Review

The Red Star
subtitle
Buiten dat het spel pittig, onvergeeflijk en een tikkeltje oneerlijk is, is het vooral een zeer genietbare arcadegame zoals ze al lang niet meer zijn verschenen. Het spel ademt een high-tech sfeer uit, mede dankzij de imposante HUD, en voelt geenszins als een spel dat in 2004 is blijven hangen. The Red Star is behoorlijk lang, diepgaand, gevarieerd, uitdagend en kost maar 20 euro. Wat wil je nog meer?
- Pluspunten
- Heerlijke arcade-gameplay. Lekker uitdagend. High-tech sfeertje. Coöperatieve multiplayer. Slechts 20 euro!
- Minpunten
- Onvergeeflijk en ietwat oneerlijk. Voor sommigen misschien iets te pittig?
intro text
The Red Star heeft
niet bepaald een smetteloze ontwikkelcyclus achter de rug. Het spel zou
oorspronkelijk ergens in 2004 op de markt komen, maar de uitgever van het spel,
Acclaim, wist het hoofd niet boven water te houden. En samen met Acclaim
dreigde The Red Star voorgoed ten onder te gaan. Pas begin dit jaar zagen we
weer een levensteken van deze stripboek vergaming, want Take Two Interactive
maakte zich bekend als nieuwe uitgever. Het spel is onlangs, vergezeld door een
zacht prijsje en een minimale marketingcampagne, in de winkelschappen beland.
Het universum van The Red Star is afkomstig uit de
gelijknamige stripboeken van Christian Gossett en schetst een futuristisch
Rusland dat een combinatie is van kille technologie, high-tech wapens en magie.
Hoewel het spel een verhaaltje kent dat in korte gesprekken tussen de missies
door uit de doeken wordt gedaan, komt het vooral neer op ‘vermorzel de vijand’
en dat doen we maar al te graag!
The Red Star is een klassieke arcadegame die nog de meeste
overeenkomsten vertoont met spellen als R-Type, Ikaruga en Contra. Toch is het
spel vooral enig in zijn soort. Je bestuurt in het spel een personage te voet
en kunt niet alleen gebruik maken van vuurwapens, maar ook van hand-tot-hand
gevechten. Het hele spel is strikt lineair en bestaat uit een continue stroom
tegenstanders en eindbazen die eerst verslagen moeten worden voordat je naar
een volgende locatie verder kunt lopen. Tegenstanders komen steeds op hetzelfde
moment, op dezelfde plaats tevoorschijn en hebben allen zeer voorspelbare en
herhalende aanvalspatronen. De kunst schuilt voornamelijk in het herkennen van
die patronen, het ontwijken van de aanvallen en vooral keihard terugmeppen.
De diepgang van The Red Star is uitzonderlijk en dit komt
met name door de verschillende aanvalsmogelijkheden en de unieke positie die de
hand-tot-hand gevechten innemen. Het hele spel spelen met louter vuurwapens is
namelijk onmogelijk. Je hebt weliswaar ongelimiteerde ammunitie, maar wapens
raken snel oververhit en moeten enkele seconde afkoelen voordat je ze weer kunt
gebruiken. Sommige tegenstanders hebben daarbij een schild dat kogels
tegenhoudt en alleen met behulp van hand-tot-hand gevechten gebroken kan
worden. Daarnaast zorgt het gebruik van hand-tot-hand gevechten ervoor dat
bovenin beeld een metertje vult dat je kunt gebruiken om je zogeheten protocol attack los te laten, een
speciale krachtige aanval die verschillend is voor elk van de drie speelbare
personages.
De speelbare personages van The Red Star verschillen behoorlijk
van elkaar. Kyozo is de sterke van de drie, maar is ook enorm log en daardoor
erg traag. Makita is juist erg snel en wendbaar, maar heeft wat meer tijd nodig
om tegenstanders tegen de grond te werken. Het laatste personage, dat je eerst
moet vrijspelen door het spel uit te spelen, is Maya, die zich heeft toegelegd
op de magie. De verschillende personages komen goed uit de verf in de
coöperatieve spelmode, waarin de twee spelers elkaar goed aanvullen mits ze
natuurlijk elk een ander personage hebben gekozen.
