Dat films al lange tijd vergezeld worden van gelijknamige, vaak matige games hebben we nu wel geaccepteerd. Nu is het de beurt aan de documentaire om ons met bijbehorende games te verblijden. Educatief gamen is een positieve trend in de industrie, dus met die gedachte in het achterhoofd zwemmen we eindje mee met Sea Monsters: A Prehistoric Adventure van National Geographic.
In de documentaire Sea Monsters volgen we het avontuur van enkele prehistorische zeemonsters die volgens wetenschappers zo'n honderd miljoen jaar geleden hebben geleefd. In de game mag je zelf die monsters besturen in een oceaan vol vijanden. Een eerste blik op het spel doet vermoeden dat het een prehistorische versie van Endle Ocean is, maar helaas. Sea Monsters komt niet eens de buurt..
Je start het spel als een zeemonster met een lange nek en vier flippers. Het is je doel als eeuwenoud beest om fo ielen te vinden zodat je andere monsters kunt vormen. Dat het erg vreemd is dat een prehistorisch monster op fo ielenjacht gaat houden we maar even terzijde, want het zet kinderen wel aan het denken over fo ielen en hoe onderzoek gedaan wordt.
Heb je genoeg fo ielen gevonden om een monster te vormen, dan kun je ook direct met dat monster spelen. Er zijn zes verschillende speelbare zeewezens en elk speelbaar monster heeft zijn unieke eigenschap. Zo kan het ene monster snel zwemmen en dus over dingen heen springen en het andere monster weer over het strand lopen. Het volgende monster is weer klein en kan dingen opgraven, terwijl het andere monster weer dieper kan zwemmen. Door alle wezens te verzamelen kun je dus meer gebieden van de oceaan verkennen op zoek naar nieuwe fo ielen.
Als educatief materiaal heeft zo'n insteek wel enige potentie, maar qua uitwerking slaat de ontwikkelaar de prehistorische plank volledig mis. Allereerst is de besturing erg vervelend, omdat je een sloom beest bestuurt terwijl de gevoeligheid van de Wii-afstandsbediening heel hoog ligt. Vervolgens is het spel werkelijk niets meer dan het vinden van groene wolkjes, de fo ielen. Er zijn wel mi ies, zoals het eten visjes of het verslaan van vijanden, maar het aanvalsysteem is ontzettend beroerd zodat vechten meer op geluk aankomt. De drukt op de B-knop zodra je een aanvalsicoon in beeld zit en dan is het hopen dat je beest de goede kant op bijt.
Je monster heeft ook nog eens drie metertjes. Een levens-, uithoudingsvermogen- en ademmeter. Prima om bij te houden, maar niet als je om de aantal meter moet stilstaan om op adem te komen, of telkens naar de oppervlakte moet voor een hap adem. Ook is het vervelend dat als je ook maar iets te diep onder water komt, je gezondheid direct een duik in het diepe neemt en je weer achter kleine visjes aanmoet voor voedsel. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het regelmatig blijven steken in de omgeving.
Al met al is Sea Monsters een slap excuus voor een videogame. Ik zou het 'spel' enkel kunnen voorstellen in een museum, waar de kinderen van bezoekers even met een paar monsters kunnen spelen, zonder dat er aandacht wordt besteed aan of het een speelbaar spel is en het alleen draait om het visualiseren van de beesten.