kunt pakken.
Pers
De kracht is ook gelijk de zwakte van Virtua Tennis. Door die benadering blijft de game geen weken intere ant - wat regelmatig het geval is bij sportgames. In de oorspronkelijke recensie gaven we al aan dat het tenni en een klein beetje beperkt is en die kanttekening gaat nog steeds op. Je kunt geen bal uitslaan en ook de 'speciale slagen' voegen niet veel toe. Virtua Tennis is en blijft een spel dat draait om timing. Niets meer en niets minder. Op een gegeven moment raak je daar op uitgekeken, hoe uitdagend het spel na verloop van tijd ook wordt. Je blijft min of meer dezelfde potjes tennis spelen.
Maar voor je klaar bent met Virtua Tennis 4, heb je wel al een uurtje of vijftien achter de kiezen. De opzet van de carrièremodus houdt de boel namelijk behoorlijk lang fris. In wezen komt het erop neer dat je van continent naar continent reist en onderweg persevenementen, trainingen en wedstrijden afwerkt. Dat klinkt niet heel spectaculair, maar er is een leuke twist aan gegeven. De continenten vormen één groot bordspel en je hebt een bepaald aantal beurten om een van de Grand Slam-toernooien te bereiken.
De crux zit 'm in het slim inzetten van kanskaarten . Daar staat namelijk op hoeveel stappen je zet of dat er een andere gebeurtenis plaatsvindt. Vaak is het verstandig om niet als een haas naar je einddoel te sprinten, maar de stappen zo uit te kienen dat je bij die ene forehand-training belandt. Of dat je juist in een luguber hotelletje terechtkomt om daar je conditie op peil te krijgen. Alles op trainingen en wedstrijden gooien, is ook niet je van het, aangezien je zonder fans incognito blijft. Af en toe een signeerse ie of een optreden in een talkshow bijwonen hoort er ook bij.
Kwartaal
De carrièremodus is opgedeeld in seizoenen en elk kwartaal werk je dus naar een Grand Slam toe. Het mooie daaraan is dat je zeker drie uur per seizoen bezig bent, het na twee seizoenen lekker uitdagend wordt en dat deze modus naadloos geïntegreerd is in de online functionaliteit. Je kunt bijvoorbeeld tegen anderen spelen wanneer zij zich op dezelfde plek bevinden. Of je kunt je status met die van hen vergelijken. Dit maakt de toch al uitgebreide carrièremodus net even iets omvangrijker en completer.
De beperkte gameplay wordt zo langer intere ant gehouden, zij het mi chien op een kunstmatige manier. Het ene moment ben je verwikkeld in een gelijkopgaande online pot, dan weer speel je een minigame waarin je kuikentjes verzamelt. Of je doet mee aan een verkleedpartij en waarin je slaat met een koekenpan of houten sikkel in plaats van een gedegen racket. Omdat al deze varianten elkaar razendsnel opvolgen, blijf je wat langer hangen. Alles wat je doet draagt bij aan de vaardigheden van je personage en diens plek op de wereldranglijst. En zelfs al is een minigame iets minder sterk uitgewerkt, dan ben je er toch zo klaar mee.
Heb je eenmaal alle Grand Slams op je naam gezet, dan is het gevoelsmatig ook wel goed geweest. Je kunt nog de traditionele arcademodus doorlopen om 'kla ieke' spelers vrij te spelen of zogenaamde VT-apps spelen (aardige minispellen waarbij de touch interface of camera centraal staat), maar na een keer of drie ben je daar wel weer op uitgekeken. Dan speelt de simpele gameplay weer de kop op. Maar zoals gezegd; tot die tijd is Virtua Tennis 4 vermakelijk, grappig en uitdagend.