Mensen zoeken naar een manier om een leven op te bouwen in het puin. Maar vooral maken ze elkaar het leven zuur. Als speler blijf je mistroostig achter. Dit is geen vrolijke boodschap, wel een belangrijke. The Last of Us: Part 2 laat zien hoe het is om in de schoenen te staan van hen die je haat. Het verhaal schroomt niet om hoofdpersonen discutabele keuzes te laten maken en je vervolgens te confronteren met de gevolgen. Mensen doen alles om hun geliefden te beschermen, maar vergeten wat het betekent om mens te zijn.
Het levert onvergetelijke scènes op die keihard aankomen. Deze game gaat letterlijk over lijken.

Vredig begin
Aan het begin van de game wonen de hoofdpersonages uit het eerste deel, Ellie en Joel, in Jackson. Ze maken deel uit van een groep mensen die als gemeenschap optrekken tegen de gevaren van de buitenwereld. Het is er best prima toeven, met mooie bossen, een speeltuin voor de kinderen en zelfs elektriciteit om je walkman mee op te laden. Ellie heeft het hier naar haar zin en vindt zelfs de liefde in Dina, maar geluk is in deze wereld altijd van korte duur.
Er voltrekt zich een drama, waarna Ellie naar Seattle trekt om wraak te nemen. Het is in essentie een simpel verhaal, net als in het origineel. Het is de menselijke verhaalvertelling die The Last of Us 2 naar een ongekend hoog niveau tilt. Ellie, Dina, Joel en zijn broer Tommy, allemaal zijn het geloofwaardige mensen die misschien niet de perfecte keuzes maken, maar wel puur zijn in hun intenties. Het zijn allemaal mensen. Echte mensen. En ze moeten echt onmenselijke dingen doen.
Dat alles wordt uitermate goed geacteerd. Met name Ashley Johnson mag dit jaar in de prijzen vallen, want haar Ellie is werkelijk fenomenaal. Het is een lastige opgave om zo’n stoer personage, dat sterke tegenstanders uitschakelt alsof het niks is, te combineren met een gevoelige vrouw die een hoop bagage meesleurt. Johnson weet gelukkig precies de juiste toon aan te slaan: breekbaar als het moet, bottenbrekend als het kan.

Geweldig geweld
De grimmige boodschap van het spel wordt doorgetrokken naar de combat. Bloed vliegt met emmers tegelijk in de rondte, Infected worden zonder genade doorkliefd en de vele afmakers komen meedogenloos in beeld. Nadat je de laatste vijand in een gebied verwondt, smeekt hij op zijn knieën om zijn leven. Dat weerhoudt Ellie er niet van om alsnog met een honkbalknuppel het klusje te klaren. Althans, als je die keuze maakt. Je bent en blijft immers ook maar een mens.
Al dat geweld begint aan jou als speler te knagen. Het gaat in je hoofd zitten. Naughty Dog heeft dat effect duidelijk voor ogen. Menselijke wachters roepen elkaars naam en worden hoorbaar zenuwachtig als ze elkaar niet meer kunnen vinden. Honden kermen het uit als ze geraakt worden door een molotovcocktail. En net als jij heeft ook Ellie daar moeite mee. Iedere doorgekliefde keel kerft een litteken op haar ziel. Zie dat aan het einde van de dag maar eens allemaal van je af te schudden.
The Last of Us: Part 2 is nog meer dan andere games een game over mensen.
In het eerste deel waren het de verhalende momenten die je bijbleven. In deel twee zijn ook de gevechten bijzonder memorabel. Je speelt constant met je hart in je keel. Confrontaties met de Infected zijn ongekend zenuwslopend. Overal om je heen hoor je hun gorgelende geluiden en schuifelende voetstappen. Je weet dat het elk moment mis kan gaan, dat je je plan moet herzien. Daar biedt de game gelukkig alle mogelijkheid toe. Een verkeerde stap betekent in deze game niet herladen en opnieuw proberen, maar improviseren, wegrennen, verbergen, of je omgeving afspeuren naar iets waar je je mee kunt verdedigen.
Het is vooral knap hoe die opzet de flow van de gevechten niet in de weg staat. Je krijgt alle vrijheid om te improviseren. Ontsnappen uit de chaos lijkt wellicht onmogelijk, maar de game weet dat op de een of andere manier altijd te faciliteren. Als je gezien wordt terwijl je aan het sluipen bent moet je razendsnel iets nieuws bedenken. In de wijde omgevingen zijn daar ruimschoots mogelijkheden voor, bijvoorbeeld door in de bosjes te duiken of onder een auto te kruipen. Maar zo chaotisch als dat voelt, zo bekwaam ziet het eruit. Escalatie, sluipwerk en plotse gevechten worden middels vloeiende animaties kundig aan elkaar geknoopt.

UI-designer krijgt dagje vrij
Alles in dit vervolg staat in dienst van het menselijke aspect. Geen spel-element ontkomt aan dat oog voor detail. Seattle is prachtig, maar volkomen verwoest. Ieder verlaten huis vertelt met zijn unieke inrichting een eigen verhaal over de bewoners. Ellie bezoekt verlaten kantoren, banken, aquariums en ziekenhuizen, en ze hebben allemaal een eigen sfeer. Soms sta je vijf minuten verwonderd in de kleedkamer van een theater rond te kijken - misschien naar de tientallen unieke kostuums, misschien naar de muren die zijn volgeplakt met posters van bands die er ooit hebben opgetreden.
Een UI om je uit die wereld te trekken is er niet of nauwelijks. Er is zelden scherminfo te bekennen. Het spel gebruikt inventief de omgeving om het volgende doel aan te wijzen. Lichtinval wijst je bijvoorbeeld de weg, of het geluid van je volgende vijand. In een bepaalde sectie moet je naar het westen trekken, en wordt opgemerkt dat je de ondergaande zon kunt volgen. Het is een zeer natuurlijke manier om een game te spelen. Storende waypoints of mini-maps behoren tot het verleden.

