Giana Sisters is een oude kla ieker die lang geleden onder andere op de Commodore 64 verscheen. In 1987 verwierf de game een cultstatus door een rechtszaak die Nintendo aanspande (en won) vanwege de grote gelijkenis die het spel vertoonde met Super Mario Bros. Het verbod op de verkoop van het spel was niet heel vreemd, want de opzet en levels leken onmiskenbaar veel op die van Nintendo’s paradepaardje. Het grootste verschil met Mario was dat de hoofdrol in Giana Sisters vertolkt werd door de zusjes Giana en Maria in plaats van twee besnorde loodgieters. Maar genoeg geschiedenisles voor nu, want de zusjes maken ruim twintig jaar later een comeback die ook nog eens de Nintendo’s eigen DS aandoet.
Duidelijke invloeden
De invloeden van Super Mario zijn na ruim twintig jaar nog altijd sterk aanwezig. In plaats van muntjes verzamelt Giana kristallen, de eindbaas is een grote krokodil en Giana moet transformeren in Punk-Giana voordat ze blokken kan breken met haar hoofd. In deze Punk-modus kan ze ook nog eens vuurballen schieten, alleen stuiteren deze dan weer niet.
Het grote verschil met Super Mario is dat de besnorde loodgieter door de jaren heen nieuwe trucjes heeft geleerd als de rennende sprong en het met de kont kunnen breken van blokken, terwijl de tijd voor Giana stil lijkt te hebben gestaan. De enige power-ups die je tijdens haar avontuur tegen zal komen zijn een colafles die gebruikt kan worden om blokjes op te lo en en een stuk kauwgom om in een bel te kunnen zweven. Giana Sisters is in dat opzicht dan ook een mindere Super Mario-kloon, maar zorgt wel voor bijna nostalgische, pure platform-gameplay. Geen overdaad aan power-ups en speciale krachten, maar gewoon weer juist timen en uitkienen hoe je van platform naar platform het level tot een goed einde brengt. Vooral de latere levels zijn uitdagend, helemaal als je ondertu en alle rode diamanten wil verzamelen om aan het einde van een wereld toegang te krijgen tot een bonuslevel.
Eigen smoel
Grafisch heeft Giana Sisters ditmaal wel een eigen smoel gekregen en onderscheidt het zich duidelijk van de Super Mario-reeks. De vijanden zijn origineel en goed geanimeerd, de felle kleuren spatten van je scherm en weerseffecten als sneeuw en regen geven de levels net dat extra beetje sfeer. Het is mi chien niet de mooiste titel op de DS en had zo op de Gameboy Advance kunnen verschijnen, maar daar moet deze game het dan ook niet van hebben.
Om het nostalgische gevoel te verhogen is ervoor gekozen om de originele soundtrack op te poetsen en her te gebruiken. De deuntjes zijn door de jaren heen hun 8-bit glans niet verloren en nodigen uit om het geluid van de DS vol open te draaien. De kilometers vliegen simpelweg voorbij met Giana Sisters als je ’s ochtends vroeg in de trein zit. En dit zelfs met een grote glimlach op je gezicht.