The Dark Pictures Antology: Little Hope leent een hoop

Dit is het tweede deel in de reeks, al is ‘aflevering’ wellicht een betere beschrijving. Het vorige spel, Man of Medan, speelde zich af op een verlaten schip. Little Hope heeft echter een mysterieus dorpje als decor. In de opening maken we kennis met een disfunctioneel gezin waar de leden zich wat zorgen maken over de jongste dochter. Een paar sfeervolle minuten later is het toch al niet zo gezellige huishouden veranderd in een inferno met enkele zeer bloederige momenten. De toon is meteen gezet.

De rampzalige opening dient als achtergrond, want niet lang erna schakelen we over op de echte hoofdrolspelers: een aantal studenten en hun professor die door een busongeluk stranden in de wildernis. We besturen de verschillende personages in scènes waarbij dialoogkeuzes en quick-time events bepalen hoe het verhaal verloopt. Keuzes zijn hierbij net als bij Man of Medan een belangrijke factor, want hoe het verhaal verloopt en wie leeft en wie sterft hangt af van jouw beslissingen. De invloed van je keuzes zie je ook terug in de karakters van de personages, die dankzij jouw beslissingen al dan niet vriendelijk met elkaar omgaan. Het zijn allemaal redelijk bekende spelideeën: een mix van klassieke avonturenspellen, Heavy Rain- en Telltale-spellen zoals The Walking Dead.

Het komt uiteraard vooral bekend voor als je eerdere spellen van dezelfde makers hebt gespeeld: Man of Medan en Until Dawn. Dat de formule niet of nauwelijks is aangepast is op zich geen probleem, want de ervaring is heel boeiend. Het voelt echt alsof dit jouw verhaal is; een interactieve film waar je meer tijd doorbrengt met kijken naar de scènes dan dat je er zelf invloed op uitoefent.

Dat klinkt misschien als een beperking, maar dat voelt niet zo dankzij het goede acteerwerk van de cast. Grafisch is het spel sterk genoeg om de personages realistisch over te laten komen en voorkomt (meestal) creepy uncanny valley-momenten. Meeleven met de personages is gelukkig net als bij Man of Medan geen probleem, waardoor je ook weer meegezogen wordt in de wereld.

Maar…

Toch boeit Little Hope minder dan de voorganger. Daar zijn twee boosdoeners voor aan te wijzen. In de eerste plaats is het schrijfwerk een stuk minder sterk dan in Man of Medan, en maken de personages een aantal onbegrijpelijke keuzes in (daardoor) ongeloofwaardige scènes. Zoals gezegd crasht de bus aan het begin van de game en zijn de studenten en hun professor gestrand. Hun mobieltjes hebben geen bereik, en de enige optie is om naar het nabijgelegen dorpje te lopen. Maar hierover ontstaat opeens halverwege de wandeling discussie. Opeens wil een aantal van hen terug naar de bus. Waarom? Wat is de logica?

Als je een ongeluk hebt gehad zoek je mensen. Maar niet deze jongeren. Omdat het eng is buiten in de mist? Het wordt in ieder geval niet duidelijk. Net zoals het niet duidelijk is waarom, bij het bereiken van een bouwvallige kroeg, de professor besluit om eerst even wat darts te spelen voor het verhaal verder kan. Hoewel dat duidelijk fungeert als een tutorial voor hoe je moet richten en gooien, iets wat later in het spel van pas komt, is het verhaaltechnisch heel raar.

Dialogen zitten ook vol met vreemde wendingen en net niet geloofwaardige motivaties. Het is allemaal niet vréselijk slecht, maar het zijn veel kleine dingen samen die het geheel naar beneden trekken. Anders gezegd: het schrijfwerk is best oké voor een game, maar ver beneden peil voor tv of film, terwijl het spel juist probeert om het laatste te zijn.

Setting

Ook de setting is wat dat betreft een beetje jammer. Het is prima, hoor, een spookachtig verlaten dorpje. Het doet in veel opzichten denken aan Silent Hill, inclusief de mist. Maar dat is wellicht ook het probleem: het is een setting die we al eerder hebben gezien. Waar het schip van Man of Medan natuurlijk ook geen originaliteitsprijs verdient, was het toch een meer bijzondere setting dan ‘verlaten dorp met een spookachtig meisje’.

Dat klinkt (opnieuw) negatiever dan bedoeld. De relaties tussen de personages, de wendingen, de schrikmomenten: ze zijn absoluut het doorspelen waard. Het is alleen wel erg ‘bekend terrein’ voor horror. Je ziet de liefde van de makers voor het genre. Je ziet wat hun grote voorbeelden waren en welk gevoel ze op willen roepen. Maar helaas is er deze keer te weinig eigen inbreng om het geheel boven de horrorclichés uit te tillen.

The Dark Pictures: Little Hope is vakkundig gemaakt en je kan vier tot vijf heel prettige uren doorbrengen in de game. Ook maakt het nieuwsgierig naar een volgend deel, dat hopelijk toch iets meer originaliteit in zich heeft.

The Dark Pictures Anthology: Little Hope is nu verkrijgbaar voor PS4, Xbox en pc.

Laatste reviews op Gamer.nl: