Thymesia is goed bedacht maar slecht gejat

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik al op de eerste locatie van de game mijn interesse ben verloren in de verdere details. De spelwereld ligt bezaaid met informatieve post-its die het verhaal uitdiepen, maar niet op een manier die nieuwsgierigheid opwekt. In plaats van een mysterie te creëren, worden er vooral heel veel namen en gebeurtenissen opgesomd. Het is zo een beetje alsof je de inhoudsopgave van een boek in zorgvuldig gescheurde stukjes terugvindt. Misschien is het bijbehorende boek enorm interessant, maar je krijgt er totaal geen beeld bij.

We have Bloodborne at home

Het helpt niet dat de spelwereld nogal flets aanvoelt. Thymesia ziet er cru gezegd een beetje uit als een PlayStation 3-game, terwijl het dus juist alleen voor next-gen consoles en pc verkrijgbaar is (met uitzondering van de cloudversie op de Switch). Dit is zichtbaar een titel met een beperkt budget, en daarmee ook een bescheiden schaal. Dit hoeft geen groot punt te zijn, al zorgt het er wel voor Thymesia zijn imago van een goedkope knock-off moeilijk van zich af weet te schudden. Het is natuurlijk niet één-op-één gekopieerd van Bloodborne, maar met een soortgelijke setting, een soortgelijke plaag, een soortgelijk gevechtssysteem, soortgelijke muziek en zelfs een soortgelijke hubwereld maak je het wel erg bont.

Met het uitblijven van de Bloodborne-remaster of een vervolg rijst wel de vraag hoe erg dat is. Als Sony en FromSoftware het niet doen, dan maar iemand anders, toch? Het is inmiddels zelfs een trend te noemen in de game-industrie. Denk aan Star-Fox-like Ex-Zodiac en Agent 64: Spies Never Die. Mag of wil de oorspronkelijke ontwikkelaar een veelgevraagd gevolg niet maken, dan neemt iemand anders die taak tegenwoordig wel op zich. Soms zijn de verschillen zo klein dat je je afvraagt hoe zoiets legaal is. Thymesia is wat dat betreft een fijne zoethouder tot het onvermijdelijke moment dat die heruitgave van Bloodborne er dan toch eindelijk van komt. Met een speelduur van zo’n tien uur ben je er ook relatief snel doorheen. Er zijn slechts drie gebieden, maar door die te recyclen en remixen weet de ontwikkelaar daar wel echt het meeste uit te halen. Er zijn zelfs wat optionele bazen om te verslaan. 

Raar goed

Ik zou het begrijpen als je tot dusver nog niet heel erg enthousiast bent geworden. Ik was zelf, toen ik voor het spelen beelden van de game bekeek, ook klaar om klaar te zijn met Thymesia. Ik kon het knip-en plakwerk gewoonweg niet door de vingers zien. Maar toen begon ik met spelen. Het vechten voelt zo lekker dat je je afvraagt hoe het in zo’n ongeïnspireerd spel als dit terecht is gekomen. Thymesia combineert de agressieve stijl van Bloodborne met het pareren van Sekiro en voegt daar zelfs nog een aantal lagen aan toe. De unieke factor is dat je vijanden pas echt schade doet als je hun wonden openrijt met een speciale klauwaanval. Anders geneest het vanzelf weer als je een tegenstander een tijdje niet raakt. Hierdoor heeft ieder gevecht, hoe simpel de vijand ook is, een tactisch element. Je kunt namelijk nog zoveel schade doen, als je deze veroorzaakte wonden niet incasht met je speciale aanval, dan is het allemaal voor niets geweest. 

Bloodborne en Sekiro beloonden een proactieve aanpak al behoorlijk, maar boden beiden alsnog de mogelijkheid om wat meer afwachtend te spelen. Dat werkt in Thymesia gewoonweg niet. Je wordt echt gedwongen om continu druk te blijven zetten op de vijand, maar die doet dat andersom dus ook. Na een bepaald aantal slagen kan je een reeks tegenaanvallen verwachten, en om de zoveel tijd krijg je een speciale aanval om de oren. Je speelt zo continu op het scherpst van de snede en dat maakt zelfs van de meest simpele confrontatie een spektakel. De ontwikkelaar heeft overduidelijk veel werk gestoken in het verfijnen van dit systeem en dat betaalt zich ruimschoots terug. Zo kun je uit enorm veel verschillende secundaire wapens kiezen, die allemaal weer gepaard gaan met een eigen speelstijl. Je ontgrendelt ze door de vijanden die deze wapens gebruiken te verslaan. Zij laten weapon shards vallen die je vervolgens kunt inzetten om de wapens voor jezelf vrij te spelen en te upgraden. 

Vrij als een kraai

Deze spelmechaniek is raar uitgebreid voor een klein spel als dit. Het gevoel blijft je daarom bekruipen dat deze systemen een beter uitgewerkt spel hadden verdiend, of in dit geval een grotere opzet. Neem bijvoorbeeld de talloze vaardigheden waarmee je echt jouw eigen speelstijl kunt uitstippelen. Met ieder level krijg je een punt om uit te geven in een van de zes zogeheten talent trees. Er zijn vaardigheden voor ieder onderdeel van je arsenaal: je wapen, je klauw, je pareeraanval, je ontwijkende rol: noem het maar op en je kunt het aanpassen. Nu beloven veel ontwikkelaars dit, maar bij Thymesia ís het ook echt zo. Het is geen kwestie van een paar procent meer schade doen. Kies je een bepaalde tak van de talent tree, dan krijg je extra vaardigheden, maar je verliest er soms ook een aantal. Je kunt zelfs de mogelijkheid om aanvallen te pareren inruilen voor een ‘ouderwetse’ blokkeerfunctie, waarbij je de knop gewoon ingedrukt kunt houden om het grootste deel van de ontvangen schade teniet te doen.  

Om je ook echt de vrijheid te gunnen, kun je onbeperkt wisselen tussen deze verschillende vaardigheden. In dit soort spellen kies je toch vaak voor wat je het beste kent of het beste lijkt, omdat de straf voor ‘verkeerd’ spelen vrij fors is en de prijs voor wisselen hoog. Het wegnemen van die drempel levert een veel dynamischer vechtsysteem op. Want hoe vrij is vrij als je uiteindelijk maar één speelstijl kiest en daar de hele tijd aan vast blijft klampen?

Thymesia voelt daardoor toch fris, ondanks de stank van plagiaat die maar niet wegtrekt. Mocht Bloodborne 2 ooit komen, dan mag FromSoftware wat mij betreft wel wat dingen van dit spel afkijken. Dat zou wel zo eerlijk zijn.

Thymesia is verkrijgbaar voor pc, PlayStation 5, Xbox Series X|S en als cloudversie voor Nintendo Switch. Voor deze review is de PS5-versie getest.

Conclusie

7

Goed

Conclusie

Thymesia heeft iets te veel afgekeken bij ‘grote broer’ Bloodborne. De ruime voldoende heeft de game dan ook volledig te danken aan het fenomenale vechtsysteem. Op dit vlak is het misschien wel beter dan zijn twee grootste inspiratiebronnen en zo’n prestatie kun je niet anders dan belonen. Zelfs als het gepaard gaat met ongegeneerd jatwerk.

Plus- minpunten

Vechtsysteem dat Sekiro en Bloodborne overstijgt

veel vrijheid in speelstijl

lekker compact

Ongeïnspireerd verhaal

fletse omgevingen

wel erg veel afgekeken van Bloodborne