Vrijheid, blijheid
Voor een lineaire game biedt The Last of Us: Part 2 veel vrijheid. Niet alleen in de manier waarop je gevechten aangaat, maar ook in het verkennen van Seattle. Veel gebouwen hoef je niet verplicht te betreden, maar als je niet zonder munitie wilt komen te zitten, loont het de moeite om op plundertocht te gaan. Het is niet erg spannend om steeds laatjes en kastjes te openen op zoek naar spullen en kogels, maar dat geeft wel goed weer dat Ellie alle hulpmiddelen nodig heeft die ze kan krijgen. In deze optionele gebieden zijn bovendien vaak nog achtergrondinformatie of spannende gevechten te beleven.
Al die vrijheid zorgt er ook voor dat de speelduur variabel is, maar ergens rond de 20 tot 25 uur ben je wel zoet.
Een 10 op Gamer.nl betekent geen perfectie. De game heeft minpunten. Het is een paar keer voorgekomen dat een metgezel in de weg liep. Deze AI-gestuurde kompanen tikken je soms zelfs uit dekking, waardoor je wordt opgemerkt door een vijand. Ook het hintsysteem kan tergend zijn. Met een luid geluid maakt het spel duidelijk dat je een hint kunt opvragen als je niet weet waar je heen moet, terwijl je in de praktijk nog aan het plunderen bent. Dat systeem kun je gelukkig helemaal uitschakelen. Verder zakt het verhaal halverwege even in, al blijkt al gauw dat dat niet zonder reden gebeurt.
Het valt allemaal nauwelijks op. Alle systemen, omgevingen en verhaalelementen schuiven naadloos in elkaar. De vloeiende combat waarmee je ongehinderd kunt improviseren speelt heerlijk weg. Het oog voor details sleurt je helemaal mee in de spelwereld. Maar uiteindelijk is het vooral het verhaal dat de meeste indruk maakt. The Last of Us: Part 2 is nog meer dan andere games een game over mensen. Deze game verscheurt je met emotionele scènes, impactvolle momenten en een grimmige blik op wat het betekent om mens te zijn – ongeacht de achtergrond.
Deze game is getest op een PlayStation 4 Pro. The Last of Us: Part 2 is vanaf 19 juni beschikbaar voor PlayStation 4.

Laatste reviews op Gamer.nl:
Reacties op: The Last of Us: Part 2 is een meesterwerk
ErikNus
LET OP: Laten we hier lief zijn voor elkaar. Plaats geen spoilers, als je die al hebt gelezen. Je bericht wordt dan verwijderd.
Agent 4125
ErikNus
fonsrutte
bigds9fan
Al moet ik zelf zeggen dat ik het wel mee moet tellen van mezelf.
Verhaal is bijvoorbeeld heel subjectief. Is het goed, zijn de personages goed.
Van wat ik gespeeld heb van deel 1 (en dat precies tot het moment dat Ellie erbij komt) had ik niet van wow. En dat kan incorrect zijn want heb maar een fractie gespeeld en het is sowieso maar een mening.
Daarom laat ik zelf het technische aspect meewegen, die plus of minpunten staan vast.
Maar verder een goede review zoals altijd.
ErikNus
Een review en een cijfer zijn sowieso subjectief. Het is immers een mening.
En tja, geen enkele game is perfect perfect, dus dan zou je nooit een 10 kunnen geven. Misschien alleen Tetris. Ik vind dat je de hele schaal moet kunnen gebruiken.
bigds9fan
Games vergelijken is net zulke onzin als het NOS sportgala.
Het zijn zulke verschillende disciplines dat je ze onmogelijk met elkaar kan vergelijken.
Agent 4125
ErikNus
hulstpower
Maar wel even vraagje heb je de spoilers gezien? zo ja wat vind je nu dat je de game gespeeld hebt vind je het juist een goede keuze ik heb het 1 en ander gehoord en wat ik denk snap ik de keuze van ze om je te shocken helaas is veel gelekt en is het aan mij verklapt en weet ik wel wat.
ErikNus
Spoilers lezen heeft echt niet hetzelfde effect als een verhaal beleven dat in 20 uur opbouwt, met allerlei conversaties tijdens het spelen.
hulstpower
Vond zelf the last of us 1 heel goed maar neit beste game ooit maar is iets persoonlijks. Kijk wel uit naar deze game weer.
fonsrutte
Dit is voor mij de kern van TLOU, erg gedurfd want het kan zomaar slecht uitpakken, maar als het goed gedaan is, en daar lijkt het op, is het heel tof!
mcbrew
Ik kan echt niet wachten om met deze game te beginnen. Sinds het einde van deel 1 zit ik al op deel 2 te wachten. En dan nu deze review met dit cijfer!
ErikNus
melody
Quintex
Haraldinio
In hoeverre is het van belang dat je het verhaal uit het eerste deel kent.
Ik zelf heb hem toendertijd wel gespeeld maar dat is jaren geleden.
Is een recap van het verhaal ff van belang?
Fijn weekend allen!
ErikNus
mcbrew