Vraag het een fan van deze serie en hij wijst zonder nadenken naar het tweede en derde deel als hoogtepunten. Deel vier was een schot ver naast de roos, terwijl deel vijf en zes redelijk veilige, maar voornamelijk geslaagde opvolgers zouden worden. Een gigantische update poetste in 2012 al een hoop schoonheidsfoutjes weg (zoals het ontbreken van een dynamisch town screen, wat zo ongeveer gelijk stond aan heiligschennis), maar andere fouten bleven aanwezig. Zo presteerde de AI het nog steeds om zonder verklaarbare reden zijn legers aan te vullen. Erg goedkoop, want op deze manier werd gelijkwaardige strategie ingeruild voor een focus op trial & error, continue haast en een overheersend gevoel tegengewerkt te worden door een vals spelende tegenstander. Ook de verplichting om via Ubisofts matige Uplay-service te spelen en het besluit om legendarische wapens alleen voor online spelers beschikbaar te maken, stuitte menigeen tegen de borst.

Same old, same old

Wie zich in Might & Magic Heroes 6 uiteindelijk voorbij de minpunten wist te spelen, raakte ongetwijfeld verslaafd aan de diepgaande en fantastische gameplay die de serie al zolang op de kaart zet. Het concept staat en scoort overigens nog steeds. Op een kaart vol vijanden, resources, kastelen en andere hindernissen stuur jij er een of meer helden op uit. Elke beurt kun je maar een bepaald aantal stappen zetten en gebouwen bouwen, en na zeven beurten is de week voorbij en krijgt iedereen verse manschappen, mits de bijbehorende barakken gebouwd zijn en de centjes voor nieuwe legers opgehoest kunnen worden. Eenmaal in een gevecht worden jouw legers op een raster tegenover die van de vijand gezet en moet er strategisch, om de beurt aangevallen worden.

Shades of Darkness verandert eigenlijk niets aan al het bovenstaande. De eerste week na release werd geplaagd door onspeelbaarheid, late patches en gecompliceerde downloads. Inderdaad, pijnlijk herkenbaar. Inmiddels zijn die problemen opgelost en, eerlijk is eerlijk, hebben we gedurende de tientallen speeluren die deze uitbreiding rijk is geen enkele moeite gehad met onze speelervaring.

Terugkeer van de Dungeon!

Die tientallen uren zijn hier verdeeld over twee verschillende campagnes. Eén daarvan geeft ons wederom de Necropolis-factie in handen. Afhankelijk van hoe je deze uitbreiding ingaat is dat niet per se iets negatiefs. Een nieuw verhaallijntje, met verse maps en dus weer avonden lang klikplezier is precies wat sommige spelers willen. Wie echt op zoek is naar nieuw voer komt echter bedrogen uit. De Necropolis-factie huisvest geen verrassingen meer en wat we qua verhaal voorgeschoteld krijgen is louter interessant voor kenners van dit universum.

Wat dat betreft is de tweede campagne een stuk interessanter. Een reden voor een klein vreugdedansje bovendien, want hierin keert de Dungeon-factie terug. Onder leiding van de Dark Elves krijgen we weer manticores en minotaurs onder onze hoede en dat is alweer schandalig lang geleden. Bovendien lijkt hier ook de enige vorm van vernieuwing in te schuilen. Geüpgraded manschappen beschikken over interessante secundaire aanvallen en de mogelijkheid om legereenheden onzichtbaar te maken (waarna ze automatisch toeslaan als een tegenstander langsloopt), zorgt voor menig strategisch hoogtepunt. Het maakt de Dungeon-factie met stip de meest interessante uit de volledige game. Verder geldt ook hier: aardige missies, geen bijzondere verhaallijn.

Complete Edition

Buiten een nieuwe factie is er niet heel veel spannends over deze uitbreiding te vertellen, al is het de moeite waard om nieuwkomers nog even te waarschuwen. Ubisoft heeft de moeilijkheidsgraad een flinke trap onder z’n reet gegeven en dat levert – zelfs voor gevorderde spelers – in de eerste paar pogingen stevige hoofdpijntjes op. Overigens vertaalt die hoofdpijn zich (eenmaal gewend) naar een fantastische uitdaging, maar wel eentje waar nieuwkomers echt nog te vers voor zijn. Gelukkig voor hen viel deze maand ook de complete edition in de winkels, met daarin het origineel en de eerdere twee uitbreidingen.

Ondanks een misschien wat gematigde toon heeft Shades of Darkness wel weer voor een aantal slapeloze nachten gezorgd. We staan niet te springen omdat er een gebrek aan vernieuwing is, dat na drie uitbreidingen ondertussen wel voelbaar wordt. Maar de uren die we hierin staken zijn minstens even lekker en tijdrovend geweest als in welk ander deel dan ook. Op misschien die tweede en derde na dan. Stiekem zijn we dat namelijk nog steeds wel eens met die doorgewinterde fans.