Super Star Ultra. Het is bijna een parodie op de inhoudsloze subtitels die goedkope heruitgaven van Japanse games normaliter meekrijgen. En feitelijk is het ook zo'n heruitgave. Kirby Super Star verscheen al in 1996 voor de SNES, in Europa onder de toepa elijkere naam Kirby's Fun Pack. Voor deze heruitgave heeft men vreemd genoeg wel het nietszeggende Super Star van de Amerikaanse versie gebruikt. Mi chien wel omdat de Fun in het Pack toch wat dun gezaaid is.

Fun Pack is toepa elijker, omdat Kirby Super Star Ultra uit een groot aantal lo e games bestaat. Dit varieert van korte platformgames van maximaal een leveltje of tien, tot uiterst suffe minigames die van het touchscreen gebruik maken. De platformgames vormen gelukkig de hoofdbrok van Super Star Ultra en hebben elk hun eigen verhaaltje. Los daarvan hadden het ook prima lo e levels in één grote game kunnen zijn. Op een paar uitzonderingen na maakt ontwikkelaar HAL namelijk weinig gebruik van de vrijheid om eens innovatief uit de hoek te komen binnen de spelletjes. In het ene spelletje moet je op zoek naar schatten, terwijl je in een andere tegen de tijd speelt. Soms mag je kortstondig plaatsnemen in een ruimteschip, dan weer krijg je alle eindbazen achter elkaar voor je kiezen. Dat zijn zo ongeveer de uitersten. De rest voelt als een standaard Kirby-game met toevallig net een ander themaatje.

Typisch Kirby

Het grootste deel van de tijd is Kirby Super Star Ultra een typische Kirby-game. Met een snelle blik op het scherm maak je geen onderscheid tu en deze Kirby-game en de vorige edities op de Nintendo DS. De omgevingen en uiteraard Kirby zelf zien er nog steeds hetzelfde uit. Het overgrote deel van de vijanden die je tegenkomt zijn eveneens onveranderd en de mogelijkheid om ze op te slokken en zo hun aanvalsmogelijkheden over te nemen, blijft het belangrijkste onderdeel van de gameplay.

Hulpje

De grootste vernieuwing, die in de meeste onderdelen terugkomt, is de computergestuurde kompaan die aan je zijde mee vecht. Je kunt met een druk op de knop je speciale vaardigheid omzetten in zo'n hulpje, waarna je zelf weer op zoek moet naar een nieuwe vaardigheid. De computer doet over het algemeen goed werk en het maakt weinig uit wanneer hij sterft, waardoor hij weinig ergernis opwekt. Wel hoef je nu nóg minder zelf te doen. En dit terwijl Kirby altijd al een game was waarbij je de meeste gevaren sowieso al uit de weg ging.

De computergestuurde medestander lijkt dan ook voornamelijk in het leven geroepen om ruimte te bieden aan de coöperatieve spelmodus. Via WiFi kan een andere speler de rol van je computerkameraad overnemen. Ook download play wordt ondersteund, waardoor de kans redelijk is dat deze modus uitgeprobeerd gaat worden. Toch voegt Kirby zich nu in de lange rij games die door de coöperatieve modus voor de eenzame speler net iets minder intere ant is geworden: dat je kameraad zoveel uit handen neemt, maakt het toch net wat minder spannend en nóg makkelijker dan het sowieso al is.

Ondanks de vele spelletjes waaruit Kirby bestaat, is het gehele spel in een vijftal uren te doorlopen. Dit komt niet zozeer doordat het spel weinig content biedt. Er zijn genoeg levels met daarin zat geheimen om je best even bezig te houden, maar de motivatie om alles uit het spel te halen is zeer gering. Tegenstanders spawnen steeds weer opnieuw, waardoor je gestraft wordt als je even rondkijkt in de omgeving en je al snel vrij gehaast door de levels heen vliegt. De vele eindbazen rekken het spel ook nauwelijks op. Ondanks de uitgekiende aanvalsroutines, zijn ze met de juiste speciale aanval vaak in een paar seconde te doden. Ook dit blijft een manco van Kirby: elke eindbaas moet sowieso zonder speciale aanval te doden zijn, waardoor ze nooit echt moeilijk worden.

Een aantal lo e, kleine spelletjes biedt de mogelijkheid om eens heel verschillende dingen te proberen, maar Kirby Super Star Ultra doet dat niet. Vrijwel alle spelletjes gebruiken hetzelfde sjabloon en houden vast aan achterhaalde genreconventies. Zo zijn er nog steeds levens en zodra die op zijn kun je wel verder gaan, maar staat je score op nul. Een aantal spelletjes hebben een zo hoog mogelijke score als doel, waardoor dit nogal demotiverend werkt: iemand die halverwege het spel zijn laatste leven kwijtraakt, houdt meer punten over dan wanneer dit bij de laatste eindbaas gebeurt. Wat wel vernieuwd wordt, pakt niet heel goed uit. De coöperatieve modus is leuk, maar maakt de singleplayer juist iets slechter. Het wordt tijd om echt eens wat nieuws te verzinnen voor onze roze rakker.