Na drie delen het spionnetje in de duisternis spelen was het nodig tijd voor een nieuwe aanpak, moeten de mannen bij Ubisoft Shanghai gedacht hebben. Dit resulteerde uiteindelijk in een nieuwe baan voor Sam Fisher, de norse Splinter Cell-agent uit de welbekende stealth-reeks van het Franse Ubisoft. Wat dit voor ons gamers betekent? Dat je jezelf niet meer als een hondje hoeft te gedragen en alleen maar bevelen van de NSA uit moet voeren, maar eindelijk kun je, als lid van de John Brown’s Army (een groepering die Amerika eens flink op wil gaan schudden), nu helemaal de terrorist in jezelf loslaten. En dat in het daglicht nota bene! Oh yeah! Misschien niet zo veilig voor de wereldvrede, maar wel zo verfrissend, die nieuwe wind in de Splinter Cell-reeks. Want, eerlijk is eerlijk, na drie goede games (met Chaos Theory als persoonlijk favoriet) was een nieuwe aanpak ook wel nodig. Goed, vernieuwing dus. In theorie een ultiem idee. Ik bedoel, innovatie, dat zien gamers graag! Helemaal als het ook nog eens next-gen kan, zoals op de Xbox 360. Genoeg ingrediënten voor weer een topper van een game dus, zou je zeggen.

Laten we om te beginnen eens kijken naar de singleplayer campagne, toch wel het aspect wat de meeste veranderingen heeft ondergaan. Als dubbel-agent ben je dus in staat om opdrachten uit te voeren voor de NSA, maar ook voor het JBA. Hierdoor krijg je als speler veel meer zelf de mogelijkheid om de dingen te doen die jij leuk vindt. Je hoeft je dus minder te limiteren aan de eisen van het geheim agent-zijn, wat de fun alleen maar ten goede komt. Keuzes dus, in plaats van orders opvolgen. Maar wat voor keuzes zijn het?

Nou, bijvoorbeeld het uitschakelen van een bewaker. Schiet je die arme man neer, of kies je toch meer voor de traditionele manier van uitschakelen? Of neem anders het vernietigen van een cruise-schip. Plant je de bom zodat er tientallen doden zullen vallen, of saboteer je de bom zodat de bom juist niet afgaat? De keuzes die je maakt worden vervolgens verwerkt in 2 lange balken, eentje voor de JBA en eentje voor je echte werkgever, de NSA. Teveel naar één kant neigen kan in je voordeel werken, maar wat als de ander aan je begint te twijfelen?

Dilemma’s dillema’s dus, en dat maakt Double Agent nou nét even interessanter. Het zit dit soort opties dus, die het spelen van de singleplayer van Splinter Cell: Double Agent toch weer als een genot maken. En ook al stelt het qua gameplay niet zoveel voor (in feite zijn het gewoon twee balkjes die constant verschuiven als je iets goeds of iets fouts doet), het is een aangename verandering ten opzichte van de voorgaande delen.

Ook het verhaal, wat nu veel meer op de voorgrond staat, heeft de nodige aandacht gekregen. Niet langer werk je een rits aan missies af, maar volg je nu écht de avonturen van Sam tijdens zijn infiltratie in de terroristische groepering. Bij vlagen speelt Double Agent zelfs als een ware thriller weg, wat gewoon ongelofelijk cool is. Helaas is dit niet constant zo. Want hoewel de missies een enorme diversiteit hebben, met als terugkerend punt het hoofdkwartier van het JBA, verschillen de missies qua kwaliteit enorm. De ene missie is tot in de puntjes uitgewerkt, terwijl een ander haast afgeraffeld lijkt te zijn.

Zo is het level in IJsland ontzettend onduidelijk ontworpen en zul je meerdere malen een flink eindje moeten zwemmen. En zwemmen, dat is iets wat Sam helaas niet goed afgaat. Hoe goed de controls ook werken als je gewoon op het droge bent, in het water speelt het allesbehalve wat jij wil. Bovendien is het vaak een helse klus om weer boven water te komen. Het is dat je duikspullen bij je hebt, maar anders...

Daarentegen zijn levels zoals de gevangenis in Amerika, het infiltreren van een hotelkamer in Shanghai en een 'zaken'reisje naar Kongo weer echte pareltjes van missies, die met veel plezier worden gespeeld. Zelfs de eerder genoemde tussentijdse missies in het hoofdkwartier zijn vermakelijk en erg goed te doen. Ook al lijkt het recycle-werk (vier keer dezelfde map in één game hergebruiken maakt het de makers natuurlijk wel gemakkelijk), de doelen die je hier moet behalen in een bepaalde tijd zorgen voor flink wat spanning en sensatie.

