Er zijn mensen die het onzinnig vinden dat we elk hoofdstuk van de Tales of Monkey Island apart bespreken, en ergens is het dat ook. Het product moet in zijn geheel gekocht worden, dus eigenlijk volstaat maar één cijfer: het cijfer over de vijf episodes samen. Maar los van het cijfer, dat als zodanig mi chien onzinnig is, biedt deze opzet wel een uitgelezen kans om eens anders naar een spel te kijken, inhoudelijker dan in een normale recensie. In plaats van een globaal beeld van het heel spel te schetsen en te mekkeren over de interface, kunnen we ingaan op wat het spel intere ant maakt: plot, puzzels en personages, elementen die je normaal uit angst voor spoilers toch enigszins schuwt.
Over naar Lair of the Leviathan. Ondanks dat Lair het middelste deel is in de reeks van vijf, is het opvallend genoeg de sterkste episode tot nu toe. Dat terwijl het in de overkoepelende verhaallijn, geen stap dichter naar een conclusie toewerkt. Wat het wel goed doet is de opzet: compact en gefocust. Verwacht in deze episode geen tientallen locaties om te doorzoeken, maar een kleine speelruimte waarin je veel zult moeten doen.
Omdat je dit leest, gaan we er gemakshalve van uit dat je de eerste twee episodes al gespeeld hebt. In dat kader kunnen we ook prima zeggen, dat deze episode zich grotendeels afspeelt in de buik van een gigantisch zeebeest, een manatee. Dit beest is zo groot dat het niet doorheeft dat er in zijn buik twee schepen zijn gestrand en de kapiteins en hun crew er kamperen. Het ene schip is van Guybrush Threepwood, wie anders, de tweede van Coronado De Cava, een ontdekkingsreiziger die net als Guybrush op zoek is naar La Esponga Grande, een grote spons die de vloek van Guybrush kan genezen.
Kleurrijke personages
Waar de personages in de eerste twee episodes niet heel bijzonder waren, voert Lair of the Leviathan een kleurrijke en grotendeels geslaagde cast op. De Cava zelf is excentriek en achterdochtig, maar vooral smoorverliefd op de befaamde Voodoo Lady. Zijn crew is zeer divers: een relaxte surfer, een sproeterige en bebrilde nerd, een sportieve piraat en een skelet. De maffe personages zorgen niet alleen voor een humoristische noot, maar zorgen er ook voor dat de puzzels wat minder conventionele oplo ingen kennen. De angstige nerd is bijvoorbeeld opvallend makkelijk te manipuleren, wat je weer in je voordeel kunt gebruiken.
Door de kleine bewegingsruimte leunen de puzzels van Lair wat minder op het zoeken en combineren van voorwerpen en wat meer op slimme conversaties. De hoogtepunten zijn een parodie op een tv-show aan het begin, een wedstrijdje piratengezicht trekken, voodoopraktijken en een waardig vervolg op het insult sword fighting aan het einde van de episode. Al draait het nu niet om leven en dood, maar om liefde.
Eigen smoel
Met Lair of the Leviathan krijgt de Tales of Monkey Island eindelijk een beetje zijn eigen smoel. De eerste twee episodes voelden soms teveel als fangames in plaats van een écht nieuw deel: de humor en de puzzels waren oké, maar het voegde niet echt iets nieuws toe aan de legendarische reeks. De opzet en de puzzels waren wel heel erg vergelijkbaar met wat we al kennen van Monkey Island. Gelukkig durft men na twee episodes op safe spelen, nu echt te laten zien wat men in huis heeft. Hopelijk blijft de kwaliteit met de volgende twee delen evenredig toenemen, dan staat ons een geweldige climax te wachten. Al wordt het lastig om de aftiteling van deze episode te overtreffen.