Laten we over één ding heel duidelijk zijn: Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers is géén nieuwe game. Wat het wel is? Een veredelde update van het meer dan acht jaar oude Super Street Fighter 2 Turbo: HD Remix, wat op zijn beurt weer een update slash remake was van het nu al meer dan twintig jaar oude Super Street Fighter 2 Turbo. Street Fighter 2 was in 1991 dusdanig revolutionair en populair dat het in z’n eentje het genre van de competitieve fighting game creëerde. In de jaren die volgden bleef Capcom Street Fighter 2 verbeteren, om de game steeds aantrekkelijker, leuker, diepgaander, gebalanceerder en competitiever te maken.
Deze verbeteringen zagen het licht in de vorm van volledig nieuwe versies, aangezien downloadbare content en patches toen nog niet of nauwelijks bestonden. Deze updates kregen noemers en ondertitels als ‘Champion Edition’, ‘Hyper Fighting’, ‘Turbo’ en ‘Super’, om aan te geven dat Street Fighter 2 niet alleen steeds sneller en complexer aan het worden was, maar ook volledig nieuwe personages had gekregen. Deze updates culmineerden in 2009, toen HD Remix uitkwam; een game die, bovenop de maximale snelheid en uitgebreide cast van de voorgaande versies, volledig nieuwe graphics en balansveranderingen ontving. De die-hard purist was niet altijd even gecharmeerd van deze veranderingen, maar over het algemeen was men het erover eens dat Street Fighter 2 met HD Remix op elke mogelijke manier z’n hoogtepunt én eindpunt bereikt had.
’Nieuwe’ gezichten
Nou, niet dus. Ultra Street Fighter 2 gaat namelijk nog een stap verder dan HD Remix, voornamelijk door twee nieuwe personages toe te voegen aan de voorheen zeventienkoppige cast. Althans, ‘nieuw’… Evil Ryu en Violent Ken zijn variaties op bestaande castleden. Daarnaast zijn ze allebei ook nog eens zogenaamde ‘shoto’s’: beoefenaars van shotokan karate, wat in fighting games geïnterpreteerd wordt als “standaard” personages die onder andere vuurballen kunnen schieten en krachtige uppercuts kunnen uitvoeren. En daarvan zijn er nu dus vijf: Ryu, Ken, Akuma, Evil Ryu en Violent Ken (zes als je Sagat meetelt, dat is dus één derde van de cast!). De toevoeging van nieuwe personages is iets wat we altijd zullen aanmoedigen, maar zeggen dat Capcom het zich makkelijk gemaakt heeft met deze twee shoto’s is een understatement. Vooral vergeleken met een personage als Ed, die volgende week voor Street Fighter 5 verschijnt, en wel een compleet unieke vechtstijl en eigen uiterlijk heeft. Zo’n personage hadden we veel liever gezien.
De twee nieuwkomers zijn eigenlijk alleen maar intere ant vanuit een lore-perspectief: zo is Violent Ken de versie van Ken die door M. Bison gebrainwasht is, en is Evil Ryu simpelweg Ryu die de moordlust in zijn hart omarmd heeft (zoals we al zagen in Ultra Street Fighter 4). Van deze twee is Violent Ken het intere antst, omdat zijn nieuwe move (Rasetsukyaku) hem razendsnel door aanvallen en zelfs tegenstanders heen laat sprinten, wat allerlei nieuwe mind games en offensieve opties mogelijk maakt. Evil Ryu daarentegen heeft simpelweg de teleport-opties en Raging Demon-superaanval van Akuma gekregen, waarmee hij ironisch genoeg nauwelijks verschilt van Akuma. Hoe dan ook, beide personages zijn best vermakelijke toevoegingen, maar brengen dusdanig weinig nieuws met zich mee dat ze in geen enkele context gezien kunnen worden als belangrijke reden om tot aankoop over te gaan.
Bitterzoet
Ook de overige nieuwe toevoegingen, namelijk de Buddy Battle-modus en de Way of the Hado-minigame, zijn op z’n best vermakelijk, maar zéker niet de reden dat je dit pakket in huis zou willen halen. Sterker nog, Way of the Hado is een onbegrijpelijk tergende minigame die gameplaytechnisch niets met de hoofdgame te maken heeft, en voornamelijk een bron van frustratie is. Het is namelijk een first-person minigame waarin je, door middel van motion controls met twee losgekoppelde Joy-Cons, vijanden moet verslaan door de speciale shoto-aanvallen uit te voeren. Door de twee controllertjes dus horizontaal voor je uit te houden kun je een vuurbal gooien, bijvoorbeeld. Van al deze aanvallen kon ondergetekende alleen de Shoryuken (de drakenvuist) consistent uitvoeren door de linker-JoyCon stil te houden en de rechter richting het plafond te duwen, maar de overige aanvallen kwamen er zelden uit.
Buddy Battle is wat dat betreft een leukere toevoeging, omdat het voortbouwt op mechanieken die daadwerkelijk iets met Street Fighter te maken hebben. Het is in feite een verkapte versie van de Arcade Mode waarin je alleen tegen de eindbazen vecht (M. Bison, Akuma en de twee nieuwe shoto’s) maar met de volgende gimmick: je vecht niet in je eentje, maar met een partner. Lijkt wellicht oneerlijk tegenover de vijand, maar: je partner en jij delen allebei één levensmeter, en die wordt nauwelijks bijgevuld voor de tweede ronde. Best pittig. Het is in feite een nieuwe versie van de Dramatic Battle-modus uit Street Fighter Alpha, waarin je het climactische gevecht uit Street Fighter 2: The Animated Movie mocht naspelen (Ryu en Ken tegen M. Bison). Niets om over naar huis te schrijven, maar als extra singleplayercontent voor een game die het voorheen eigenlijk alleen maar moest hebben van een droge Arcade Mode, is het een welkome toevoeging.