Het is alleen jammer dat vrijwel alle levels zo ontiegelijk kort zijn. Waar je met de eerdere Splinter Cell-games soms wel uren zoet kon zijn met één missie, zo kun je in Double Agent makkelijk in 20 minuten een level uitspelen. Voor je het weet heb je de game uit en dan wil je al gauw meer, wat je helaas niet krijgt. Dat het einde van het spel ook nog eens als een anti-climax overkomt en als een nachtkaars uitgaat, is verder erg teleurstellend te noemen. Niets geen filmpjes of een afsluitende briefing of zoiets dergelijks, gewoon de aftiteling met als opvulling de trailer van Splinter Cell: Double Agent, in een lage resolutie nota bene! Hoe halen ze het in hun hoofd vraag je je dan af... Maar ja, open eindes he. Dat krijg je als een vervolg vlot daarna al aangekondigd wordt, zoiets kan nooit goed zijn.

Over naar andere zaken. Waren we in de preview niet zo te spreken over de health-regeneration van Sam, de praktijk wijst uit dat dit helemaal geen belemmering is voor het plezier van de game. Sterker nog, het frustreert juist minder, want zoeken naar verbandkistjes is er niet meer bij. Nu is het wel weer zo dat je door dit nieuwe systeem gemakkelijker jezelf een baan door de levels kunt beuken (zeker op de nieuwe Easy-mode!), maar eigenlijk past dat ook wel weer bij de nieuwe aanpak die Ubisoft Shanghai voor ons heeft bedacht. Splinter Cell: Double Agent is van een stealthgame meer naar een actiegame met thrillertrekjes gegaan, met hier en daar nog wat sluipelementen in het spel verwerkt. Mede dankzij de levels, die zich vooral nu in het daglicht afspelen, kan dit ook niet anders. Sluipen in het donker gaat niet echt als het zonnetje volop schijnt natuurlijk.

Vonden we Double Agent tijdens de preview nog een veredelde Chaos Theory als het gaat om de graphics, die mening is nu helemaal bijgesteld. Double Agent is oneindig veel mooier dan het voorgaande deel. Het ziet er zeer gelikt uit, oogt scherp, heeft mooie animaties en de uitdrukkingen op Sam’s gezicht, inclusief zweetdruppeltjes zijn realistischer dan ooit. Ook de keuze om de Heads-Up Display alleen maar te laten zien wanneer het noodzakelijk is, is een goede keuze geweest. Nee, niets te klagen op dat gebied.

Tevens is er op het gebied van geluid niets om over te mopperen. De soundtrack is misschien niet zo memorabel als die van Amon Tobin’s muziek uit Chaos Theory, maar weet op de juiste momenten toch de gevoelige snaar te raken. Ook de stemmen van de hoofdpersonages zijn goed gekozen en komen overtuigend over, met uiteraard de stemmen van Sam Fisher en Lambert als kersjes op de spreekwoordelijke taart.

Yep, singleplayer is ondanks het (enorm!) teleurstellende einde en de wisselende kwaliteit in levels een aanradertje. Het is dan ook jammer dat Splinter Cell: Double Agent enigszins een flatertje slaat als het op multiplayer aankomt. Want echt, het is een doodzonde dat de geniale co-op uit het derde deel er uitgesloopt is. Hoe briljant waren de potjes waarin je gezamenlijk met een andere Splinter Cell de straten van Seoul moest bewanden en hoe vet waren de momenten dat Lambert het had over ‘die andere Splinter Cell’!

Niets van dit alles in Double Agent, jammer genoeg. Je zult het nu moeten doen met weinig indrukwekkende co-op challenges en de Versus modus waarin je als spion pc's moet hacken en de gestolen data terug moet brengen, of als mercenary dit juist moet zien te voorkomen. Deze modus valt op zijn beurt weer te vergelijken met de Versus modes uit de eerdere delen, behalve dat je nu in plaats van maximaal vier man met zijn zessen kunt spelen.

Op zich leuk voor een tijdje deze modi, maar de échte multiplayerpret zul je vreemd genoeg in de current-gen versies vinden. De Xbox-versie bijvoorbeeld heeft wél een co-op modus, met bovendien levels die een stuk langer duren.  Okee, voor de grafische pracht en praal ben je bij de Xbox 360-versie vanzelfsprekend aan het juiste adres, maar 'next-gen' zou toch meer moeten zijn dan een boost op het visuele vlak. En nee, een exclusieve spy vs. merc-modus (alleen verkrijgbaar op de 360) maakt het niet ineens goed. Waarom het verschil Ubisoft, waarom?