Het is eigenlijk schaamteloos. Zoveel games als er zijn over de handel en zo weinig games die Venetië daar de hoofdrol in laten spelen. Dit Italiaanse havenstadje was gedurende de Renai ance-periode letterlijk de handelshoofdstad van de wereld. Gelukkig dacht Kalypso Media daar hetzelfde over en bracht en pa ant Rise of Venice uit. Een waardig eerbetoon aan het ooit zo machtige Venetië is het echter niet.
De game biedt wel een erg complex en uitgewerkt handel ysteem. Eentje dat zich moeiteloos kan meten met die van zijn 'spirituele' voorgangers: Patrician en Port Royale, en mi chien nog wel beter is. Het concept is uiteraard zo simpel als het maar zijn kan: koop goederen voor een lage prijs in en verkoop ze voor de hoogst mogelijke prijs. Het is aan jou om de beste steden te zoeken voor de in- en verkoop van je goederen.
Trade it baby
De game voorziet overigens zelf in een systeem waarbij je direct op de hoogte gesteld wordt van steden die voldoende voorzien zijn in een bepaalde behoefte. Zo is het dus niet mogelijk om maar oneindig hout te verkopen aan een stad die daar om vraagt. Hebben ze eenmaal voldoende hout, dan zie je dat direct terug in de prijs die je ontvangt. Hierdoor zul je constant moeten bedenken hoeveel je van iets inkoopt, waar je het vervolgens naartoe stuurt en of daar dan iets te halen valt om weer te verkopen.
Uiteindelijk is het zelfs de bedoeling om nog een stapje verder te gaan en zelf winstgevende productielijnen op te zetten. Dat doe je door in steden waar je voor veel geld een bouwvergunning hebt verkregen productiegebouwen te plaatsen. Zoek daar een winstgevende handelsroute bij naar steden die vaak om deze goederen vragen en je hebt een vaste stroom aan inkomsten. Handel drijven, zoeken naar de meest lucratieve partijen en het aanleggen van de meest winstgevende routes is daarmee ook het sterkste aspect van Rise of Venice.
Helaas is dit ook een van de weinig echt goede punten. De eerste twijfels over de game onstaan al bij de aanvang van de singleplayer. Je begint als een jonge knaap die nog maar weinig kaas gegeten heeft van handel, alleen lijkt de game het nodig te vinden om je ook daadwerkelijk dat gevoel van onmacht te laten ervaren. De uitleg die je krijgt is zo summier, en de videotutorial zo goed verstopt, dat je echt geen idee hebt wat je het eerste kwartier moet doen. En Kalypso lijkt het weghouden van informatie of enige uitleg tot een ware kunst te verheffen gedurende de rest van het spel. Pas na uren spelen krijg je wat meer uitleg over de opzet van automatische routes, om over een gedegen training in het bouwen van je eigen goederenketen nog maar te zwijgen. Het betreft juist die onderdelen die de game zijn charme moeten meegeven. Het lukt je uiteindelijk wel om alles uit te vogelen, maar dat gaat wel ten koste van het spelplezier en vooral van heel veel geld.
In Rise of Venice kost alles wat je bezit (schepen, personeel en gebouwen) geld. Elke seconde waarin je dus niets doet, gaat er gestaag wat van je bankrekening af. Dat zou op zich niet zo'n probleem zijn, ware het niet dat je dus constant zoekende bent wat je moet doen of waar je het beste je goederen naartoe kunt sturen. Ergo, voor je het weet ligt je zuurverdiende geld alweer in het laatje bij de bank, de havenmmeester of de taverne. Je matrozen moeten tenslotte ook drinken, nietwaar? Je kunt de tijd door middel van een keuzeknop vertragen, maar wat we eigenlijk mi en is een handige knop die even alles stop zet. Een simpele toevoeging die de game direct wat speelbaarder maakt. Overigens wordt ook nergens uitgelegd waar je de tijd kunt vertragen tot nul, ook dat moet je zelf uitvogelen nadat je al duizenden goudstukken hebt verloren.
Gat in de hand
Dat in een game waar tijd en geld een fundamenteel onderdeel van de gameplay vormen juist een pauzeknop vergeten is, is illustratief voor de rest van Rise of Venice. Het ontbreekt aan een degelijke uitwerking die ervoor zorgt dat de gameplay niet verzandt in alsmaar dezelfde handelingen uitvoeren. Wat overigens vaak de crux is voor het succes van een game in dit genre. Simpele zaken als een duidelijk overzicht van al je automatische, opgezette routes ontbreken volledig in de interface, waardoor je in een later stadium als een gek tu en al je vloten moeten switchen om te zien wat er gebeurt. Dat je schepen niet altijd alle opdrachten uitvoeren in automatisch opgezette routes en je het werk daardoor alsnog zelf moet doen, maakt het alleen maar erger.
De extra onderdelen die moeten zorgen voor wat variatie slagen er bovendien niet in om van dat slechte onderbuikgevoel af te komen. Denk hierbij aan de toevoeging van rivaliserende families en een politiek systeem. Beiden zijn matig uitgewerkt en kennen nauwelijks echte verdieping. De rivaliserende families kun je dwarsbomen door ze de toegang te ontzeggen bij verschillende havens, terwijl de enige functie van het politieke systeem is dat gestemd kan worden over je nieuwe rang. Zolang je regelmatig saaie opdrachten uitvoert, zal dat eigenlijk altijd in je voordeel uitvallen.
Het vechtgedeelte, wat overigens behoorlijk veel op dat van Port Royale lijkt, zou mi chien nog wat soelaas kunnen brengen, maar ook hier hadden de makers veel meer moeten doen om het aantrekkelijk te maken. Zeeslagen tegen piraten of rivaliserende families voelen arcade-achtig aan en pa en helemaal niet bij de rest van de game. Bovendien valt ook hier weinig eer te behalen, omdat iedere zeeslag in feite op dezelfde manier gewonnen kan worden. Eerst even wat matrozen van het dek schieten en dan de hens erin. Doeltreffend en simpel, maar ook heel eentonig.
Gezien de eerdere releases van Patrician IV en Port Royale zou je denken dat Kalypso tot een geslaagde mix van beide zou kunnen komen. Toch is Rise of Venice niet beter dan eerder genoemde games. Ook niet slechter, maar daarmee is er ook direct een reden minder om de game aan te schaffen als je de andere al bezit.