Het simpele devies dat reeds aan het begin van de recensie gegeven kan worden is kristalhelder: koop deze troep niet. Want hoe leuk het hoesje ook is en hoe schattig je die Looney Tunes-figuren ook vindt, het enige dat je met dit spel in huis haalt is ellende die we zelfs tig jaar op de PlayStation 2 nog in de grond hadden geboord. Looney Tunes: Acme Arsenal voelt als een PlayStation 2-game op de Xbox 360 die het ook op de PlayStation 2 lang niet gehaald had.
Enfin, wat doe je dan zoal in Looney Tunes: Acme Arsenal? Het verhaal van de game is dat je de wetenschapper Dr. Frankenbean achterna moet reizen, omdat de man de Looney Tunes uit de geschiedenis wil wi en. Hij gebruikt hiervoor een tijdmachine van Acme en duikt terug naar onder andere de Eerste Wereldoorg en het oude Egypte. Als een stel van de Looney Tunes, onder andere Bugs Bunny, Daffy Duck en de Tazmanian Devil zijn speelbaar, neem je het vervolgens op tegen het gespuis dat je tijdens je reis achter Dr. Frankbean aan, voor je kiezen krijgt.
Je bestuurt constant één van de Looney Tunes, met de mogelijkheid om door een druk op te knop te wi elen naar een ander personage (per level zijn er twee figuren). Het is tevens mogelijk de game coöperatief te spelen, maar net als in het recente Spider-Man: Friend or Foe is dit op gebrekkige wijze uitgewerkt, waarbij het vooral problematisch wordt als de twee personages ver van elkaar verwijderd zijn. Ook kun je niet voorafgaande aan de mi ies kiezen met welke personages je speelt en ben je dus toegewezen aan de door RedTribe gekozen figuren.
De gameplay zelf is monotoon, saai en oh zo voorspelbaar. Je kunt middels de verschillende knoppen diversie sla- en schopbewegingen maken, maar door het ontbreken van een echt intere ant combosysteem wordt het vechten al snel iets dat je liever uit de weg gaat. Hersenloos ram je op de X- en Y-knop om de oneindige stroom aan saaie vijanden te verslaan. Moeilijk is het ook niet, want door een beetje heen en weer te huppelen weten de pannenkoeken je nooit te raken en flierefluit je door de game heen. Ook kent de game wat platformelementen, maar het gaat nooit verder dan het gebruikelijke 'ga op de knop staan en tover de brug tevoorschijn'. Het resultaat van de oer en oersaaie gameplay is dat je de gevechten al vrij snel vermijdt door gewoon door te rennen en nóg sneller dan de ontwikkelaar het voor ogen had de levels te beëindigen. Want naast het vechten is er maar bar weinig te doen.
Het aller, aller, allerslechtste aan Looney Tunes: Acme Arsenal is de camera. Deze staat standaard inverted ingesteld en blijkt iedere keer dat je de game opstart weer terug gezet moeten worden naar je gewenste instelling. Vervolgens werkt het ook nog compleet ruk, doordat je niet altijd met de camera kunt draaien en zo het overzicht meer dan eens verliest. Echt verschrikkelijk wordt het als je probeert weg te rennen voor vijanden maar wel op ze wilt schieten (met één van de langeafstandswapens). Je kunt namelijk niet achteruit lopen en schieten en Bugs (of ieder ander poppetje dat je bestuurt) loopt continu 'jouw' kant op. Probeer hier maar eens uit te komen zonder geraakt te worden. Arrrgh!
Grafisch is de game een lachertje, of een huilertje: het is maar hoe je het ziet. Waar Daffy en kornuiten in de tu enfilmpjes er goed en levendig uitzien, worden ze in de levels zelf verwi eld voor hoekige figuren die rondwandelen in extreem lelijke omgevingen. De cartooneske sfeer van de serie is getracht over te zetten naar de game, met als gevolg dat je tegen het standaardpalet kleuren aanloert en om de haverklap op schots en scheve lijnen getrakteerd wordt. Wederom: zelfs op de PlayStation 2 was dit met de grond gelijk gemaakt. Op de Xbox 360 is dit dus al helemaal van de gekke.
Ach, het moge duidelijk zijn: Looney Tunes: Acme Arsenal is een bizar slechte game die zelfs de aandacht van de allerkleinsten niet verdient. Kijk lekker zo'n DVD'tje met alle afleveringen van Looney Tunes als je de kinderen zat bent, dit lijdt (expre met i-j ja!) alleen maar tot nog meer gehuil.