In Polen is Andrzej Sapkowski een van de meest populaire auteurs van het moment, de 49-jarige man heeft namelijk een heel assortiment aan fantasy-verhalen geschreven waar jonge, maar ook volwassen lezers compleet in kunnen wegdromen. Heel verwonderlijk is het dan ook niet dat de Poolse ontwikkelaar CD Projekt ervoor heeft gekozen om hun allereerste game, The Witcher, te baseren op de wereld die Sapkowski door de jaren heen heeft gecreëerd.Gelukkig is het niet nodig om de inhoud van Sapkowski zijn vorige werken te kennen, de ontwikkelaar heeft de boeken van de Poolse auteur eerder als fundamentele stof gebruikt waar ze met The Witcher gretig op verder bouwen. Net zoals de meerderheid van de spelers zal hoofdpersonage Geralt, een legendarische held, zich dan ook niets kunnen herinneren van voorgaande gebeurtenissen. Hij moet door zijn geheugenverlies alles van voor af aan opnieuw leren, gaande van het correct gebruiken van een zwaard tot het omgaan met magie.

Tijdens de eerste missie van The Witcher leert dan ook niet enkel Geralt, maar ook de speler hoe de vork in de steel zit. Het eerste wat gedaan moet worden is een horde vijanden in de pan hakken. Op dat vlak doet het spel meteen denken aan titels als Oblivion of Gothic 3, maar dan anders. Je brengt tegenstanders namelijk niet schade toe door als een bezetene op de linkermuisknop te rammen, het is een noodzaak dat je met gevoel en een scherp reactievermogen te werk gaat.Eerst en vooral is het belangrijk dat je leert inzien tegen welke vijand je aan het vechten bent. Zo is het aan te raden om monsters te doden met behulp van een zilver zwaard, terwijl menselijke tegenstanders eerder met een stalen wapen bevochten moeten worden. Eens je dit onderscheid hebt weten te maken, moet je een vechtstijl uitkiezen naargelang het uitzicht en de handelingen die je tegenstander uitvoert. Vecht je bijvoorbeeld tegen een logge, zwaar bepantserde soldaat, dan kies je er best voor om Geralt trage, maar erg krachtige zwaardslagen uit te laten delen. Word je daarentegen in het nauw gedreven door een groep spookachtige honden dan moet je weer een andere, eerder snelle vechtstijl uitkiezen.

Het hanteren van de verschillende stijlen zorgt niet enkel voor de nodige afwisseling, maar heeft ook als gevolg dat gevechten niet snel saai worden. Ook het combosysteem draagt bij tot het plezier dat je haalt uit het in de pan hakken van vijanden. Telkens als je Geralt laat aanvallen zal hij, zoals dat vaak gaat, een paar bewegingen uitvoeren die er lekker spectaculair uitzien. In The Witcher is het echter niet zo dat je gewoon toekijkt, maar je moet het stramien waarin Geralt aanvalt leren kennen zodat je weet wanneer je de volgende aanvalsbeweging in moet zetten. Bovendien heeft de ontwikkelaar enkele erg filmische finishing moves in het spel gestopt die de speler als het ware belonen mits ze goede combo's aan elkaar weten te breien Gelukkig krijg je wat hulp van een op het juiste moment oplichtende cursor, maar het blijft opletten geblazen wil je een mooie en effectieve zwaardshow tevoorschijn toveren.

