Lord of the Rings: Conquest

Dit gemis wordt enigszins goedgemaakt door een aantal originele missies. De laatste acht missies kunnen namelijk als slechterik worden gespeeld nadat Frodo heeft gefaald de ring te vernietigen. Denk bijvoorbeeld aan het visioen waarin Frodo de Gouw in vuur en vlam ziet staan. Ditmaal is zijn angst bewaarheid en krijg je de kans om als Sauron himself de Hobbits af te slachten. Inhoudelijk bestaan de missies vooral uit het aanvallen of het verdedigen van een gebied. De uitvoering hiervan doet soms sterk denken aan de online portie van de game. Je komt geregeld door de vijand ingenomen punten tegen die moeten worden veroverd. Heb je dit gedaan, dan wordt een nieuwe doelstelling geïntroduceerd. Aan het einde van een level mag je vaak met een legendarische strijder naar keuze het gevecht aangaan met Sauron of Saruman.

Buiten deze momenten om moet je het doen met anonieme strijders die worden onderverdeeld in vier klassen. Elk van deze klassen heeft zijn eigen zwakheden en sterktes. De Warrior-klasse is sterk gefocust op melee-aanvallen en vooral goed in hectische gevechten. De Archer kan met pijl en boog grotere afstanden overbruggen, waardoor het mogelijk is afstand te houden van het strijdgewoel. De lage weerstand tegen aanvallen en zwakke melee-aanvallen maken deze klasse ongeschikt voor gevechten op korte afstand. Een Mage vertrouwt op zijn magie en is als manusje-van-alles te gebruiken. Melee, magie en de mogelijkheid om vrienden te helen, maken het een goede ondersteunde klasse. Als laatste is er de Scout, die door z'n stealth-capaciteiten geschikt is om te infiltreren in vijandelijk gebied.

De verschillende klassen mogen op papier uitnodigen tot uiteenlopende speelstijlen, in de praktijk voelt het allemaal hetzelfde. Of je een ork nu met een pijl beschiet of met een zwaard slaat, de animaties van de stervende ork zien er allemaal hetzelfde uit. Bovendien voelt geen van de aanvallen echt gewichtig. Je slaat vaak maar wat in het rond terwijl je zonder weerstand door je vijanden hakt. Als een wat sterkere tegenstander in de tegenaanval gaat, resulteert dat in twee met zwaarden rondzwaaiende poppetjes waarvan degene wint die het eerste iemand raakt. Een vertraging in combo-bewegingen zorgt er bovendien voor dat een aanval niet kan worden gestopt. Dit heeft als gevolg dat een aanval van een vijand niet kan worden geblokkeerd tijdens een combo. Dit alles zorgt ervoor dat je snel gefrustreerd raakten en nooit echt betrokken wordt bij de wereld die op het scherm wordt weergegeven. Je verwacht bij het horen van de naam Lord of the Rings toch een mate van geliktheid die je bij het spelen van deze game niet ziet.

Een grote tegenvaller is dat ook de bekende Lord of the Rings-personages grotendeels in de vier bestaande klassen vallen, inclusief het repertoire aan aanvallen. De variatie is behalve een toename in kracht dus puur cosmetisch. De mogelijkheid om in de huid van deze personages een aantal legendarische gevechten te spelen, is eigenlijk het enige wat ze de moeite waard maakt. Wel leuk is de mogelijkheid in de huid te kruipen van de gigantische Ent, Oliphant en Balrog. In tegenstelling tot de andere personages hebben deze allemaal wel hun eigen aanvallen. Het is een verademing om tussen de zich herhalende veldslagen door op grote schaal huis te mogen houden en massa's vijanden over de kling te jagen. Het kunnen afslachten van kleine Hobbits zorgt ervoor dat het besturen van de duivelse Balrog voor nog meer voldoening zorgt. Het is jammer dat deze momenten sporadisch voorkomen.

De vier klassen komen in de verschillende online modes meer tot hun recht, zeker als je met de maximaal acht spelers in je team samenwerkt. Met een Mage en Archer in een ondersteunende rol en de Warrior en Scout in een aanvallende rol kan een groepje van drie of vier spelers al snel de overhand krijgen. Als je twee goed samenwerkende teams tegenover elkaar zet resulteert het al snel in een enerverend gevecht. Ik zeg 'als', want het is een uitzondering dat er wordt samengewerkt. De meeste online sessies resulteren in een hak-erop-los-orgie waarin bepaalde klassen een oneerlijk voordeel hebben. Net als in Star Wars Battlefront is het in Lord of the Rings: Conquest mogelijk om ook online met de helden uit de filmreeks te spelen. In Hero Deathmatch is uitsluitend met de hoofdpersonages uit de films te spelen. In de andere modes, zoals Team Deathmatch en Capture the Ring (capture the flag met een ring) speel je vooral met je anonieme strijders. Om het geheel wat spannender te maken krijgt de beste speler de keuze om te spelen met een van de helden uit de films. In de Conquest-modus is het zaak om diverse punten op de map te veroveren, een aspect waar ook Star Wars Battlefront omheen is gebouwd.

Een op het eerste gezicht leuke toevoeging is de mogelijkheid om in een select aantal maps op mounts te rijden. Kleinere mounts, zoals paarden en wargs zijn vooral bedoeld om snel van het ene punt van een map naar een andere te komen. Verder kan de gedaante worden aangenomen van een troll als je aan de zijde van het kwaad strijd, of een ent als je aan de goede kant staat. Grote mounts als een Oliphant of Balrog klinken verder zeer aantrekkelijk om te kunnen besturen, maar als je nagaat dat je praktisch nooit de kans krijgt eentje besturen, valt deze optie vooral teleur.

Pandemic heeft goed gebruik gemaakt de filmbeelden uit de trilogie. Met de beelden wordt een uitgebreide introductie gegeven voorafgaand aan de los aan elkaar hangende missies. Hugo Weaving (Elrond) zorgt met de warme tonen van zijn stem voor een sfeervolle vertelling van het verhaal. De geliktheid van dit alles vormt jammer genoeg een sterk contrast met het audiovisuele aspect van de omgevingen. Het is niet dat het er bijster slecht uitziet, maar het oogt in vergelijking tot andere op multiplayer gerichte games ietwat gedateerd aan. De stemmen van de personages laten ook geen blijvende indruk achter.

De mensen die zich afvragen hoe gameplay uit de Star Wars Battlefront zich vertaalt naar een franchise als The Lord of the Rings heeft met Lord of the Rings: Conquest het antwoord gekregen. Waar Battlefront nog een vermakelijke game was, heeft Conquest weinig in huis om te blijven boeien. Op bijna elk punt wordt duidelijk dat de game het laagje vernis mist die de filmtrilogie doet verwachten. De mogelijkheid om de slechteriken te kunnen spelen, maakt de game nog een beetje de moeite waard. Online is, voor kortere tijd, ook wel enig vertier te beleven. Het zal echter niet lang duren voordat alleen een select groepje die-hard fans de game blijft spelen.