De makers hebben flink wat originele aanvalspatronen voor
tegenstanders uit de mouw weten te schudden die ervoor zorgen dat je steeds
weer andere technieken moet toepassen en goed moet kijken welke tegenstander je
tegenover je hebt staan. Zo is er een tegenstander die een soort van boemerang
voor zich uit gooit. Deze blijft eerst een tijdje stil staan op de plaats waar
hij geworpen is, om daarna pas in beweging te gaan. Zo heb je enige tijd om uit
het pad van de boemerang te gaan en de werper via een omweg te benaderen en
neer te meppen. Een andere tegenstander gooit mortieren de lucht in, die even
later weer neerkomen. Een cirkel op de grond toont waar ze zullen landen.
Combinaties van verschillende tegenstanders zorgen telkens weer voor een nieuwe
uitdaging. Wanneer er bijvoorbeeld mortierwerpende tegenstanders in de buurt
zijn, kun je geen aanvalstactieken gebruiken waarbij je te lang op dezelfde
plaatst staat.
Ook eindbazen staan telkens weer garant voor unieke
situaties. Zo zijn er eindbazen die eerst een lijnenspel uittekenen op de
grond, waarna op die plek gigantische laserstralen worden afgevuurd. Het is dan
zaak om tussen de lijntjes in een veilig onderkomen te zoeken. Vaak gooien de
makers er nog wat gewone tegenstanders bij om het extra moeilijk te maken,
zodat je bijvoorbeeld precies tussen de laserstralen in moet vechten. Andere
eindbazen vuren gigantische ballen af die, eenmaal vernietigd, in vele kleine
balletjes veranderen die ook weer stukgemaakt moeten worden. Maar meestal
gebruiken de makers een vuursalvo van heb ik me jou daar, met tientallen zo
niet honderden kleine kogeltjes waartussen je een veilig pad moet zien te
vinden. Gelukkig is het spel heel eerlijk als het op collision detection aankomt, want wanneer je door een projectiel
geraakt wordt is dat altijd door eigen onoplettendheid en niet omdat het spel
weer eens onnauwkeurig is. Heerlijk!
Toch is er ook wel wat aan te merken op The Red Star. Zo is
het spel behoorlijk onvergeeflijk. Sommigen zullen dit als een pluspunt zien,
want het vergroot wel de uitdaging en de voldoening, maar voor de gemiddelde
gamer zal het vooral veel frustratie betekenen. Wanneer je sterft zul je
bijvoorbeeld het volledige level opnieuw moeten spelen, ook het lange,
makkelijke gedeelte met de makkelijke eindbaas dat voor de moeilijke eindbaas
komt. Ook voorziet het spel niet al te vaak in extra gezondheid. Slechts twee
of drie keer per level staat er een gezondheidskistje voor je klaar om je voor
de helft weer op te lappen.
En dan zijn er nog de upgrades. Deze kun je kopen tussen de
levels door met behulp van de punten die je haalt afhankelijk van de ranking die je na een level krijgt
toegekend. Speel je goed, dan krijg je veel punten, speel je slecht, dan krijg
je significant minder. Jullie zien de bui waarschijnlijk al hangen: mensen die
goed spelen, kunnen zich de mooiste upgrades permitteren en krijgen het alleen
maar makkelijker, terwijl de mensen die met veel zwoegen door de levels heen
komen, niet worden beloond en bij het volgende level voor een nog moeilijkere
klus komen te staan Dit versterkende effect zorgt ervoor dat gamers die net
niet goed genoeg zijn voor The Red Star (en het spel vergt wel aardig wat
vaardigheid) extra gestraft worden en waarschijnlijk niet de moed zullen vinden
om het spel uit te spelen. Want buiten het hele spel opnieuw spelen en beter
dan de keer ervoor, is er geen manier om meer upgrades te verdienen.
Verschillende moeilijkheidsgraden zijn er evenmin, dus de kans dat je tijdens
het spelen van The Red Star tegen de grenzen van je eigen kunnen op loopt is
aanwezig.
Reacties op: The Red Star
Rent A Ham
Fl0wzor
Doomdiver
BadJas
Ronn
Erwie
inoj
Revelation