Outer Wilds: Echoes of the Eye is vooral meer en moeilijker
Wie eenmaal Outer Wilds heeft uitgespeeld kan nooit meer opnieuw beginnen. Het origineel uit 2019 is een even unieke als onvergetelijke ervaring en zo’n zeldzame game die iedereen op zijn minst geprobeerd moet hebben. Het is ook een game die je – als je de geheimen van dit universum eenmaal hebt ontrafeld – nooit meer met dezelfde onbevangen blik kan spelen. Dat was tenminste het geval tot er mysterieuze schaduw voor de zon verscheen…
Om te vinden waar de eerste en enige downloadbare content van Outer Wilds start, is het van belang de basisprincipes van het originele spel weer onder de knie te krijgen. Omgaan met de timeloop, het ruimteschip besturen en de jetpack, plus alle hulpmiddelen die iedere Hearthian-verkenner meekrijgt moeten weer opnieuw geleerd worden. De volgende stap is uitpluizen waar de nieuwe content in hemelsnaam te vinden is. De eerste hint brengt de speler naar het museum, maar daarna worden de vervolgstappen steeds lastiger. Het weet de toon goed te zetten voor de rest van de dlc.
Halo
Echoes of the Eye speelt zich bijna in zijn geheel af op een gigantisch verborgen ruimteschip met daarin bossen, een paar uitgestorven nederzettingen en een wild stromende rivier. Het schip is ringvormig en dat zorgt ervoor dat de rivier uiteindelijk weer terugkeert bij zijn beginpunt. Visueel gezien is het een indrukwekkende plek die bovendien duidelijk anders aanvoelt dan de locaties uit de rest van het spel.
De eerste stappen op deze plek zijn vertrouwd onwennig, maar beetje bij beetje vult de schipcomputer zich met cruciale informatie en hints over wat er met de oorspronkelijke inwoners van deze plek is gebeurd. Wie het hoofdverhaal heeft gespeeld heeft natuurlijk bepaalde verwachtingen over hoe ontbrekende informatie en mysteries opgelost kunnen worden, maar Echoes of Eye introduceert genoeg nieuwe ideeën om te blijven verrassen.
Nieuw, maar niet van hetzelfde niveau
Zonder al te veel verklappen bevat deze uitbreiding genoeg ‘aha-momenten’ om het waard te maken Outer Wilds weer op te starten. Er zijn weinig games die datzelfde gevoel van ontdekking weten te creëren zonder de speler de hele tijd nieuwe vaardigheden of upgrades voor te schotelen. De timeloop zorgt er namelijk nog steeds voor dat alleen je kennis om de 22 minuten wordt meegenomen naar een nieuwe poging. De rest van het universum krijgt een reset en is daarna weer exact hetzelfde als in het begin.
Echoes of the Eye heeft ongeveer dezelfde opzet, maar komt niet helemaal in de buurt van de oorspronkelijke game. Dat is vooral te danken aan een aantal nieuwe elementen die de downloadbare content introduceert. Delen van de nieuwe locatie zijn namelijk pikkedonker en bevolkt door wezens die niets moeten hebben van nieuwsgierige pottenkijkers.
Enge buitengebieden
Outer Wilds verandert op deze punten in een horrorgame met wat lichte stealth-elementen. Gepakt worden en hetzelfde stuk opnieuw moeten spelen is in iedere game vervelend, maar onder de tijdsdruk van de vernietiging van het universum wordt het helemaal irritant. Het helpt ook niet dat grote delen van de dlc zo donker zijn dat het allemaal erg desoriënterend wordt.
Er zijn manieren om de aanvaringen met deze wezens te omzeilen, maar die routes zijn erg goed verstopt en niet iedere hint wordt in Echoes of the Eye even duidelijk weergegeven. De inwoners van het ruimteschip hebben allerlei herinneringen in de vorm van diavoorstellingen achtergelaten, maar cruciale details zijn vaak weggebrand of ietwat abstract weergegeven. Bovendien is het soms belangrijk om deze dia’s ook opnieuw te zien. De omschrijvingen in de boordcomputer zijn wat minder nuttig nadat ze voor het eerst bekeken zijn.
De hoogtepunten van Outer Wilds worden daarom niet bereikt in Echoes of Eye, maar de dlc is alsnog de moeite waard voor wie geen genoeg kon krijgen van het origineel.
-
Eerder frustrerend
Veel meer dan in de rest van het spel wordt de timeloop hier irritant. Steeds dezelfde route vliegen, uitstappen, het station betreden en vervolgens een stukje varen op een raft om op de plek te komen waar je was gebleven wordt bij de tiende keer vervelend. In de rest van Outer Wilds was het altijd mogelijk om op een andere planeet op onderzoek uit te gaan als je ergens niet uitkwam. Die luxe ontbreekt in Echoes of the Eye, waardoor frustratie eerder om de hoek ligt. Wanneer je uit wanhoop maar van alles gaat proberen en per ongeluk op de oplossing stuit geeft dat toch niet hetzelfde gevoel van voldoening dan wanneer je een obscure hint hebt weten te ontcijferen.
De hoogtepunten van Outer Wilds worden daarom niet bereikt in Echoes of Eye, maar de dlc is alsnog de moeite waard voor wie geen genoeg kon krijgen van het origineel. De verrassingen, twists en briljante vondsten zijn er nog steeds. Het is bovendien lofwaardig hoe goed Echoes of the Eye in het hoofdverhaal verwerkt is. Alleen al om die reden is het de moeite waard om weer naar het universum van Outer Wilds terug te keren.
Outer Wilds: Echoes of the Eye is voor 14,99 euro verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4 en 5. De game is getest via backward compatibility op een Xbox Series X.
Conclusie
Outer Wilds: Echoes of the Eye introduceert een nieuwe locatie boordevol geheimen. Ontrafelen wat er precies in dit verborgen ruimtestation aan de hand is levert weer een heleboel aha-momenten op, maar Echoes of the Eye frustreert ook vaker. Dat komt vooral door de griezelige stealth-secties en de timeloop die in deze dlc veel beperkender voelt.Plus- minpunten
Meer Outer Wilds
nieuwe briljante vondsten
Veel donkere gebieden
timeloop gaat irriteren
soms wel erg obscure oplossingen
Hoe vond je dit artikel?
Altijd als eerste op de hoogte?
Join ons op Discord
Reacties
Aanbevolen voor jou
Altijd als eerste op de hoogte?
Join ons op Discord