Hier op Gamer.nl lees je de laatste tijd regelmatig over serious gaming. Arjen Terpstra behandelt de praktische toepa ing van spel bij bijvoorbeeld de brandweer, ouderenzorg en op het MBO. Dat is tof, intere ant en plaatst onze favoriete hobby in een ander daglicht. Minder aandacht is er voor le -than-serious gaming; een genre dat eigenlijk niet bestaat, maar door indiegame Jazzpunk op de kaart wordt gezet.
Everywhere and underwear
Er valt doorgaans weinig te lachen in games. Vergaat de wereld niet, dan moet er wel een of andere oorlog gewonnen worden; voor zo’n speels medium is de inhoud vaak verra end serieus. Veel verder dan een grijns of grinnik gaan onze lachreacties niet wanneer we voor console, pc of met handheld in de knuisten onze favoriete hobby beoefenen. Raar, moeten ze bij Necrophone Games gedacht hebben. Raar dat het comedygenre zo slecht vertegenwoordigd is, dat er weinig games worden gemaakt met als doel de speler aan het lachen te krijgen.
Dus maakte de onafhankelijke ontwikkelaar Jazzpunk, een first-person adventure dat een standaard spionageverhaal verpakt in absurde humor en flauwe grappen. Voorbeelden voor de ontwikkelaar waren, naar eigen zeggen, films als Naked Gun, Airplane! en Hot Shots. Dus belandt hoofdpersoon Polyblank (jij, dus) al in de eerste minuut van de game met de pixelbillen op een scheetku en, krijg je droge opmerkingen zoals ‘We are everywhere and underwear’ naar je hoofd en vervullen meerdere bijrollen als stemacteurs. Jazzpunk is, kortom, een flauwe comedy, gaat van slapstick tot erger, en neemt zichzelf geen moment serieus.
Dat werkt verfri end, wellicht omdat wij – gamers – er niet aan gewend zijn. Vooral in het begin werkt de parade van absurditeiten op de lachspieren en val je van de ene in de andere hilarische verbazing. Zelfs wanneer de grappen hun doel mi en of wanneer de flauwe humor je niet helemaal ligt, hanteert Jazzpunk zo’n hoog tempo en goed gevoel voor timing dat de game nergens dreigt af te dalen naar niveau .
South Park Rally
Op den duur valt Jazzpunk echter wat in de herhaling. Dat ligt niet zozeer aan de humor, maar aan het feit dat de game behalve zijn moppentrommel weinig om het lijf heeft. In feite is Jazzpunk niets meer dan vier levels met telkens één hoofdpuzzel en een aantal optionele opdrachten. Waar bij traditionele adventures, zoals recentelijk nog Broken Age, al deze minipuzzels samen bijdragen aan één geheel, staat er in Jazzpunk behalve een Steam-achievement geen enkele beloning op het uitvoeren van deze opdrachten. De inspiratie lijkt ook op te raken naarmate het verhaal van Jazzpunk vordert, want zo rijk gevuld en hilarisch als het openingslevel wordt de game later niet meer. Daarmee gaat ook de motivatie om levels te verkennen enigszins verloren.
Qua vormgeving en tempo doet Jazzpunk denken aan Gravity Bone en Thirty Flights of Loving, niet geheel toevallig ook twee spionagegames. Het hanteert dezelfde grove polygonen en textures, maar mist de creatieve uitwerking om de stijlvolle ervaring van die twee games naar de kroon te steken. Wat overblijft is een voorkomen dat amper beter oogt dan South Park Rally, een game van veertien jaar oud.
Onder de streep maakt dat weinig uit. De primitieve graphics dragen ergens wel bij aan de gortdroge humor van Jazzpunk. Uiteindelijk is de game mi chien wel het beste te vergelijken met Gone Home. Het probeert een op andere media bekend genre (puberdrama in Gone Home, slapstick in Jazzpunk) op onbekend terrein (games) te gebruiken. Waar gameverhalen doorgaans weinig verschillen qua toon, durven games als deze het experiment aan te gaan. En waarom ook niet? Jazzpunk verrast in de twee uur die het ongeveer duurt. Dat is genoeg om te concluderen: experiment geslaagd.