Dat alles is het logische gevolg van de avonturen en benarde situaties waar ze met hun vrienden en vijanden in verzeild zijn geraakt. Ondanks, of juist dankzij alles zijn ze aan elkaar gehecht geraakt. Zowel Rhys als Fiona hebben pittige keuzes moeten maken en flinke offers moeten brengen. Ze hebben echter ook – met de nodige tegenzin – van elkaar geleerd en elkaar onbewust beïnvloed. Die verandering, die voor een groot deel geleid is door je keuzes, vormt precies het kloppende hart van de Telltale-games.
De schrijvers zijn er in de slotaflevering in geslaagd om de verhaallijnen van de belangrijkste personages op een bevredigende manier samen te brengen en af te ronden. Afgezien van enkele uitzonderingen hierop en een kleine deus ex machina voelt het slot logisch aan en past bij de geleidelijke ontwikkelingen die de personages hebben doorgemaakt. Bovendien voelt het niet alsof je keuzes uit de eerdere episodes voor niets waren. Zoals inmiddels gebruikelijk houdt Telltale je in deze laatste aflevering een figuurlijke spiegel voor waarin je nog eens met je neus op je keuzes gedrukt wordt.
Duister verhaal
Voordat het verhaal is afgesloten, kom je echter nog voor genoeg hete vuren te staan. De cliffhanger waarmee aflevering vier eindigde, zorgt voor een gigantische hoop heibel. Of de hoofdrolspelers hun felbegeerde Vault kunnen openen en leegroven, is nog maar de vraag. We willen niet te veel verklappen, maar verwacht naast de bekende lugubere humor van Borderlands ook momenten waarop het verhaal behoorlijk duistere kanten op gaat. Verder zul je verrast worden door plotwendingen en het opduiken van een aantal bekende (en soms uitermate vervelende) personages. Overigens zijn de subtiele knipogen naar zowel de Borderlands- als andere Telltale-games het vermelden waard.
Ook het ‘eindbaasgevecht’ verdient lof: het is goed om te zien dat Telltale de wortels van Borderlands terug laat komen in een laatste confrontatie. Het is een moment waarop de quick-time events die we kennen van Telltale volledig op hun plek zijn, wat het een van de leukste actiescènes uit de hele reeks maakt.
Muffe formule
Wel begint de Telltale-formule onderhand wat muf te worden. In The Walking Dead en The Wolf Among Us voelde deze nog fris; nu zien we de eerste scheurtjes. In de recensies van de vorige afleveringen noemden we al de technische foutjes zoals haperingen, falende lipsynchronisatie en houterige animaties. De robots bewegen ironisch genoeg vloeiender dan de menselijke personages. Juist doordat het spel het voornamelijk moet hebben van overtuigende personages en hun emoties om het verhaal te vertellen, zitten deze schoonheidsfoutjes het spel in de weg.
Quick-time events verstoren rustige scènes
Ook zijn we niet altijd fan van de quick-time events. In het eindbaasgevecht en andere actiescènes voelen deze logisch aan, maar los hiervan komen de handelingen vaak neer op dingen ontwijken of simpele handelingen verrichten. Het is bovendien moeilijk te anticiperen wanneer je quick-time events kunt verwachten en wanneer je achterover kunt leunen om de pracht van een geregi eerde scène in je op te nemen. Uiteraard horen sommige quick-time events onverwacht te zijn, maar ze onderbreken vaak op storende wijze de rustige scènes.
Eerst denken, dan doen
Wel heeft Telltale de dialogen goed afgebakend: deze zijn meestal strikt gescheiden van de meer actieve delen. De keuzemomenten die deze bieden, zorgen ervoor dat het spel ook tijdens rustige momenten niet inzakt: je moet immers soms cruciale besli ingen nemen voor de tijd om is. Dit is altijd een belangrijke pijler van Telltale-games geweest, en dit onderdeel komt ook hier goed uit de verf. Het sluit naadloos aan bij de kalmere scènes waarin de motivaties en relaties van personages centraal staan.
Los hiervan hebben deze dialogen en ook de muziek moeite om de interactieve onderdelen bij te houden. Te snel een handeling verrichten of een keuze maken, zorgt ervoor dat je stukken dialoog abrupt onderbreekt, of de muziek hoorbaar laat verspringen. Net als de slordige afwerking zijn dit telkens weer kleine irritaties die niet onoverkomelijk zijn, maar bij elkaar de totale ervaring een stuk minder plezierig maken.
Spetterende finale
Toch valt niet te ontkennen dat Telltale met The Vault of the Traveler een sterk staaltje verhaalvertelling neerzet dat constant weet te boeien. Het bevat alles wat je van Borderlands én Telltale verwacht: gehaaide bandieten en gestoorde humor, maar ook duivelse dilemma’s en herkenbare personages. Op kunstige wijze verweeft de ontwikkelaar al deze elementen tot een logisch en waardig einde van de Tales from the Borderlands-serie. Het resultaat is een spetterende finale die zeker de moeite waard is.
Lees hier de recensies van de vorige afleveringen terug:
Episode 1 - Zer0 Sum
Episode 2 - Atlas Mugged
Episode 3 - Catch a Ride
Episode 4 - Escape Plan Bravo
Tales from the Borderlands is getest op pc. Het eerste seizoen is ook beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One, PlayStation 3, Xbox 360, iOS en Android.