We vallen allemaal wel eens prooi aan de verslavingsgezindheid van games. Met name games die je diep in het achterliggende verhaal zuigen, waar de community zelf ook aan mee gewerkt heeft en die in de toekomst via beschikbaar gestelde tools kan blijven doen. Het gebeurt dan ook regelmatig dat een hype ontstaat over een game die jammer genoeg in een digitaal vriesvak eindigt of pas jaren later het daglicht ziet. Dit laatste is ook gebeurd met Prey. Waar de ideeën achter deze game al in de jaren negentig naar boven kwamen drijven, duurde het nog tot halverwege 2006 voordat de game het daglicht zag. En nu ligt de game in de winkelschappen! Is Prey een game vol overgave? Of vallen we prooi aan het Daikatana-syndroom? Prey vertelt het verhaal van Tommy, een automonteur van Cherokee indiaanse afkomst die samen met zijn opa, vriendin en een zooi andere indianen vast zit op een reservaat. Ik zeg 'vast', omdat Tommy zich daar alles behalve op zijn gemak voelt en omdat hij zijn culturele erfgoed in alle toonaarden ontkent. Hij wil niets te maken hebben met het spirituele gezwam van zijn opa en probeert zijn vriendin het licht te laten zien, zodat ze samen uit het reservaat kunnen vertrekken. Maar opa en Jen willen niet wijken voor Tommy’s gezeur waardoor hij er alleen voor staat. Op een avond verlaten Tommy, Jen en zijn opa uiteindelijk het reservaat, maar dan wel op een heel andere manier dan dat ze zich ooit hadden voorgesteld; ze worden ontvoerd door aliens. Dancing on the cealing Na een lange intro waarbij we de drie gevangen genomen hoofdrolspelers door de ingewanden van de UFO zien worden gesleept, is het aan de speler om aan zijn of haar avontuur te beginnen. Gewapend met alleen een waterpomptang baant Tommy zich een weg door gangen, kamers en vertrekken die het best kunnen worden omschreven als organisch gemixt met high-tech. Dit klinkt enigszins bekend, want dat soort gangen hebben we al eens eerder verkend, maar dan in Doom 3. Het gebruik van de engine of de aanpassingen aan deze is duidelijk af te zien aan de grafische beelden die Prey op je scherm tovert. Alle bekende effecten zijn van de partij en voor de mensen zonder inlevingsgevoel, denk hierbij aan weerkaatsingen op natte oppervlaktes, volledig gebruik van schaduwen en dynamisch licht. Maar Human Head heeft gelukkig verder gekeken dan hun neus lang is en heeft een aantal leuke features toegevoegd waardoor Prey zich boven het eerdergenoemde Doom 3 kan plaatsen.Het aantal nieuwe features dat Prey rijk is mag dan wel op één hand te tellen zijn, toch zijn het features die het shooter genre weer nieuw leven in blazen. Zo is het mogelijk om bijvoorbeeld de zwaartekracht van de kamer waar je jezelf in bevindt aan te passen, waardoor het plafond de muur wordt en de muur de vloer. Ook is het mogelijk om via het zogenaamde ‘Wallwalking’ muren en plafonds te bewandelen als daar de mogelijkheid toe is. Dit kan alleen maar waar de daarvoor bestemde paden ook daadwerkelijk aanwezig zijn. Maar wat misschien nog wel het leukste nieuwe snufje aan Prey is, zijn de naadloze ‘portals’ waardoor jij en je vijanden zich over het gehele schip kunnen verplaatsen. Deze gaten in tijd en ruimte maken het mogelijk om van een kamer naar een gang tien verdiepingen hoger te geraken. Het maakt reizen een stuk korter, maar is voornamelijk ook erg mooi verwerkt in het verhaal.Human Head heeft een keuze gemaakt om je als Tommy een weg te laten banen door het schip waarop je jezelf bevindt. Gezien Tommy zich verzet tegen zijn afkomst en geen waarde hecht aan de leer van zijn opa, staat hij raar te kijken als blijkt dat er naast de wereld die hij kende, nog een wereld bestaat waar de geesten van zijn voorvaders nog rond dolen. Aangezien gramps ergens aan het begin al het loodje legt, is het niet verwonderlijk dat we hem in deze spirit realm terug zien keren om Tommy de kneepjes van het uit zijn lichaam treden te leren. Deze optie maakt het de speler mogelijk om op locaties