Dit klinkt eenvoudig, maar schijn bedriegt. Klopt, het enige wat je hoeft te doen in Dinosaur Polo Clubs Mini Metro is het aanleggen van metrolijnen tu en vrijgekomen stations, of het herleggen van lijnen als dat nodig is. Maar je hebt maar een paar lijnen tot je beschikking en maar een paar treinen en maar een paar wagons. Planning is e entieel.
Flatland
Maar om bij het begin te beginnen. Het spel begint direct met een driehoekje, een vierkantje en een cirkeltje. Je krijgt geen uitleg wat je moet doen, maar het wordt al gauw duidelijk dat je tu en deze figuurtjes lijnen kunt trekken. Over die lijnen bewegen treintjes die je pa agiers van A naar B brengen. Er komen telkens meer pa agiers en ook nieuwe stations bij. Je kunt er dan voor kiezen een bestaande lijn te verlengen of om te leggen om het nieuwe station te bereiken, of je legt een geheel nieuwe lijn aan.
Met het vervliegen van de tijd krijg je beloningen voor je goede werk. In elk geval krijg je altijd een nieuw treintoestel, wat erg handig is om de steeds groter wordende aantallen te kunnen blijven vervoeren. Maar er komt ook telkens een tweede beloning naar keuze bij. Je kunt dan ervoor kiezen een nieuwe lijn aan te leggen, of je kiest voor een extra wagon voor een van je reeds rijdende treinen, of je laat een knooppunt bouwen.
Van lijn veranderen
Soms is de bedoeling of de functie van een bepaalde handeling niet geheel duidelijk en dat maakt het maken van een keuze moeilijk. Het knooppunt bijvoorbeeld. Waar dient het voor? Blijven pa agiers daar langer wachten dan op andere stations, of kan het meer wachtende pa agiers huizen? In dat geval is een knooppunt erg nuttig op een punt waar verschillende lijnen bijeen komen en waar mensen over moeten stappen.
Want naarmate je steeds meer stations krijgt – vierkantjes, rondjes en driehoekjes – willen je mensen ook naar speciale bestemmingen. Naar sterretje, kruisje of diamantje. En daar zijn er niet zoveel van. Dat maakt overstappen dus noodzakelijk. Het succes van je metrosysteem is dan ook gebaseerd op hoelang een treinreis duurt en hoe vaak je pa agiers moeten overstappen. En hoelang ze dan op hun overstap moeten wachten.
De wachttijd van de mensen op je stations bepaalt het succes van je openbaar vervoer. Naarmate je steeds meer stations verbindt, worden je lijnen langer en reizen je treinen ook langer om een route helemaal af te leggen. Dat betekent dat forenzen op een eindstation soms heel erg lang moeten wachten om vervoerd te worden. Dat mag natuurlijk niet gebeuren. Dus hier kun je een extra trein inzetten, of je trein met een wagon verlengen zodat er meer pa agiers mee kunnen. Maar uiteindelijk zullen er ergens mensen toch te lang wachten. Als hun geduld helemaal op is, eindigt het spel en begin je opnieuw. Het is de kunst je netwerk zo groot mogelijk uit te bouwen en zo lang mogelijk te laten draaien.
Vervoerd in de wereld
Het spel biedt verschillende kaarten met elk hun eigen uitdagingen. De basiskaart, Londen, is tamelijk eenvoudig en een goede kaart om te oefenen. Parijs wordt al wat moeilijker: de krappe binnenstad en de kronkelingen van de Seine dwingen je goed te anticiperen hoe je de korte afstandjes tu en de stations overbrugt. Hong Kong is heel erg lastig, omdat er op afschrikwekkend hoog tempo steeds meer nieuwe pa agiers komen. Osaka is intere ant omdat je daar de veel snellere shinkansen-trein kunt krijgen. Cairo is lastiger omdat je treintjes daar kleiner zijn en minder mensen mee kunnen nemen en Melbourne omdat daar geen metro’s maar trams rijden, die een stuk trager zijn.
Het spel oogt erg gelikt in zijn eenvoud. Elke kaart en elk metrosysteem dat je aanlegt ziet eruit als de schematische weergaves van metrokaarten zoals je die in grote steden tegenkomt. De lijnen worden weergeven met felle kleurtjes, de stations en pa agiers met figuurtjes en je treinen met zich over die lijnen bewegende vierkanten. Het oog houden op wat er allemaal gebeurt, brengt je haast in een trance. Het is erg intere ant om alles goed te zien lopen of waar nodig te verbeteren.
Ook de soundtrack is intere ant. Die wordt ter plekke gegenereerd. Elke lijn brengt een nieuwe, liggende toon en alle inkomende pa agiers komen met bliepjes en alle uitgaande pa agiers met bloepjes op diezelfde toonhoogte. Met meer lijnen en dus meer pa agiers, ontstaat er daardoor een vreemde maar niet verkeerde muziek, waarbij bliepjes en bloepjes zich in verra ende ritmes over verschillende hoogtes bewegen om koddige metrosonates te maken.
Het enige spijtige is dat Mini Metro wat weinig uitleg geeft. Maar die is eigenlijk haast niet nodig. Het is een heel vanzelfsprekend spel, maar het duurt wel een tijdje voor je het systeem onder de knie hebt. En wat de functie van het knooppunt is, maakt de game ook niet duidelijk. Afgezien van deze kleinigheidjes heb je met Mini Metro een strak georganiseerde OV-simulator, die er fascinerend uitziet en blijft zien en waarmee je meer tijd kunt doden dan je aanvankelijk zult denken.
Mini Metro is speelbaar op pc, Mac en Ubuntu en via Steam voor 9,99 euro verkrijgbaar. Eind 2015/begin 2016 verschijnt de game ook voor iOS en Android.