Wanneer een indiegame met een ‘kunstzinnig’ uiterlijk opduikt, wordt al gelijk gedacht dat het gaat om de nieuwe Braid of de evenknie van Limbo. Van Star Sky zou je ook iets dergelijks kunnen verwachten. Maar schijn bedriegt, want hoewel het spel artistiek aandoet, is de uitwerking van het kaliber ‘generieke flashgame’.
Star Sky probeert geen traditionele ervaring neer te zetten. Het is zelfs een hele klus om te bepalen of het wel het predicaat ‘spel’ verdient. Je kunt namelijk alleen maar stilstaan en vooruit lopen. Ongeduldigen kunnen ook nog een sprintje inzetten, maar daar houdt het dan ook mee op. Ontwikkelaar Marten Jon on noemt het overigens liever een interactief gedicht. Je maakt een nachtwandeling, maar waarom, waar en wanneer weet je niet. Dat laat Jon on aan je verbeelding over. Je weet zelfs niet als wie je nu eigenlijk speelt. Het is sowieso geen vooraf gedefinieerd personage met een naam, een gezicht en achtergrond. Het is eerder een abstracte representatie van de mens als zodanig.
Rode rozen
Ook een helder geformuleerd doel ontbreekt. Het enige wat je doet, is onder een prachtig vormgegeven sterrenhemel wandelen. Wanneer de achtergrondmuziek intenser wordt, dan is het zaak om stil te blijven staan. De muziek geeft namelijk aan dat er een interactie mogelijk is, die het spel overigens verder volledig voor je uitstippelt. Wat er precies gebeurt, is afhankelijk van je positie. Mi chien zie je een vallende ster of kom je een bloedrode roos tegen die je mee kunt nemen. Star Sky draait om dit soort interacties, maar probeert hier ook nog een twist aan te geven. Niet alle interacties zijn gedurende de eerste speelse ie uit te voeren. Sommigen vereisen een eerdere interactie. Op een gegeven moment tref je bijvoorbeeld een dame. De bij haar horende handeling is enkel uit te voeren als je eerder de zojuist genoemde roos opgeraapt hebt.
En dat is Star Sky. Op zichzelf genomen is dit simpele en weinig actievolle concept geen minpunt. Jon on wil spelers een bijzondere ervaring voorschotelen, eentje die bij je blijft en die je laat reflecteren op fenomenen die jou als individu bezighouden. Maar deze benadering komt nauwelijks uit de verf. Allereerst door de speelduur: binnen tien minuten heb je het einde van de game bereikt en ongeveer een derde van de interacties gezien. Doorloop je het spel nog eens, dan heb je al ruim de helft van Star Sky gezien.
Open deuren intrappen
Het grootse mankement is de invulling van de interacties. Ze zijn zo voor de hand liggend dat ze je totaal niet bijblijven, laat staan dat ze aanzetten tot reflectie. Een regenboogje hier, een nachtkusje daar: Star Sky is zo clichématig en zoetsappig dat het op geen enkele manier daadwerkelijk overkomt als interactieve poëzie. De vormgeving is zo abstract dat je er moeiteloos het nodige bij kunt verbeelden, maar dat maakt de oh-zo oppervlakkige inhoud niet goed.
Star Sky maakt duidelijk dat poëzie, en eigenlijk kunst an sich, meer is dan een abstracte en aantrekkelijke presentatie. De inhoud en de achterliggende gedachte kun je hier niet zomaar van loskoppelen. Met het intrappen van open deuren spreekt Star Sky mi chien een verdwaalde romantische geest aan, maar als kunst, game of interactieve poëzie overtuigt het totaal niet.