Het is alweer bijna twee jaar na het verschijnen van de eerste editie van SingStar. Mijn stembanden zijn in die tijd behoorlijk op de proef gesteld, maar mijn portemonnee mi chien nog meer. We zijn inmiddels namelijk al bij de vijfde versie van SingStar aanbeland, met opnieuw grofweg dertig nieuwe nummers om op mee te zingen, of beter gezegd: te rocken. De vijfde SingStar staat namelijk helemaal in het teken van de harde en minder harde rockmuziek!
Aan de eigenlijke opzet van het programma is nog steeds niets veranderd. De menu’s zien er nog precies hetzelfde uit en de bekende spelmodes zijn allemaal weer van de partij. Je kunt een liedje tegen elkaar zingen, samen de hoogste scoren proberen te halen met een duet of een hele competitie in teamverband afwi elen, waarbij je een lijst van verschillende onderdelen samen kunt stellen.
Voor de verandering is er niet één versie van SingStar Rocks, maar zowel een Nederlandse als Engelse editie. In tegenstelling tot Singstar 80's zijn beide versies dus op de Nederlandse markt verkrijgbaar. De Nederlandse variant, SingStar Rocks TMF getiteld, wi elt een aantal minder bekende Engelse nummers in voor rockhits van Nederlandse bodem, zoals Anouk, The Golden Earing en Di-Rect. Het aantal Nederlandstalige nummers blijft helaas steken op drie, terwijl zingen in je moerstaal toch nèt iets makkelijker en toegankelijker is, dan zingen in het Engels.
Dit haalt niet weg dat voor de meeste Nederlanders het toch eenvoudiger is om met Nobody’s Wife mee te schreeuwen, dan met nummers van Hard-Fi, The Undertones en The Bravery. Maar ook tu en de nummers van Nederlandse bodem zit minder bekend materiaal. De nummers van Soulwax, Stash en De Heideroosjes kunnen maar door een enkeling meegezongen worden zonder daarbij de ondertitels continu in de gaten te moeten houden.
De tracklist die zowel in de Engelse als de Nederlandse editie voorkomt, bevat enkele ware pareltjes. Vooral Don’t Stop Me Now van Queen is met de lange uithalen en het wi elende tempo, een uitermate geschikt karaokeliedje en tegelijk universeel bekend. Ook heel geschikt is Song 2 van Blur (dat bij de helft van de gamers waarschijnlijk beter als het ‘Fifa 98’-liedje bekend staat), en dan met name het legendarische ‘WoooHoo’. The Rolling Stones maken met Paint it Black hun SingStar debuut en zijn een waardevolle aanvulling, net als Deep Purple, The Offspring, The Killers en Coldplay.
Maar geen Singstar zonder een aantal ‘rotte appels’, liedjes die te onbekend zijn of te moeilijk om mee te zingen. Compleet misplaatst in deze Rock-editie is Gwen Stafani, al zijn er nog wel meer liedjes die op de grens met de ‘gewone’ popmuziek balanceren. Hardrockers onder ons zullen sowieso teleurgesteld zijn met het ‘softe’ gehalte van de meeste nummers, maar de keuze is wel begrijpelijk. Hardrock is niet melodieus en compleet onverstaanbaar, waardoor het minder intere ant is om ze in een karaoke-game te stoppen.
Uiteindelijk is het natuurlijk aan iedereen om zelf te besli en of de tracklist van Singstar Rocks genoeg bekende en leuke nummers te bieden heeft, om de aankoop te rechtvaardigen. Persoonlijk vind ik dat Sony een aardige mix van kla ieke en hedendaagse rock heeft weten samen te stellen. Met de liedjes van Nederlandse bodem is het aandeel onbekende nummers kleiner dan bij eerdere edities, al zal voor de zangers en zangere en die zich een beetje in de Engelse popmuziek verdiept hebben, de Engelse editie mi chien meer te bieden hebben. Want eigenlijk mi en we Maximo Park, Razorlight en The Hives toch wel een beetje.