Waar denk je aan bij het woord voetbal? Overbetaalde spelers, de beste teams uit de Premier League en Ajax dat met een beetje geluk weer de schaal omhoog houdt? Of denk je aan schoten die worden voortgestuwd door magische draken, tsunami's die aanvallers van de bal beroven en de hand van God die een kiezelhard schot uit het doel weet te houden? Als je bij de laatste groep hoort, heb je waarschijnlijk wel eens Inazuma Eleven op de DS gespeeld of de animatieserie op tv gezien.
Inazuma is een combinatie tu en voetbal en RPG. Je bestuurt je team tijdens wedstrijden door pijlen op je touchscreen te tekenen. Spelers leren gedurende het spel steeds krachtigere magische vaardigheden, die je in kunt zetten om te schieten, dribbelen, verdedigen of keepen. Denk aan de Blitzball-minigame uit Final Fantasy X, en je weet wat je kunt verwachten. Als je niet aan het voetballen bent, loop je rond in dorpjes en verzamel je nieuwe teamleden door random encounters te winnen, wat iets wegheeft van een voetbalvariant op Pokémon.
Waar zijn de aliens?
Normaal gesproken is het verhaal van Inazuma Eleven boeiend om te volgen. In het vorige deel kwam bijvoorbeeld een (zogenaamd) team van buitenaardse spelers die het voortbestaan van Japan bedreigde. Dit keer is je avontuur met captain Mark Evans een stuk minder spannend: in wezen bestaat het uit niets meer dan het winnen van een wereldkampioenschap voor jongeren. Er zijn nog wel wat zijtakken in het verhaal, maar die zijn meestal erg voorspelbaar of worden na een uurtje alweer vergeten. Wel leuk is dat vrienden en vijanden uit vorige games regelmatig hun opwachting maken, al wordt hun verschijning totaal niet uitgelegd of van context voorzien. Voor nieuwkomers zal het verhaal daardoor soms niet te volgen zijn.
In de multiplayer kun je het met je beste team opnemen tegen dat van je vrienden. Dat is vooral leuk omdat het je eindelijk een reden geeft om veel van de spelers in het spel te vinden. In de singleplayer heb je ze namelijk niet nodig: met de basi pelers kun je prima uit de voeten. Bovendien zijn alle nieuwe spelers die je vindt van een veel lager level dan je huidige selectie, en kost het trainen van je nieuweling tot een acceptabel niveau zo weer twee uur.
Ook de presentatie laat te wensen over. Aan alles is te merken dat dit een port van een wat ouder Japans DS-spel is. De mogelijkheden van de 3DS worden nauwelijks gebruikt. Dit derde deel voelt daarom niet als een nieuwe stap voor de serie, zoals de vorige Profe or Layton dat met 3D-filmpjes en -puzzels bijvoorbeeld wel deed. De toevoeging van StreetPa -functies en een paar actiescènes in 3D doen te weinig om dat te veranderen.
Engelse Japanners
Een hoop punten om over te klagen dus, maar dat neemt niet weg dat Inazuma gewoon ontzettend leuk om te spelen. De wedstrijden waarbij je de controle hebt over je volledige elftal zijn daadwerkelijk spannend en een overwinning geeft je het gevoel dat je een tactische meester bent. Je probeert je team goed te balanceren door de nieuwe vaardigheden die je vindt aan de juiste speler te leren. En op het veld vereist het veel inzicht om de juiste moves op het juiste moment uit te voeren. Alleen de random encounters werken na een tijdje op de zenuwen. Dit zijn snelle potjes met vier spelers per team, die je tijdens je verkenningstochten voor je kiezen krijgt en je extra ervaring opleveren. De wedstrijdjes zijn echter zo simpel dat je vrijwel altijd met twee pa es alleen voor de keeper staat.
Het grootste pluspunt van Inazuma Eleven 3 is z’n charme. Al je teamgenoten hebben hun eigen persoonlijkheid en uiterlijk waardoor je ze echt als voetbalvrienden gaat beschouwen. Ook de voice-overs zijn goed gedaan, met aandoenlijke Engelse accenten – laten we even vergeten dat het hier om het Japanse elftal gaat – zelfs al is lang niet alles ingesproken. Hoogtepuntjes zijn verder het flink aantal volledig geanimeerde tu enfilmpjes die zo uit de animé lijken te komen, waardoor het spel als één lange aflevering van de animatieserie voelt. Er zijn zelfs “coming soon”-filmpjes die je vertellen waar het volgende hoofdstuk van de game om draait en er is een vrolijk beginliedje over de kracht van vriendschap.
Inazuma Eleven 3 houdt je 15 tot 20 uur bezig, de vele extraatjes daargelaten. Zo kun je extra spelers aantrekken met aparte side-quests en wedstrijden tegen je grootste rivalen spelen in speciale toernooien. Met alle minpunten is dit dus niet de stap die de serie had kunnen, en eigenlijk moeten, maken, maar voor een lekker, maar bizar potje voetbal ben je nog steeds aan het juiste adres.
