Je hebt mensen die van Ridge Racer houden en mensen die er niet van houden. Dat klinkt te logisch om op te schrijven, maar om het te begrijpen moet je toch even verder lezen. Mensen die van Ridge Racer houden, zijn namelijk niet per se mensen die van racegames houden. Ridge Racer is niet zozeer een racegame; het is een yoga-oefening. Het is zo ontspannend om, wanneer je de parkoersen eenmaal kent, je brein uit te zetten en je handen en ogen al het werk te laten doen. Voordat je het weet suis je als eerste over de finishlijn en heb je daar nauwelijks bij stilgestaan.
Flow
Deze ‘flow’ wordt met het 3D-effect van de 3DS alleen maar versterkt, omdat het je nog meer in de wereld trekt. De achterkant van je auto lijkt een beetje uit het beeld te steken, waardoor je als het ware de spelwereld in rijdt. Het valt niet uit te leggen waarom, maar geloof ons als we zeggen dat dit de ‘trance’ alleen maar vergroot. Af en toe vliegen er ook wat bladeren of confetti tegen het scherm, maar dat is nauwelijks noemenswaardig. De 3D-mogelijkheden van de 3DS worden in Ridge Racer dus niet op een revolutionaire toegepast, maar toch verrijkt het de ervaring.
De flow in deze Ridge Racer is mi chien ook vrijwel gelijk aanwezig omdat je alle parkoersen al kent. Er zitten namelijk geen nieuwe parkoersen in de game, alleen maar oude favorieten uit vorige delen, verdeeld over indrukwekkend grote toernooien. Dat zorgt er voor dat je als fan van de reeks alles al uit je hoofd kent en precies weet wanneer je de cruciale powerslides – waardoor je boostkracht krijgt – moet maken. Het zorgt er helaas ook voor dat je alles wel een beetje hebt gezien, terwijl de charme van Ridge Racer juist gedeeltelijk toe te schrijven is aan het moment dat je de banen eindelijk van voor naar achter kent. De toevoeging van een aantal nieuwe parkoersen was daarom geen overbodige luxe geweest.
Voor de goede orde, powerslides maken gaat als vanouds door even het gas los te laten en een bocht te maken. Voordat je het weet slip je weer heerlijk weg en zorg je er voor dat je auto zonder problemen zijn draai vindt. Problemen ondervind je sowieso niet snel; het is alsof de game je niet uit je trance wil halen. De knoppen van de 3DS doen hun werk prima en klikken lekker weg, bijna als een PlayStation-controller en dus perfect voor Ridge Racer, een serie die zijn oorsprong op Sony’s eerste console heeft. Je kunt zowel de analoge stick als de vierpuntdruktoets gebruiken, maar wij vonden laatstgenoemde iets preciezer en gebruikten die dus.
Geen online
Ridge Racer kan draadloos tegen elkaar worden gespeeld, maar online kun je helaas niet aan de slag. Dat valt vies tegen: de game had zeker aan herspeelbaarheid gewonnen met een online multiplayer, ook al zijn de aanwezige toernooien in de singleplayer erg uitgebreid. Wel kunnen er via de Streetpa -functie van de 3DS ghosts worden uitgewi eld met andere spelers, zodat je het indirect toch nog tegen hen op kunt nemen. Een schrale troost.
Ridge Racer is een serie die al jaren stilstaat en dat zouden de echte fans niet anders willen zien. De gameplay van deze reeks is zo verfijnd dat eraan sleutelen veel mensen waarschijnlijk alleen maar boos maakt. Toch zullen diezelfde fans onderhand snakken naar nieuwe parkoersen. Vergeet echter niet dat de 3DS dankzij Ridge Racer al met de lancering een fatsoenlijke arcaderacer heeft. Dat heeft de DS – Mario Kart uitgezonderd – nooit voor elkaar gekregen.