Besturingsopties
Ultra Street Fighter 2 bestuurt niet altijd even fijn. De ’d-pad’ van de linker-Joy-Con is ongeschikt voor het uitvoeren van speciale moves, mede omdat diagonalen een crime zijn om uit te voeren met de vier lo e knopjes. Verbazingwekkend is dat de sticks een erg goede vervanger zijn, waarschijnlijk omdat de game softwarematig wat minder streng met inputs omgaat en erg goed weet te herkennen welke handelingen de speler bedoelde in te voeren. Ondergetekende heeft met zowel de shoto’s als enkele ‘charge’ personages (Bison en Vega) gespeeld, en de meeste van hun specials en Super Combo’s kwamen er behoorlijk consistent uit. Maar alsnog: wie besturingstechnisch het meeste uit zijn of haar ervaring wil halen, is eigenlijk verplicht om de game met een Pro Controller te spelen. Deze prijzige acce oire is de enige controller voor de Switch die, naast grotere, fijnere face buttons, een daadwerkelijke vierpuntdruktoets heeft. Met deze controller neemt het speelplezier substantieel toe, maar als je er nog geen hebt, dan is 70 euro voor een d-pad een absurd hoge prijs om er bij te betalen.
Veel van deze kritiek wordt gelukkig weggenomen door het feit dat de game een optionele Lite-besturingsoptie bevat, die jou de gecompliceerde knoppencombinaties voor specials en zelfs Supers laat omzeilen door die aanvallen rechtstreeks op een knop naar keuze toe te wijzen. Heb je de kwartcirkels in de vingers maar heb je moeite met de op een diagonaal eindigende Shoryuken? Geen probleem, dan kun je die gehele aanval gewoon op de linker trigger zetten. Wie met een enkele Joy-Con speelt zal daarmee een aanvalsknop verliezen, maar dat zal voor het gros van de Lite-speler waarschijnlijk niets uitmaken. Hoe dan ook, de toevoeging van Lite-besturing chema’s is een welkome toevoeging – vooral gezien het grote aantal jongere Switch-bezitters – die erg doet denken aan de Easy Operation-shortcuts van Capcom vs. SNK 2: EO voor de GameCube.
Nieuwe soundtrack
Waar we ook erg over te spreken zijn is de fijne optie om te schakelen tu en de twee esthetische stijlen van de game. Persoonlijk vinden we de handgetekende sprites van HD Remix erg tof om te zien, maar wie de originele graphics prefereert, kan daar gemakkelijk voor kiezen in een menu. Dit geldt ook voor wat de beste nieuwe toevoeging is van het gehele pakket: de vernieuwde soundtrack. Elk personage heeft een compleet nieuwe remix of uitvoering van zijn of haar iconisch themanummer gekregen, en die zijn stuk voor stuk geweldig. Elke remix is een trouwe herinterpretatie van de originele compositie. Behoefte om te schakelen naar de oude nummers hebben we zelden gehad.
Zelfs de twee nummers voor de eerder genoemde nieuwe shoto’s zijn uiterst toffe, nieuwe metaltracks die niet alleen de adrenaline door het lichaam doen gieren, maar ook op subtiele wijze stukjes van de originele thema’s van Ryu en Ken terug laten komen. Vooral het themanummer van Violent Ken is een dramatisch stukje industrial-met-gitaren wat niet alleen keihard rockt, maar ook de kunstmatige opgelegde psychose van het personage perfect reflecteert. Het allermooiste is echter dat je dus volledig vrij bent om te kiezen welke esthetische combinatie je het fijnst vindt. De ouderwetse graphics met de nieuwe muziek? De HD Remix-sprites met de old skool tracks? Wat jij wil.
Tijdloos
Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit hoe veel nieuwe modi er aan de game zijn toegevoegd, of hoe goed de graphics precies zijn. Wat uitmaakt is het feit dat ’s werelds belangrijkste (en volgens sommigen nog altijd beste) competitieve vechtgame speelbaar is gemaakt op een nieuwe console; één die we overal mee naartoe kunnen nemen. Dat, in zichzelf, is een krachtig gegeven, vooral als je van mening bent dat dit de ultieme, definitieve versie is van Street Fighter 2. Het blijft namelijk een geweldige game; één die dankzij zijn relatieve toegankelijkheid, snelheid en tijdloze charisma nog steeds dezelfde aantrekkingskracht heeft die het altijd gehad heeft. Toegegeven, in de context van ’het prijskaartje van zo’n 40 is Ultra Street Fighter 2 een ietwat cynische uitmelkpoging van Capcom, maar als de game was uitgekomen als 20 euro downloadgame, zonder de Way of the Hado-modus, dan was dit een haast verplichte aankoop geweest voor elke zichzelf respecterende Switch-bezitter. Street Fighter 2 blijft immers Street Fighter 2. En Street Fighter 2 blijft de eindbaas.
Ultra Street Fighter 2: The Final Challengers is vanaf 26 mei verkrijgbaar voor de Switch.
Door: Samuel Hubner Casado