The Incredible Hulk | Gamer.nl

Na eerdere trailers deze week is er een derde trailer van No Man's Sky uitgebracht.

Enkele maanden geleden verscheen het misbaksel Iron Man, dat naar alle waarschijnlijkheid puur en alleen op de markt is gebracht om schaamteloos mee te liften op het enorme succes van de gelijknamige film. Sinds kort ligt ook The Incredible Hulk in de schappen. En je raadt het al; ook dit actiespel probeert je je zuurverdiende centjes afhandig te maken. Gelukkig trappen wij niet in zo'n goedkope verkooptruc, toch?

    

Blijkbaar wel, want spellen als Iron Man gaan door de populariteit van de film telkens weer als warme broodjes over de toonbank, terwijl het allesbehalve kwaliteitproducten zijn. Ook The Incredible Hulk laat op vrijwel elk vlak te wensen over. Mocht deze stellige bewering niet voldoende zijn om je voor een aankoop te behoeden, dan zet ik bij deze kort uiteen waarom The Incredible Hulk absoluut niet op je spellenplankje thuishoort.

Laten we beginnen met de zogenoemde vrijheid van de omgevingen. Deze zijn lang niet zo open en vrij als op de achterkant van het hoesje wordt gepredikt. Ze mogen dan wel groots van opzet zijn, de stad straalt geen enkele sfeer uit. De burgers zijn vergeten levenswater naar binnen te werken en details schitteren door afwezigheid. Je huppelt continu door dezelfde inspiratieloze steegjes, waar dezelfde inspiratieloze huizen staan en dezelfde inspiratieloze voertuigen rijden. Bovendien valt er nauwelijks iets te beleven. Feitelijk kun je niet meer dan dingen kapotslaan, gebouwen beklimmen en mi ies accepteren. Deze mi ies vallen door de herhalende opzet ook nog eens vies tegen. Het komt er grofweg op neer dat je steeds opnieuw naar een bepaald gebied zult moeten gaan om een paar vijanden de grond in te boren. Zo nu en dan mag je ter afwi eling een aantal speciale objecten te verzamelen. Doordat de moeilijkheidsgraad relatief laag ligt en de verhaallijn zo vlak is als de noordelijke provincies van ons kikkerlandje, schiet de repetitieve mi iestructuur je ongetwijfeld in het verkeerde keelgat.

Dan even over de vernietigbaarheid van de omgevingen. De eerste speelse ie is er nog een kans aanwezig dat de destructie een glimlach op je gezicht weten te toveren, maar al snel is het gedaan met de pret. SEGA mag dan wel veelvuldig verkondigen dat de omgevingen volledig vernietigbaar zijn, wanneer er slechts een handjevol verschillende gebouwen, bomen en auto's zijn en alles op amper drie manieren te vernietigen is, valt er natuurlijk weinig lol aan te beleven. Wat het spel je voorschotelt, doorbreekt vrijwel elke logica. Ren een tiental meters op afstand van een gebouw en alle ramen spatten uit elkaar. Werp een onschuldige burger en hij breekt minstens vier bomen, waarna hij onaangedaan opstaat en flierefluitend wegloopt. Ook kan het snotgroene monster sprongen maken van om en nabij de vijftig meter, terwijl de films en stripverhalen duidelijk laten merken dat we hier te maken hebben met een log, zwaar wezen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de houterige animaties van de personages, de emotieloze stemmen en de afschuwwekkende kunstmatige intelligentie.

De bovengenoemde elementen leveren echter slechts een geringe bijdrage aan de afwezigheid van de plezierfactor. Dat het spel fundamenteel niet goed in elkaar steekt, is namelijk het grootste probleem. Het ziet er naar uit dat ontwikkelaar Edge of Reality zonder voorbedachte rade of eenduidige visie aan de slag is gegaan en louter een aantal populaire spelelementen met elkaar vermengd heeft om maar een zo breed mogelijke doelgroep aan te spreken. Het is dan ook maar de vraag of er überhaupt met overtuiging gewerkt is aan dit project, om nog maar te zwijgen van de ogenschijnlijk afwezige kennis over de levensverloop van hoofdrolspeler Bruce Banner. Zo wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de innerlijke tweestrijd van de bruinharige natuurkundige, terwijl dit aspect vitaal is om het personage op de juiste manier te presenteren.

Zijn er dan alleen maar negatieve dingen te zeggen over The Incredible Hulk? Wel, als je het spel met haviksogen bekijkt, is er een kleine kans dat je nog enkele kleine leukigheden ontdekt. Zo zijn de speciale krachten vrij aardig uitgewerkt. Ze bieden door hun verscheidenheid een welkome afwi eling op het vechtsysteem, dat als behoorlijk simplistisch beschouwd mag worden. Deze speciale krachten zijn te gebruiken wanneer je kwaadheidsmeter volgelopen is, wat gebeurt als je wordt aangevallen door dezen of genen. Hierna heb je tijdelijk een enorme aanval tot je beschikking, die er niet alleen bruut uitziet, maar ook nog eens leuk is om uit te voeren. Je kunt deze krachten daarnaast uitbreiden naarmate je verder komt in het spel en bepaalde doelstellingen volbrengt.

Ook is het tof dat het hele spel vol zit met verzamelbare objecten, zoals de kaften van kla ieke stripboeken en nieuwe pakjes. Het mooiste verzamelobject is zonder enige twijfel het pakje van Iron Man, dat als beloning dient voor de mensen die ongegeneerd een savegame van Iron Man op hun harde schijf hebben staan. Dat dit wezenlijk niet meer is dan een goedkope verkooptruc om de consument ervan te overtuigen beide wanproducten aan te schaffen, staat totaal niet in verhouding met de voordelen die het biedt. Een snotgroene Hulk in een communistisch-rood Iron Man-pakje geeft het spel immers een volledig nieuwe dimensie.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou