Toen ik de allereerste Splinter Cell speelde was ik blij. Erg blij. Het was zonder meer één van de games die de Xbox in haar beginperiode hielp bij het populair worden. Toen ik een jaartje later Pandora Tomorrow speelde was ik nog blijer. De graphics waren verbeterd, de missies waren spannender, en de toegevoegde multiplayer maakte de game tot mijn grote favoriet op Xbox Live. Nu, een krap jaartje later, komt Ubisoft Montreal met het derde deel in de Tom Clancy's Splinter Cell serie, dit keer met de subtitel Chaos Theory.

In tegenstelling tot de vorige Splinter Cell-delen bestrijd je nu geen terroristen die met zware chemische of biologische wapens dreigen. De terroristen hebben namelijk digitale oorlogvoering ontdekt en halen liever de stroom van een complete stad af dan er een bommetje tot ontploffing te brengen. Zonder al te veel te verklappen komt het erop neer dat de spanningen tussen Japan, Noord-Korea en China hoog oplopen na de oprichting van de Japanse ISDF (Information Self Defense Force). Het spel begint simpel met het zoeken van een gekidnapte computergenie, maar al snel ontpopt zich een verhaal waar menig Hollywoodfilm jaloers op zou zijn.

Xbox 2

Meteen zodra het DVD'tje van Chaos Theory je Xbox binnenschuift wordt duidelijk dat Ubisoft Montreal op het gebied van graphics echt iets ongekends heeft gedaan. In de eerste missie, de vuurtorenmissie die bij de meesten van jullie wel bekend is uit de demo, wordt dit meteen duidelijk. Het regent pijpenstelen en Sam's pak begint meer en meer te glimmen naarmate hij langer in de regen druipt. Toen er luttele momenten later nog een schitterende bliksemschicht door de lucht schoot vroeg ik me toch af of ik niet per ongeluk een Xbox 2 game had opgestuurd gekregen. Dit is zonder twijfel de mooiste game op de Xbox. Wat zeg ik, misschien wel de mooiste game op een console ooit. Chaos Theory maakt duidelijk dat de Xbox nog een hoop in zijn mars heeft, wat er tot op heden nog niet uitgekomen is.

Naast de schitterende beelden beschikt deze titel ook over een uitstekende soundtrack. Het geluid is normaal gesproken rustig, maar wordt wat meer up-tempo zodra je in de problemen komt en gespot wordt door vijanden.

Gelukkig is het audiovisuele gedeelte niet het enige sterke punt aan deze game. Een ander groot pluspunt is het feit dat je missies nu op verschillende manieren kunt aanpakken. Meteen bij de start van een missie kun je je uitrusting samenstellen, om zo te kiezen tussen een geruisloze aanpak met slechts een gedempt pistool en wat handige gadgets (denk aan de bekende Sticky Shockers en Ring Airfoil Rounds uit het vorige deel), of een aanpak met veel geknal en ontploffingen. Voor laatstgenoemde manier zijn er zelfs granaten beschikbaar en kun je gebruik maken van een heuse shotgun. De keuze is nu dus écht aan de speler, sluip je geruisloos binnen zonder een enkele bewaker om te leggen, of kom je gunblazing binnenrennen met een shotgun in je armen? Persoonlijk vond ik de eerste manier leuker, aangezien die naar mijn mening beter bij de Splinter Cell reeks past. Toch zullen sommige spelers erg blij zijn om ook eens wat agressiever te werk te kunnen gaan.