Het vorige deel in de Naruto: Ninja Council-reeks was niet bepaald de moeite waard. Qua opzet kwam het in grote lijnen overeen met Super Smash Brothers, waardoor het spel behoorlijk wat potentie kende. Door de belabberde uitwerking deed de game de serie echter allesbehalve eer aan. De vooruitzichten waren dan ook niet al te bijster toen bekend gemaakt werd dat amper een jaar na dato deeltje twee al in de schappen zou liggen. Hebben we opnieuw te maken met een wanproduct of is de Ramen ditmaal wel te versmaden?
Omtrent de Ninja Council-franchise bestaat nogal wat verwarring. Niet geheel onterecht natuurlijk, want de nummers achter de titel hebben in zo goed als elk continent een totaal andere waarde. De variant die in Europa Ninja Council 2 heet, is in Japan reeds in 2005 verschenen als zijnde het derde deel. Het project dat Nintendo ons voorschotelt is dus eigenlijk al meer dan drie jaar geleden voltooid door ontwikkelaar Tomy, wat zonder enige twijfel een kwalijke zaak is. In plaats van een discu ie op poten te zetten over het al dan niet uitbrengen van jarenoude titels in andere regionen, is het echter nuttiger het daadwerkelijke spel eens onder de loep te nemen.
Naruto: Ninja Council 2 richt zich, in tegenstelling tot haar Europese voorganger, volledig op de verhaalmodus. Spelmodi voor meerdere spelers schitteren dan ook door afwezigheid. Het spel begint wanneer de pittige tante Tsunade de machtigste ninja van het pittoreske dorpje Konoha wordt. Onverhoopt ontvoeren de mannen van de kwaadaardige Orochimaru een viertal krijgers uit Konoha. Het is de taak aan driftkikker Naruto en de zijnen om deze knaapjes heelhuids naar hun oorspronkelijke woonstekje te laten terugkeren. Gedurende het avontuur komen ze echter in aanraking met de zogenoemde Sound Ninja's, die niet al te welwillend ten opzichte van deze reddingstocht staan en behoorlijk agre ief blijken te zijn.
Het verhaal mag dan wel gebaseerd zijn om de geroemde anime, het komt niet echt uit de verf. Hoofdverantwoordelijke is de vertelwijze. Middels een paar zinnetjes worden de meest complexe situaties uit de doeken gedaan, zonder aandacht te schenken aan de verhoudingen tu en de hoofdpersonages. Aangezien het verhaal ergens midden in de anime aanvangt, is het erg vervelend dat er nauwelijks iets uitgelegd wordt. Het is zelfs zo dat een aantal e entiële gebeurteni en nauwelijks ter sprake komen. Het lijkt bij vlagen wel alsof het verhaal zo is aangepast dat sommige personages geen introductie vereisen en bepaalde intriges zonder pardon achterwege gelaten kunnen worden.
Het spelprincipe van Naruto: Ninja Council 2 mag gecla ificeerd worden als zijnde een kla ieke beat 'm up. Je worstelt je langs talloze naamloze krijgers in een tweedimensionale omgeving door de meest brute aanvallen uit je mouw te schudden. Spijtig genoeg is het daadwerkelijke vechtsysteem wat karig uitgewerkt. In wezen zul je het met amper twee aanvalsknoppen moeten doen, waarvan slechts eentje echt een slagbeweging omhelst. Met de andere knop kun je projectielen werpen, maar die hebben veel te weinig invloed om je echt van dienst te kunnen zijn. Het aantal beschikbare combinaties is op één hand te tellen, wat de diepgang natuurlijk niet ten goede komt. Tactische benaderingen zijn dan ook volledig uit den boze, waardoor je al snel hersenloos op de aanvalsknop aan het rammen bent.
Om het beperkte vechtsysteem toch nog van wat flair en variatie te voorzien, kent ieder personage een eigen speciale beweging. De speciale aanvallen zijn naar behoren uitgewerkt, wat vooral komt doordat er op een leuke manier gebruik wordt gemaakt van de afwijkende besturingsmogelijkheden. De aanvallen voer je namelijk uit door gebruik te maken van vrijwel alle unieke mogelijkheden van de Nintendo DS. Zo kun je een vuurzee tot stand laten komen door in de microfoon te blazen en is het mogelijk jezelf te klonen door op de juiste momenten met je stylus op het aanraakscherm te prikken. Ook is het mogelijk je metgezellen, waarvan je de samenstelling voorafgaand aan de mi ie zelf kunt bepalen, eenzelfde soort aanval uit te laten voeren. Dit is vreemd genoeg ook gelijk hun enige taak in het volledige spel, maar dat terzijde. Ondanks de speciale aanvallen vallen de gevechten simpelweg wat tegen. Je komt continu met dezelfde tegenstanders in aanraking en het simplisme slaat al vrij snel over in een repetitieve spelervaring.
Doordat er per level meerdere malen een splitsing in de hoogte gemaakt wordt, zijn er verschillende routes aanwezig. Elke route vereist weer een andere spelwijze, wat de diversiteit behoorlijk ten goede komt. Te denken valt aan een luguber gedeelte waarin je van alle kanten wordt aangevallen, terwijl daaronder een nauw steegje loopt dat je vooral laat klimmen en klauteren. Een leuke opzet, alleen is het ontzettend jammer dat de platformelementen geen enkele fine e kennen. Hierdoor donder je geregeld onverhoopt in de afgrond. Met enig anticipatie- en doorzettingsvermogen lukt het je uiteindelijk wel om deze gedeeltes te volbrengen, maar wat meer precisie in de besturing was absoluut geen overbodige luxe geweest.
Wat het spel enigszins weet te behoeden van een ongegeneerde afgang is de uitdaging die het te bieden heeft en de prima implementatie van de licenties. Er zijn weliswaar geen stemmen aanwezig, maar de karakteristieke humor, de overdaad aan speelbare personages en authentieke omgevingen maken het een feest van herkenning voor de fans. Op audiovisueel vlak weet het spel daarentegen nauwelijks te overtuigen. Door de gedateerd ogende sprites, de monotone achtergronddeuntjes en de houterige animaties lijkt het eerder een veredeld Game Boy Advance-spel dan een volwaardig nieuw spel. Gezien het spel drie jaar oud is, niet meer dan logisch, maar daardoor niet minder vervelend.