The Red Star heeft niet bepaald een smetteloze ontwikkelcyclus achter de rug. Het spel zou oorspronkelijk ergens in 2004 op de markt komen, maar de uitgever van het spel, Acclaim, wist het hoofd niet boven water te houden. En samen met Acclaim dreigde The Red Star voorgoed ten onder te gaan. Pas begin dit jaar zagen we weer een levensteken van deze stripboek vergaming, want Take Two Interactive maakte zich bekend als nieuwe uitgever. Het spel is onlangs, vergezeld door een zacht prijsje en een minimale marketingcampagne, in de winkelschappen beland. Het universum van The Red Star is afkomstig uit de gelijknamige stripboeken van Christian Gossett en schetst een futuristisch Rusland dat een combinatie is van kille technologie, high-tech wapens en magie. Hoewel het spel een verhaaltje kent dat in korte gesprekken tussen de missies door uit de doeken wordt gedaan, komt het vooral neer op ‘vermorzel de vijand’ en dat doen we maar al te graag! The Red Star is een klassieke arcadegame die nog de meeste overeenkomsten vertoont met spellen als R-Type, Ikaruga en Contra. Toch is het spel vooral enig in zijn soort. Je bestuurt in het spel een personage te voet en kunt niet alleen gebruik maken van vuurwapens, maar ook van hand-tot-hand gevechten. Het hele spel is strikt lineair en bestaat uit een continue stroom tegenstanders en eindbazen die eerst verslagen moeten worden voordat je naar een volgende locatie verder kunt lopen. Tegenstanders komen steeds op hetzelfde moment, op dezelfde plaats tevoorschijn en hebben allen zeer voorspelbare en herhalende aanvalspatronen. De kunst schuilt voornamelijk in het herkennen van die patronen, het ontwijken van de aanvallen en vooral keihard terugmeppen. De diepgang van The Red Star is uitzonderlijk en dit komt met name door de verschillende aanvalsmogelijkheden en de unieke positie die de hand-tot-hand gevechten innemen. Het hele spel spelen met louter vuurwapens is namelijk onmogelijk. Je hebt weliswaar ongelimiteerde ammunitie, maar wapens raken snel oververhit en moeten enkele seconde afkoelen voordat je ze weer kunt gebruiken. Sommige tegenstanders hebben daarbij een schild dat kogels tegenhoudt en alleen met behulp van hand-tot-hand gevechten gebroken kan worden. Daarnaast zorgt het gebruik van hand-tot-hand gevechten ervoor dat bovenin beeld een metertje vult dat je kunt gebruiken om je zogeheten protocol attack los te laten, een speciale krachtige aanval die verschillend is voor elk van de drie speelbare personages. De speelbare personages van The Red Star verschillen behoorlijk van elkaar. Kyozo is de sterke van de drie, maar is ook enorm log en daardoor erg traag. Makita is juist erg snel en wendbaar, maar heeft wat meer tijd nodig om tegenstanders tegen de grond te werken. Het laatste personage, dat je eerst moet vrijspelen door het spel uit te spelen, is Maya, die zich heeft toegelegd op de magie. De verschillende personages komen goed uit de verf in de coöperatieve spelmode, waarin de twee spelers elkaar goed aanvullen mits ze natuurlijk elk een ander personage hebben gekozen. De makers hebben flink wat originele aanvalspatronen voor tegenstanders uit de mouw weten te schudden die ervoor zorgen dat je steeds weer andere technieken moet toepassen en goed moet kijken welke tegenstander je tegenover je hebt staan. Zo is er een tegenstander die een soort van boemerang voor zich uit gooit. Deze blijft eerst een tijdje stil staan op de plaats waar hij geworpen is, om daarna pas in beweging te gaan. Zo heb je enige tijd om uit het pad van de boemerang te gaan en de werper via een omweg te benaderen en neer te meppen. Een andere tegenstander gooit mortieren de lucht in, die even later weer neerkomen. Een cirkel op de grond toont waar ze zullen landen. Combinaties van verschillende tegenstanders zorgen telkens weer voor een nieuwe uitdaging. Wanneer er bijvoorbeeld mortierwerpende tegenstanders in de buurt zijn, kun je geen aanvalstactieken gebruiken waarbij je te lang op dezelfde plaatst staat. Ook eindbazen staan telkens weer garant voor unieke situaties. Zo zijn er eindbazen die eerst een lijnenspel uittekenen op de grond, waarna op die plek gigantische laserstralen worden afgevuurd. Het is dan zaak om tussen de lijntjes in een veilig onderkomen te zoeken. Vaak gooien de makers er nog wat gewone tegenstanders bij om het extra moeilijk te maken, zodat je bijvoorbeeld precies tussen de laserstralen in moet vechten. Andere eindbazen vuren gigantische ballen af die, eenmaal vernietigd, in vele kleine balletjes veranderen die ook weer stukgemaakt moeten worden. Maar meestal gebruiken de makers een vuursalvo van heb ik me jou daar, met tientallen zo niet honderden kleine kogeltjes waartussen je een veilig pad moet zien te vinden. Gelukkig is het spel heel eerlijk als het op collision detection aankomt, want wanneer je door een projectiel geraakt wordt is dat altijd door eigen onoplettendheid en niet omdat het spel weer eens onnauwkeurig is. Heerlijk! Toch is er ook wel wat aan te merken op The Red Star. Zo is het spel behoorlijk onvergeeflijk. Sommigen zullen dit als een pluspunt zien, want het vergroot wel de uitdaging en de voldoening, maar voor de gemiddelde gamer zal het vooral veel frustratie betekenen. Wanneer je sterft zul je bijvoorbeeld het volledige level opnieuw moeten spelen, ook het lange, makkelijke gedeelte met de makkelijke eindbaas dat voor de moeilijke eindbaas komt. Ook voorziet het spel niet al te vaak in extra gezondheid. Slechts twee of drie keer per level staat er een gezondheidskistje voor je klaar om je voor de helft weer op te lappen. En dan zijn er nog de upgrades. Deze kun je kopen tussen de levels door met behulp van de punten die je haalt afhankelijk van de ranking die je na een level krijgt toegekend. Speel je goed, dan krijg je veel punten, speel je slecht, dan krijg je significant minder. Jullie zien de bui waarschijnlijk al hangen: mensen die goed spelen, kunnen zich de mooiste upgrades permitteren en krijgen het alleen maar makkelijker, terwijl de mensen die met veel zwoegen door de levels heen komen, niet worden beloond en bij het volgende level voor een nog moeilijkere klus komen te staan Dit versterkende effect zorgt ervoor dat gamers die net niet goed genoeg zijn voor The Red Star (en het spel vergt wel aardig wat vaardigheid) extra gestraft worden en waarschijnlijk niet de moed zullen vinden om het spel uit te spelen. Want buiten het hele spel opnieuw spelen en beter dan de keer ervoor, is er geen manier om meer upgrades te verdienen. Verschillende moeilijkheidsgraden zijn er evenmin, dus de kans dat je tijdens het spelen van The Red Star tegen de grenzen van je eigen kunnen op loopt is aanwezig.