te komen die voorheen niet toegankelijk waren en om door forcefields en andere obstakels te komen. In de spirit realm krijgt alles een blauwgrijze kleur aangemeten en kan Tommy alleen gebruik maken van zijn Spirit Bow, een boog waarmee hij mystieke pijlen kan afschieten. Het enige probleem voor Tommy is dat als hij de spirit realm betreedt, zijn lichaam in de echte wereld onbeschermd achterblijft. Wordt je lichaam dan ook geraakt tijdens je wandeling aan de andere kant, dan keer je direct terug naar je lichaam. Naast het feit dat Tommy inziet wat zijn culturele erfgoed voor hem kan betekenen, wordt hij vanaf dat moment vergezeld door zijn al jaren dode havik huisdier Talon. Talon vertaalt vanaf dat moment alle teksten die je op de schermen van het buitenaardse schip tegenkomt, zodat je ook daadwerkelijk weet wat voor gevolgen het indrukken van een knop heeft. Ook valt hij vijanden lastig door er continu langs en zelfs doorheen te vliegen.Automatische Godmode Er is niet zo frustrerend als op het allerlaatste moment tijdens een bossfight te sterven aan een misplaatste eigen gegooide granaat of achteruit een afgrond in te lopen. Om de speler de game volledig te laten ervaren, heeft Human Head gekozen voor de optie Tommy niet te laten sterven, maar hem de mogelijkheid te geven terug te keren naar het rijk der levenden door geesten in de spirit realm aan vellen te schieten. Na een paar seconden keer je dan terug naar het exacte punt waar je was gebleven en kun je verder gaan met je avontuur. Dit is echter alleen mogelijk als Tommy reeds één is geworden met zijn afkomst, voor die tijd moet je op je tellen letten, want sterf je vroegtijdig, dan is het per direct game over.Guns! Het arsenaal aan wapens in Prey is wat je mag verwachten in een degelijke shooter. Echter heeft Human Head wel de keuze gemaakt om deze wapens niet de vorm te geven die je verwacht. Een shotgun ziet er niet uit als een shotgun, maar als een vaag druipend en luguber ding dat gele prut afschiet. Een rocket launcher schiet geen raketten af, maar een soort driepotig krabachtig wezentje en zo kunnen we nog wel even door gaan. Het uiterlijk verbloemd jammer genoeg niet het gebrek aan originaliteit dat in de wapens aanwezig is. Ze mogen er dan weliswaar anders uit zien, ze doen precies wat de wapens in standaard shooters ook doen. Ze maken allemaal gebruik van een tweede functie, maar ook die zijn niet bijzonder origineel te noemen.Tijdens je avontuur aan boord van het schip, kom je er langzaam achter dat niets is wat het lijkt en dat wat je ook doet, je eigenlijk verder brengt van je doel; het terug vinden van Jen. Als je dan uiteindelijk je vriendinnetje terug hebt, ben je zo stom om haar achter te laten in een kamer, wetende dat ze zo slap is als een natte krant en dat ze zich niet kan verdedigen. Natuurlijk kun je er vergif op innemen dat mevrouw weer wordt ontvoerd. En jawel, na twee minuten krijgt ze het voor elkaar om weer in de handen van een slijmerig monster terecht te komen. Gelukkig valt het clichématige verhaal op ongeveer drie kwart van de game ineen, als je voor een belangrijke keuze komt te staan. Wat dat is, zal ik de lezer niet verklappen, maar het is de enige keuze die je als speler zal moeten maken in Prey. Voor de rest word je aan je hand meegenomen tot de aller laatste uitdaging.The enemy of my enemy... Natuurlijk moet je in een shooter het nodige voer hebben om aan vellen te schieten. Hier voldoet Prey voldoende aan. Naast de cyborg-achtige wezens die zich op het schip bevinden, kom je ook oog in oog te staan met de geesten van gestorven kids, het levende afweersysteem van het schip en de wezens die al jaren op het schip vertoeven. In eerste instantie geldt de regel, "if it moves shoot it"want op de momenten waarbij je wordt voorgesteld aan de wezens aan boord van het schip die je niet naar het leven staan, laat Tommy automatisch zijn loop zakken. Je kunt dus niet per ongeluk een vriend om zeep helpen.

