Het is moeilijk het bij Rain niet over kunst te hebben, aangezien de game je zorgvuldig probeert onder te dompelen in zijn esthetiek. Door de zwaarmoedige pianoklanken van Claude Debu y en een overwegend bruingetint Europees regenlandschap lukt dat wel degelijk. Het voelt op bepaalde momenten mi chien wel iets te poëtisch, maar de game wordt gelukkig nooit té abstract. Dit komt vooral omdat Rain uiteindelijk om een drie uur durend liefdesverhaal draait dat heerlijk simpel en doelgericht is. Trek je de impre ionistische laag niet, dan kun je in ieder geval nog genieten van het subtiele verhaal over een meisje en een jongen die samen verdwaald zijn in een duistere wereld.
Aanwezig en verdwaald
Rain begint met allerlei felle kleuren in een vrolijke bui. De stijl waarin de game het verhaal lijkt te gaan vertellen, doet vooral denken aan de schilderijen van Monet. Je weet wel, die schilder die allerlei kleurrijke landschappen schilderde met dikke vegen. Het plot wordt daarbij uitgelegd met kleine stukjes geschreven tekst. Je wordt dus op een fijngevoelige manier uitgenodigd om Rain in een heerlijk rustgevende flow te beleven.
Het daadwerkelijke verhaal gaat over een klein jongetje dat in een alternatieve, duistere wereld terechtkomt waarin hij onzichtbaar is. Hij wordt alleen zichtbaar als hij in de regen loopt. Hoe hij in de wereld is gekomen, wat hij moet doen of waar hij heen moet is onbekend. Zijn enige drijfveren zijn een klein meisje en een groot monster. Samen met het meisje gaat hij op zoek naar antwoorden, terwijl ze worden opgejaagd door een duister wezen.
Het verhaal is vooral sterk in zijn subtiliteit. De treurige bruine stad en de constante regen creëren een contrast met de felle en vrolijke kleuren uit het begin. Daarmee weet Rain een gevoel van eenzaamheid op te wekken zonder gebruik te maken van emotionele uitdrukkingen of voice acting. Rain balanceert wel op een gevaarlijk randje met zijn monotone tempo. De game neemt vaak de tijd om de omgeving te introduceren, maar diezelfde omgevingen blijven qua sfeer nagenoeg hetzelfde. Op een gegeven moment neigt de langzame opbouw naar saaiheid, maar de pure nieuwsgierigheid overstijgt voldoende.
Handje vasthouden in stealth
Het concept van zichtbaarheid in de regen en onzichtbaarheid onder beschutting heeft een fundamentele uitwerking op de gameplay. Het maakt van Rain een soort stealth-platformer. Er is één monster dat je de hele game lang achtervolgt, maar door de levels heen kom je ook allerlei andere kleinere monsters tegen. Deze moet je allemaal ontwijken door gebruik te maken van de omgeving. Simpeler gezegd: in de regen moet je voor ze weglopen en onder beschutting kun je je voor hen verstoppen. De monsters zijn daarbij stomverbaasd als je ineens verdwijnt onder een afdakje, dus van uitdaging is niet altijd evenveel sprake. Met enig geduld is elk level redelijk makkelijk te doorlopen, omdat je erg aan het handje gehouden wordt. Er zijn relatief veel aanwijzingen en het leveldesign spreekt voor zich.
Desondanks blijft de gameplay intere ant, omdat er een sterke wi elwerking is tu en platform-, stealth- en puzzelonderdelen. De ene keer spring je over daken om een monster voor te blijven en de andere keer moet je een monster naar een bepaald punt lokken. Ook zorgt het verhaal er samen met de stijl voor dat de gameplay voldoende betekenis krijgt. Door de ijzingwekkende muziek en het sinistere uiterlijk van het monster heerst er een constante spanning. De gehele esthetiek doet flink zijn best de aandacht volledig naar zich toe te trekken. Daar prik je soms doorheen, maar over het algemeen word je op een fijne manier meegesleurd in de flow.
De kracht van synergie
De creatieve insteek van de gameplay heeft niet helemaal de creatieve uitwerking die je zou verwachten. Feitelijk gezien vervangt de wi elwerking tu en regen en droogte slechts het traditionele licht versus donker. Hoezeer dat ook zorgt voor vrij oppervlakkige gameplay, het heeft wel degelijk een emotionele impact op de totale beleving. Net als bij Journey zit de kracht van Rain in de synergie tu en stijl, verhaal en gameplay. Zo krachtig als Journey voelt het echter nooit, doordat Rain soms iets te lang in een sleur zit en weinig opzwepende climaxen kent.
Desondanks is het een waar genot om Rain te doorlopen. Als vanzelf ga je op zoek naar diepere betekeni en, maar ook als je niet kunt genieten van allerlei kunstreferenties voelt de game als een liefdevol gedicht. Vooral de fenomenale soundtrack laat op onverwachte momenten een krachtige indruk achter. Het is alleen jammer dat Rain niet wat meer varieert qua tempo en de gameplay soms aanvoelt als een sleur. Anders was Rain zonder meer memorabel geweest.