Naast afwisselende vechtstijlen en een tof combosysteem is het voor Geralt ook mogelijk om magische spreuken te lanceren, genaamd Signs. Deze verzamel je door het spel heen en gaan van het lanceren van een vuurregen tot het hanteren van telekinetische krachten. Doordat The Witcher een RPG is wordt het na een tijd natuurlijk mogelijk om de ervaringspunten die je hebt verdiend te investeren in bepaalde facetten van Geralt die je graag sterker zou zien, bijvoorbeeld zijn magische krachten. Het spenderen van ervaringspunten gaat net diep genoeg, zonder dat je door alle mogelijkheden de bomen van het bos niet meer zult zien. De manier waarop je Geralt laat doorgroeien doet denken aan het systeem uit Titan Quest en World of Warcraft, wat wil zeggen dat elke gespendeerde punt de toegang opent tot een daaruit voorvloeiende kracht. Een ander, minstens zo belangrijk aspect binnen The Witcher is het brouwen van magische drankjes. Dit doe je door allerlei ingrediënten bij elkaar te mixen die je tijdens je avontuur tegenkomt, gaande van bessen en kruiden tot zelfs lichaamsdelen van dode monsters. Het makkelijkste is natuurlijk om recepten te volgen die in de winkel te koop zijn (de meer zeldzame verkrijg je op andere manieren), maar leuker is om op eigen houtje te gaan klooien met ruwe materialen om zo je eigen sapjes en zalfjes te maken. Het spelen van professor in de alchemie is een vermakelijke afwisseling, terwijl het soms zelfs nodig is om een bepaald drankje in je bezit te hebben om (rand)opdrachten tot een goed einde te brengen. Toch moet je geen Oblivion-achtige situaties verwachten waarin je soms twintig queesten tegelijk op de agenda hebt staan: The Witcher is geen free-roaming RPG. Zo is het spel opgedeeld in verschillende hoofdstukken die zich stuk voor stuk afspelen in afgebakende omgevingen. Niet erg zou je denken, maar zo nu en dan voelen de grenzen wel érg artificieel aan. Zo kan Geralt bijvoorbeeld wel met allerlei stoere wapens wilde kuren uithalen, springen behoort vreemd genoeg niet tot zijn mogelijkheden. Het resultaat is dat een houten hek of zelfs een beekje soms al genoeg is om onze held qua bewegingsruimte te beperken. Nog erger is het als je opeens tegen een onzichtbare muur loopt die je belet om verder op avontuur te trekken 

De wereld waartoe Geralt wél mag toetreden ziet er als compensatie opvallend mooi uit, terwijl je om het spel te kunnen spelen helemaal geen bakbeest van een PC in huis moet hebben. Vaak zorgen kleine details, zoals het veranderende weersysteem en sublieme lichteffecten, er voor dat The Witcher je helemaal zal opslokken. Het nadeel is dan weer dat het spel te kampen heeft met een tikkeltje teveel laadschermen, al duren ze nooit zo lang dat je de tijd hebt om even een biertje te halen. Bovendien krijg je tijdens het wachten telkens een mooi stuk artwork te zien, wat het allemaal wat draaglijker maakt. Ook de verhaallijn is knap geschreven, met de mogelijkheid tot volledig naar eigen believen verder op bepaalde aspecten in te gaan. Bovendien moet je voortdurend keuzes maken die tijdens latere stadia van het spel grote gevolgen kunnen hebben, wat de herspeelbaarheid enkel ten goede komt.

Naast het feit dat het verhaal lekker diep gaat, heeft de ontwikkelaar er ook voor gekozen om het allemaal te overgieten met een saus waarvan het recept duidelijk voor volwassenen is geschreven. Zo wordt er regelmatig nogal expliciet gescholden (“Your mama sucks dwarf cock”), is het mogelijk om seks te hebben met gewillige dames (met als beloning een erotisch stukje artwork) en worden thema's als afpersing, terrorisme en vriendjespolitiek niet uit de weg gegaan. Sommige van deze dingen voelen tijdens bepaalde spelmomenten wat overdreven aan, maar zorgen er over het algemeen toch voor dat The Witcher zich weet te onderscheiden door geen spel voor tere zieltjes te zijn. Toch laat CD Projekt nog enkele steken vallen die, gelukkig, niet al te zwaar doorwegen, maar wel het vermelden waard zijn. Zo beweegt Geralt wel lekker vlot en dynamisch tijdens het vechten tegen vijanden, maar gedraagt hij zich (net zoals de personages waar hij tegen spreekt) tijdens conversaties nogal vreemd. De ontwikkelaar heeft de personages namelijk wel voorzien van de nodige lichaamsanimaties, maar deze worden vaak ingezet op momenten dat ze helemaal niet relevant zijn voor hetgeen er gezegd wordt. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit iemand vrolijk zien huppelen nadat hij net met de dood bedreigd werd. Ook was het leuk geweest als het gezicht van Geralt tijdens gesprekken ook emotie zou tonen, gezien The Witcher toch een verhalend spel is. Zelfs met al deze kleine minpuntjes in het achterhoofd blijft het echter als een paal boven water staan dat mensen die in het verleden uit titels als Oblivion, maar ook bijvoorbeeld de Baldurs Gate-reeks, plezier haalden The Witcher een uitermate vermakelijke titel zullen vinden. Niet alleen ben je heel wat tijd kwijt door alles uit het spel te halen (menig uurtje gaat bijvoorbeeld verloren tijdens het spelen van dwarven dice, een variant op het pokerspel), het spel blijft tot het einde van de rit boeien, wat op zich al een hele prestatie is.