De varieteit van de monsters is niet bijster groot. Dat wil echter niet zeggen dat de gevechten die je voert saai zijn, sterker nog ze bieden elke keer weer een uitdaging. Ook de bossfights die zo nu en dan op je pad komen, zorgen voor genoeg uitdaging. Dat mag ook wel als je het opneemt tegen een mega groot monster met een machine gun als hand.

Multiprey

Human Head heeft tijdens de ontwikkeling van Prey de nadruk sterk gelegd op het creëren van een enerverende singleplayer ervaring. Dat is voornamelijk de reden dat er geen mogelijkheid is tot het spelen van Prey in coöperatieve-mode, maar wel gekozen is voor een multiplayer mode. In de multiprey mode, kun je het tegen elkaar opnemen in speciaal daarvoor ontworpen maps. Deze maps zijn uitgerust met features als de portal technologie, de wallwalk opties en ook de mogelijkheid om de zwaartekracht om te draaien. Dit maakt het spelen van Prey in multiplayer mode anders dan de normale deathmatch games die je uit het genre kent. Door deze features goed en doordacht door te voeren in het mapdesign is het Human Head gelukt om ‘camping’ tot een minimum te houden, want er kunnen zich overal portals openen en mensen kunnen boven je hoofd over het plafond lopen. Multiprey is geen perfecte multiplayer mode, maar biedt wel een leuke extra om Prey in ieder geval op elke gebied wat meer smeuïgheid te geven.

Conclusie

Het mag gezegd worden, Prey is een game die er verrot lang over heeft gedaan om tot ons te komen. Maar nu de game daadwerkelijk speelbaar is, durf ik best te zeggen dat de game staat als een huis. De game bevat dan wel niet overweldigend veel nieuwe dingen om het shooter genre te revolutioneren, maar wat er aanwezig is mag gerust goed genoemd worden. Tijdens mijn Prey-ervaring ben ik niet één bug tegen gekomen, ben ik niet voorgesteld aan een lading graphical glitches en heb ik ook geen reisje gemaakt naar de spirit realm die Windows Desktop heet. Prey is tot in de puntjes verzorgd en afgemaakt, wat na al die jaren in ontwikkeling natuurlijk ook best mag. Grootste nadeel aan Prey is de korte speelduur voor gevorderde spelers in het genre. Door de geïntegreerde ‘godmode’ die spiritrealm heet,  kun je Prey in ongeveer zes uur tot een einde brengen. Ben je echter niet zo’n ster op het gebied van de trekker overhalen, dan kom je in de buurt van de tien á elf uur.

Prey slaat gelukkig niet de weg in die Daikatana jaren geleden wel in sloeg en is een avontuur voor iedere speler die van shooters houdt en zich kan verplaatsen in een compleet andere wereld. Hoofdrolspeler Tommy kan soms ietwat irritant uit de hoek komen, maar gelukkig wordt dit afgewisseld met leuke quotes die totaal uit het niets komen, waarbij de referentie naar Doom 3 zelfs door de ontwikkelaar niet wordt geschroomd. Wil je een game spelen waarbij je de ervaring van actie en avontuur niet snel loslaat dan kun je aan Prey zeker geen miskoop doen.

Notitie aan ouders: Prey is een geweldadige game waarbij rondvliegend bloed, ingewanden en grof taalgebruik niet wordt geschroomd. De game heeft niet voor niets een 18+ rating.