Een aanzienlijk deel van de Xbox Live Arcade line-up bestaat uit conversies van games die hun oorsprong vinden in de arcadehallen.  Soms gaat het hier om rasechte klassiekers. Games die in hun tijd hoge ogen wisten te gooien en zelfs vandaag de dag nog het spelen waard zijn. Andere games wisten zelfs in de jaren tachtig geen potten te breken, laat staan nu, en zijn eerder een overbodige toevoeging aan Microsoft's downloadservice. En dan heb je nog de categorie games die destijds aardig hun mannetje konden staan, maar die door de jaren heen niet hun status van klassieker hebben weten te behouden. Tron kunnen we in deze laatste categorie scharen. Het spel Tron is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1982, waarin een programmeur in een computer verzeild raakt. In de film dient het hoofdpersonage Kevin Flynn aan verschillende games deel te nemen. Een aantal daarvan diende als materiaal voor de arcadegame Tron, die een jaar later, in 1983, op de markt kwam. Opvallend, zeker voor die tijd, was dat de game Tron aanvankelijk meer geld opbracht dan de film. Zeker na het debacle van de filmgame E.T. zou je denken dat de consument zich in die tijd ver van filmgames af zou houden. Maar Tron was  voor zijn tijd een vermakelijke game en verdiende alle aandacht. Je zou Tron kunnen zien als de voorloper van de minigame-compilaties die tegenwoordig het gros van de Wii-line-up vormen. Het spel bestaat uit vier verschillende spelletjes die op zich weinig voorstellen en die bijna korter duren dan de spelletjes uit WarioWare. Het bekendst zijn zondermeer de Light Cycle-races, die na de arcadegame Tron nog vele malen in andere Tron-games of klonen opdoken. Je racet met een futuristische motorfiets door een vierkant raster en laat een streep achter  waar je geweest bent. Met die streep dien je je tegenstanders in te sluiten, zodat ze niets anders kunnen dan tegen jouw streep of die van zichzelf aan te botsen. De andere minigames van Tron zijn wat minder origineel en laten je een ronddraaiende MCP-kegel aan flarden schieten, vechten tegen tanks in een doolhof en insecten afschieten die de toegang tot een I/O Tower bewaken. In elk level dien je de vier minigames te voltooien, waarbij je in het volgende level dezelfde spelletjes in een hogere moeilijkheidsgraad voor je kiezen krijgt. Het spel is daarbij bijzonder pittig, zeker door het geringe aantal continues dat je standaard tot je beschikking krijgt. De moeilijkheid schuilt niet zozeer in de briljante AI van je tegenstanders, maar met name in de stugge besturing. Het richten in de tank-minigame is bijvoorbeeld enorm irritant. Met de analoge stick kun je de loop links of rechtsom roteren, maar het is enorm lastig om de loop precies in het verlengde van een pad te krijgen. Door de trage reactie van de loop draai je al snel iets verder dan je eigenlijk wil. Wanneer je ook maar iets schuin schiet, is het vrijwel onmogelijk om tegenstanders te raken. De tegenstander zelf heeft echter geen enkele moeite met het recht mikken. Maar het is niet zozeer de besturing die Tron de das om doet, het spel heeft gewoonweg te weinig te bieden. De vier minigames stellen werkelijk niets voor. Je schiet drie spinnetjes dood, loopt naar het cirkeltje en je bent weer een minigame verder. Alleen de Light Cycle-races hebben potentie, maar omdat je om elke Light Cycle-race ook nog drie keer de andere minigames moet doen, is de lol er snel vanaf. Beter had men het concept van de Light Cycle-races verder uitgewerkt en geschikt gemaakt voor Xbox Live-multiplayer, maar dat is niet bij de makers opgekomen. Het spel kent wel Xbox Live- en splitscreenmogelijkheden, maar die beperkt zich net als bij veel andere arcadeconversies tot het gelijktijdig spelen van de singleplayer, waarbij degene die de hoogste score haalt wint.  Echt multiplayer kun je dat niet noemen. Zonde, want zeker de Light Cycle-races zijn in potentie geweldig materiaal voor een multiplayerspel.

De oude look versus de nieuwe, een wereld van.... overeenkomst?

De Xbox Live Arcade-versie biedt ten opzichte van het origineel trouwens ook nog geüpdate graphics, maar daar moet je je niet teveel bij voorstellen. Men heeft de graphics van het origineel hooguit opnieuw ingekleurd met een wat uitgebreider kleurenpallet, waardoor alles er vooral erg onsamenhangend uit is gaan zien. De prachtige kleurtjes van de MCP-kegel zijn vervangen door diverse tinten van de kleur rood, waardoor het hele idee van een draaiende kegel weggenomen wordt en de minigame alleen maar vager wordt dan hij eigenlijk al is.