Project Cars 3 racet met wisselend succes

Waar de eerste twee delen met recht simulaties genoemd mochten worden, heeft Slightly Mad Studios voor deel drie enkele kernelementen overboord gegooid - voornamelijk zaken als bandenkeuze, -slijtage en pitstops. Daarmee distantieert de game zich juist van GT en Forza en komt het resultaat meer in de buurt van Race Driver: GRID. Een aparte keuze, juist omdat GRID-ontwikkelaar Codemasters vrij recent nog Slightly Mad inlijfde. Ook proef je elementen van Driveclub, wat echter niet verwonderlijk is gezien de betrokkenheid van diverse voormalige Evolution Studios-medewerkers in de ontwikkeling van Project Cars 3.

Simcade

Vooral op het gebied van rijgedrag biedt deze game een wonderbaarlijke mix tussen simulatie en arcade, ook wel bestempeld als ‘simcade’. De besturing kent bij elke auto een kern van waarheid, die afhankelijk van de ingeschakelde hulpmiddelen meer of minder overeenkomt met de realiteit. Zonder assistentie moet je toch enigszins bij de pinken zijn om auto’s in het juiste spoor te houden. Deze beschrijving wordt ook GT en Forza wel eens toegedicht, maar in het geval van Project Cars 3 is er toch meer sprake van zweverigheid en minder gevoel bij het besturen van diverse auto’s, zowel in beeld als middels trilfeedback - zeker wanneer je een stuurtje gebruikt. Wel fijn is dat ook met een controller deze game goed speelbaar is, wat sowieso een grote verbetering is ten opzichte van de vorige twee Project Cars-titels.

Op de zeer diverse selectie circuits kun je met ruim tweehonderd auto’s aan de slag, van productiemodellen tot raceauto’s. Daaronder bevinden zich ook types die zelfs voor racegamebegrippen erg zeldzaam genoemd mogen worden, zoals de Porsche 917 en Ferrari F355 Challenge. Nieuw is de mogelijkheid om zelf visuele aanpassingen te doen én het kunnen upgraden van allerlei voertuigonderdelen, tot aan een volledige conversie van straatlegale auto tot circuitbolide. In dat opzicht komt Project Cars 3 erg dicht in de buurt van de opzet van Forza.

Strakke inhaalacties

Dat geldt eveneens voor de carrièrestand, volgepropt met races en speciale, soms haast kolderieke uitdagingen, zoals het omver rijden van zoveel mogelijk blokken. Vaak hoef je die niet eens per se te winnen, maar volstaat het voldoen aan specifieke doelstellingen om door te mogen. Ook verdien je ervaringspunten door bochten goed te nemen en strakke inhaalacties uit te voeren op tegenstanders, die afhankelijk van je opgegeven voorkeur aardig hun mannetje kunnen staan. Al deze elementen maken de hoofdmoot van de game leuker dan meer conservatieve campagnes. Credits die je verdient om auto’s en upgrades te kopen kunnen ook besteed worden aan het eerder ontgrendelen van latere events.

De online mogelijkheden zijn ook goed voor elkaar. Naast tijdritten en losse races met vreemden of vrienden kun je ook deelnemen aan vooraf geprogrammeerde events, inclusief kwalificaties om de matchmaking te bevorderen. Ook werkt Project Cars 3 met een GT Sport-achtige licentie om je rijvaardigheid te monitoren en te zorgen dat je het tegen gelijkwaardige tegenstanders opneemt, al lijkt dit systeem wel iets simpeler te werken. Al deze features zijn niet echt nieuw, maar maken de game wel compleet volgens de huidige maatstaven.

Inconsistent

Dat kunnen we echter niet zeggen van de graphics. Met automodellen van het niveau van vorige generatie spelcomputers, een inconsistent overkomende resolutie en dito framerate is dit verre van de mooiste racegame. Dynamisch verloop van tijd en zelfs veranderend weer zijn leuke features, maar zorgen eerder voor leuke uitdagingen qua rijgedrag dan spetterende visuele effecten - regen betekent weinig meer dan wat plasjes, laaghangende bewolking en licht opspattend water. Erger zijn de bugs, zoals aangeschafte upgrades en auto’s die opeens niet beschikbaar lijken. Eerdere Project Cars-titels waren eveneens slordig afgewerkt, maar deze omissies zijn storender.

Los daarvan voelt het totaalpakket zowel gevarieerd als inconsistent. Als poging om simracen op een prettige manier toegankelijker te maken, slaagt Project Cars 3 niet helemaal door het zweverige rijgedrag en de vele foutjes. Anderzijds kun je hier wel spannende races ervaren, maar daarvoor moet je weer de nodige toewijding tonen om een auto en circuit naar je hand te zetten. Onder de streep voelt de game soms als een sterke definitie van simcade, maar even later weer als vlees noch vis.

Project Cars 3 is eigenlijk meer een vervolg op Shift 2: Unleashed, de in de vergetelheid geraakt zijtak van Need for Speed, niet geheel toevallig ook uit de koker van Slightly Mad Studios gekomen. Die game probeerde in 2011 al om realistisch racen toegankelijker te maken, maar leed onder dezelfde elementen die deze poging in de middenmoot doen steken.

Project Cars 3 is getest op een PlayStation 4 Pro en nu ook verkrijgbaar voor Xbox One en pc.

Meer Gamer.nl-reviews:

Conclusie

7

Goed

Conclusie

De keuze om van Project Cars 3 een meer toegankelijke, maar toch (soort van) realistische racegame te maken, pakt niet helemaal goed uit. Toch levert deze combinatie wel vermakelijke momenten op.

Plus- minpunten

Verrassend uitgebreide circuitracegame

degelijke flexibele besturing

zeer diverse selectie auto’s en circuits

Visueel ondermaats

slordige bugs

zeer wisselend spelkarakter