Oceanhorn

Een jong ventje met een schild en zwaard, naarstig op zoek naar avontuur en verborgen schatten. Waar hebben we dat eerder gezien? Wie Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas speelt, kan zich moeilijk aan de gedachte ontrekken dat de game wel heel veel lijkt op Zelda. Toch stoort die gedachte nooit, want de game toont voldoende ballen om meer te zijn dan een schaamteloze rip-off.

Eigenlijk zouden we de makers van Oceanhorn zelfs dankbaar moeten zijn voor deze look-a-like, want de gedachte van een heuse Zelda-game op een iOS-apparaat blijft voorlopig niet meer dan een droom. Bovendien straalt de game op diverse vlakken uit dat we hier te maken hebben met een zeer goed uitgewerkte titel waarbij het predicaat 'triple A-titel' niet zou misstaan. Al zeggen we dat laatste wel met enige voorzichtigheid, aangezien Oceanhorn niet overal een dikke voldoende scoort.

Maar hoe je het ook wendt of keert, het moment waarop je jouw eerste stappen in Oceanhorn zet, zullen ongetwijfeld gepaard gaan met een gevoel van ontzag. Ontzag voor hetgeen er op het 'kleine schermpje' voorbij komt. Audiovisueel behoort Oceanhorn namelijk tot de crème de la crème van het iOS-platform. De omgevingen zien er haarscherp uit en elk eilandje of kerker (er zijn er genoeg om je een uurtje of twaalf zoet te houden) lijken met veel liefde te zijn gemaakt. De meeslepende muziek, die op sommige momenten het gevoel van een groots avontuur nog meer versterkt, maakt het plaatje compleet. Al is dat laatste geen verrassing te noemen wanneer je weet dat Nobuo Uematsu de muziek gecomponeerd heeft. Dat deed hij namelijk ook voor bijna alle Final Fantasy-delen.

Een eigen smoel

Ondanks de overeenkomsten met Zelda, zoals de visuele stijl, het vechtsysteem met zwaard en boog en zelfs een bootje waarmee je van hot naar her kunt varen, is het misschien wel te gemakkelijk om Oceanhorn een regelrechte kopie te noemen. De game doet ook aardig wat dingen anders, zoals het verhaal. In plaats van een wanhopige prinses is het nu een land dat wacht op verlossing en een vader die verdwenen is. Gewapend met een magisch zwaard en schild en andere magische voorwerpen stap je in de voetsporen van je vader in de hoop het mechanische monster Oceanhorn te vinden én te verslaan.

Bovendien bouw je in Oceanhorn, in tegenstelling tot zijn grote inspiratiebron, gedurende jouw avontuur ook ervaringspunten op waarmee je bijvoorbeeld nieuwe krachten en meer uithoudingsvermogen vrijspeelt. Deze zorgen er op hun beurt weer voor dat je bepaalde puzzels kunt oplossen. Helaas zijn diezelfde puzzels wel veel te eenvoudig en zullen nauwelijks meer moeite vragen dan een hendel overhalen of een krat de juiste richting induwen.

Waar de game ook een steekje laat vallen, is de besturing. De makers proberen, niet geheel onterecht, de besturing zo eenvoudig mogelijk te houden. Maar door één knop te gebruiken voor bijna alle belangrijke handelingen (zoals slaan, objecten oppakken en deuren openen) kan het soms gebeuren dat je personage niet datgene doet wat je van hem verwacht. Tel daarbij op dat je niet altijd even secuur kan mikken met je pijl en boog of losse objecten en je weet dat frustrerende momenten op de loer liggen.

Dit gezegd hebbende maakt het algehele plaatje veel goed. Oceanhorn neemt je mee op een avontuurlijke reis langs vele eilanden. Deze zitten vol zitten met kleine en grote vijanden (ook uitdagende eindbazen) en je kunt er je uren en uren ongestoord ronddolen op zoek naar heilige artefacten en betere wapens. Zeker wanneer je een aantal upgrades hebt vrijgespeeld, ontvouwt zich een avontuur waar je jezelf volledig in wilt storten.