Mario Strikers: Battle League Football is niet de partygame die je verwacht

Aangezien eFootball en Fifa dit jaar niet bepaald hoge ogen gooien, is menig voetbalfanaat op zoek naar een andere game om de leegte te vullen. Eén blik op Mario Strikers: Battle League Football is genoeg om te leren dat dit spel overduidelijk niet voetbal wil simuleren. Wie net als op de GameCube in 2005 een enorm chaotische partygame die íédereen kan spelen verwacht, komt echter ook bedrogen uit. Spelers hebben immers meer mogelijkheden om de bal en het spel te manipuleren, met als gevolg dat niet-gamende vrienden al snel van het veld worden geblazen.

Wie net als ondergetekende enorm veel Mario Football op de GameCube heeft gespeeld, komt voor enkele verrassingen te staan bij het opstarten van Battle League. Zo bestaan teams niet meer uit één captain en drie sidekicks, maar zijn alle personages gelijkgetrokken en kan de speler kiezen uit tien iconische Mario-personages, waaronder Peach, Yoshi, Wario en Bowser. Wat betreft het voetbal lijkt het spel op eerste gezicht net als vanouds een enorm grove en chaotische aangelegenheid, maar na het voltooien van de training snap je dat er veel meer diepgang in zit dan de verpakking verraadt.

Battle League lijkt nog meer dan zijn voorgangers op Fifa’s Volta Football en Fifa Street. Niet dat Mario en Yoshi ineens Mbappé jaloers maken met de trucjes die ze kunnen uitvoeren, maar goed positioneren en combineren is belangrijker dan ooit. Dat komt voornamelijk door de perfect moves: dat is wanneer de speler een handeling ‘perfect’ uitvoert door op het juiste moment op een knop te drukken óf een knop los te laten. Laat een personage bijvoorbeeld een charged shot op het juiste moment los, dan is de kans veel groter dat de bal in het net verdwijnt.

Bij een perfect first time pass drukt de speler op het juiste moment op passen zonder de bal aan te nemen, en bij een perfect first time shot houdt de speler de schietknop ingedrukt en laat hij die los zodra de bal bij hem belandt. Dan zijn er ook nog perfect tackles; een volledig opgeladen tackle die van iedereen de bal afsnoept - ongeacht hoe sterk ze zijn; tenzij de tegenstander een perfect dodge uitvoert - maar het personage eventjes onbruikbaar maakt als hij mist. Teamgenoten kunnen elkaar zelfs tackelen, waarbij de getackelde teamgenoot enorm ver vooruit wordt geschoten en een grote afstand overbrugd kan worden. Daarbovenop kan de speler met diepe ballen (al dan niet charged) nóg beter passes geven aan teamgenoten.

Bovenstaande omschrijving klinkt als een flinke kluif, en dat is het ook zeker. De tutorial van het spel is dan ook behoorlijk uitgebreid, maar wie al deze nieuwe spelmechanieken oefent krijgt snel het gevoel beter te worden en minder afhankelijk te zijn van de Hyper Strikes, de allesvernietigende speciale schoten die bij een goede timing altijd in het net belanden. Deze diepgang is zeker welkom en geeft Battle League meer potentie voor competitieve gameplay, iets waar het spel duidelijk op inzet getuige de komst van de online Strikers Club-modus. Die diepgang is echter een tweesnijdend zwaard, omdat de party-potentie erdoor afneemt. Als een van mijn minder gamende vrienden langskomt en een potje Strikers wil spelen, is de kans erg groot dat ik hem met 10-0 van het veld blaas. Dat er als vanouds enkel items als rode en groene schilden, de paddenstoel en natuurlijk de ster in zitten, heeft daar weinig invloed op. 

Zo leuk en uitdagend als ik de gameplay van Battle League vind, zo tegenvallend is alles wat er omheen hangt. Voor iedereen die het solo wil spelen kan ik het spel gelijk afraden, want het handjevol cups dat erin zit is binnen een dag uitgespeeld. De eerste lading cups is ook nog eens erg makkelijk, terwijl de Galactic Mode die daarmee vrijgespeeld wordt soms ineens ongenaakbaar moeilijk is; de AI anticipeert bijvoorbeeld razendsnel op items en tackles. Daarna is er (offline) letterlijk niets te doen behalve het herspelen van de cups.

Meer variatie in personages, speelvelden en modi zou die cups langer leuk weten te houden, maar dat zijn juist de punten waarop Battle League tekortschiet. Ter vergelijking: de eerste Strikers-game had twaalf personages (acht captains en vier sidekicks), de tweede had twintig personages (twaalf captains en acht sidekicks) en Battle League heeft er tien. Daarbij is elk veld precies hetzelfde; alleen de vormgeving van de tribunes kan aangepast worden, maar ook daar is slechts een handjevol opties voor.

Dan is er nog de mogelijkheid om personages aan te kleden met gear, wat op papier erg leuk klinkt, maar in de praktijk veel te weinig diepgang kent. Ieder personage heeft de beschikking over dezelfde vijf of zes stukken kleding (per lichaamsdeel), en de speler moet ze voor élk personage los aanschaffen. In de praktijk lijken de verschillende kledingsopties, net als de vijf statistieken van de personages - kracht, snelheid, schieten, passen en techniek - te weinig te veranderen aan hoe de personages aanvoelen bij het spelen, dus dit onderdeel valt te verwaarlozen.

Online en tegen geoefende vrienden is Battle League leuker dan zijn voorgangers, omdat de potjes doorgaans spannender zijn en er minder vaak gigantische uitslagen als 10-0 voorkomen. Maar ook hier gaat het gebrek aan personages, gamemodi en speelvelden na enkele uren wringen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat men niet met vier mensen op één console online kan spelen, terwijl dat juist leuk zou zijn en de party-potentie weer zou vergroten.

Het is onbegrijpelijk dat Next Level Games en Nintendo de Strikers-gameplay verbeteren en het vervolgens in zo’n karig pakket stoppen. Het huidige spel is het prijskaartje van 60 euro helaas niet waard, en de belofte van gratis dlc met nieuwe personages verandert daar niets aan.

Mario Strikers: Battle League Football is nu verkrijgbaar op Nintendo Switch.