Ratchet's roestige handlanger Clank mag dan wel jarenlang de tweede viool hebben gespeeld, in Secret Agent Clank zijn de rollen eindelijk omgedraaid. Ratchet wordt namelijk onverhoopt gearresteerd. Hij zou een waardevolle diamant hebben gestolen, waarvoor hij een enorme gevangeni traf opgelegd krijgt. Het robotje Clank gelooft niet dat zijn dierbare vriend dit daadwerkelijk op z'n geweten heeft en besluit alles op alles te zetten om te bewijzen dat Ratchet de onschuld zelve is.
Waar spiritueel voorganger Ratchet and Clank: Size Matters nog draaide om pure platformactie in futuristische omgevingen, heeft ontwikkelaar High Impact Games het ditmaal over een totaal andere boeg gegooid. Echt vreemd is deze ontwikkeling echter niet. De personages verschillen immers behoorlijk van elkaar, in zowel karakter als vaardigheden. Ook zou het meer dan jammer zijn als dit spel louter op visueel vlak afweek van de doorsnee Ratchet-game. Zoals de titel al doet vermoeden draait het in Secret Agent Clank vooral om het geruisloos volbrengen van de meest lugubere opdrachten.
Helaas valt het sluipgedeelte van Secret Agent Clank behoorlijk tegen. De mogelijkheden om jezelf te verhullen zijn weliswaar erg uitgebreid, maar de uitwerking laat hier en daar te wensen over. Vooral de kunstmatige intelligentie en het camerawerk zijn van een bedenkelijk niveau. Door deze twee zwakke schakels valt het sluipen zelfs voor een deel in het water. Blijkbaar kunnen de computergestuurde poppetjes door muren kijken, want ze weten je meer dan eens op onverklaarbare wijze te spotten. Ook zul je door de statische camera regelmatig moeite hebben je te oriënteren, een e entieel aspect voor sluipspellen.
En dan die steeds terugkerende Quick Time Events. Het lijkt wel te zijn toegevoegd om de spelduur met de minst mogelijke moeite zoveel mogelijk te rekken en ogenschijnlijke variatie aan het geheel toe te voegen. Ook in Secret Agent Clank zul je tot in den treuren gebruik moeten maken van dit spelelement. Het gros van de vijanden zelfs alleen via deze weg te verslaan. Als het principe dan ook nog eens de nodige gebreken kent, neemt de ergernis alleen maar toe. Het uitvoeren van zo'n tijdgebonden beweging vereist namelijk een belachelijke precisie wat betreft positionering, waardoor je vrijwel altijd op de verkeerde plek staat en de aanval niet uit te voeren is.
Net op het moment dat je Secret Agent Clank ritueel wilt verbranden, neemt het spel echter een speltechnische wending. De sluipmi ies worden namelijk afgewi eld met actiegeoriënteerde pa ages. Deze weten het niveau van Size Matters weliswaar niet te evenaren, maar weten de plezierfactor behoorlijk op te krikken. Zo is de zogenoemde 'Clank-Fu'-vechtstijl erg tof om te hanteren, al is het aantal aanvalscombinaties wat aan de magere kant. Dit laatste wordt gelukkig teniet gedaan door het overvloed aan absurde wapens. Je kunt bijvoorbeeld met een inktpistool aan de slag om camera's te bespuiten. Ook ben je in staat vleesetende planten uit de grond laten groeien. Dit is slechts een kleine greep uit het enorme a ortiment is, dat talloze aanvalsmogelijkheden biedt en de spelduur behoorlijk verlengt.
Ook de minispellen zijn naar behoren uitgewerkt. Deze minispellen, die in een onnavolgbare frequentie voorbij denderen, lopen over van diversiteit. Het ene moment dien je ogenschijnlijk afgesloten deuren te openen door simpele puzzeltjes op te lo en, terwijl je even later op een snowboard de meest krankzinnige trucjes uitvoert om achtervolgers af te schudden. Verra end genoeg zijn deze tu endoortjes behoorlijk diepgaand en zijn ze verantwoordelijk voor sublieme persiflages op 's werelds bekend geheime agent, James Bond.
Alsof het spel nog niet genoeg diversiteit omhelst, zijn er daarnaast ook nog een aantal scènes toegevoegd die je in de huid laten kruipen van Kapitein Qwark, de superheld die ook al in de vorige delen te bewonderen was. In tegenstelling tot het sluipgedeelte zijn de mi ies met deze knaap verra end leuk uitgewerkt, al tillen ze de term absurditeit naar een nieuw niveau. Je moet dan ook niet opkijken als je plots een horde doorgedraaide cactu en te lijf moet gaan of een musical dient na te spelen, waarin het levensverhaal van Qwark uit de doeken wordt gedaan.
Des te vervelender is het dan ook dat de mi ies met Qwark zo schaars zijn. Al snel keert Clank weer terug, alsmede de ergernis die hier onafscheidelijk mee gepaard gaat. Deze negatieve tendens uit de hoofdmoot van het spel wordt alleen nog maar gesterkt door de mi ies die je met Ratchet laten spelen. Het komt erop neer dat je in een arena vol agre ieve gevangenen wordt gegooid en iedereen dient een kopje kleiner te maken. Al tijdens de eerste speelse ie met Ratchet merk je dat deze mi ies een geforceerde toevoeging zijn, die niet alleen ontzettend repetitief aanvoelen, maar ook nog eens niet leuk zijn om te spelen.