Ontwikkelaar 5th Cell staat bekend om zijn inventieve spellen voor de Nintendo DS, zoals Drawn to Life en Scribblenauts. Toen de studio aankondigde met een third-person shooter voor Xbox Live Arcade bezig te zijn, gingen er toch wat wenkbrauwen omhoog. Het shootergenre staat de laatste jaren nou niet echt bekend als een kweekvijver voor originele concepten. In een markt waarin iedereen een stukje van de taart van Call of Duty, Battlefield en Halo af wil snoepen, is het lastig om nog op te vallen. Toch is het 5th Cell gelukt om iets anders te bedenken. Maar dat anders niet meteen beter hoeft te betekenen, bewijst Hybrid eveneens.
Vrijheid in een beperking
Wat er zo anders is aan Hybrid is dat je niet vrij door de omgeving rond kunt lopen. Je kunt enkel bewegen door van dekking naar dekking te vliegen met je jetpack. Met een simpele druk op de knop vlieg je automatisch naar het muurtje waar jij op mikt en tijdens de vlucht heb je alleen nog de mogelijkheid om van richting te veranderen, een beetje heen en weer te bewegen en een korte turbo in te schakelen. Achter de beschutting kun je naar links en rechts strafen en naar de andere kant van de muur springen, maar daar houden je opties ook mee op. Ondanks dat de besturing een tikkeltje anders is dan je van de meeste shooters gewend bent, voelt het gelijk na de tutorial al vrij intuïtief. Voor je het weet zoef je van dekking naar dekking, terwijl je de tegenstanders onder vuur neemt.
Hoewel je een groot deel van ieder potje achter een muur zit, is campen nauwelijks aan de orde. Dit komt mede door het compacte leveldesign. Elk van de maps is zo opgezet dat je in een paar keer vliegen naar de andere kant kunt komen. Daarnaast is bijna geen enkele schuilplek slechts van een kant aan te vallen. Er is altijd wel een manier om iemand over de flanken of van achteren te verra en.
Hulptroepen
Met het opbouwen van een killstreak kun je verschillende beloningen verdienen, in de vorm van computergestuurde robots. Met een enkele kill speel je de Stalker vrij, een kleine robot die je overal volgt en samen met jou vijanden beschiet. Hij deelt dan wel speldenprikjes uit, maar het kan net genoeg zijn om je tegenstander eerder over de kling te jagen dan hij of zij jou. Bij drie kills krijg je de beschikking over de indrukwekkend klinkende Warbringer. Dit is een grote, logge, goedbepantserde robot die zelf langzaam op zoek gaat naar kanonnenvoer. Een ideale vechtmachine om in te zetten om een vijand te bestoken, terwijl jij wacht op een kans om hem te grazen te nemen als deze bijvoorbeeld moet herladen. De laatste robot verdien je bij vijf kills op een rij en heet de Preyon. Deze vrouwelijke ninjarobot laat een ijzingwekkende kreet wanneer ze een doelwit gevonden heeft en vliegt er razendsnel naartoe om diegene met een zwaard af te maken.
Elk voordeel heb zijn nadeel
De meeste basiselementen die een shooter goed maken zijn in Hybrid wel aanwezig. De besturing steekt goed in elkaar, er is een ruime keuze aan wapentuig, de beloningen voor killstreaks zijn goed gekozen en de actie blijft altijd vloeiend. Toch zijn er net zoveel redenen waarom de game nooit een blijvertje zal worden in het huidige shooterlandschap.
Ten eerste is het huidige matchmaking systeem brak. In plaats van spelers op basis van hun rank of vaardigheden in teams te koppelen, zie je regelmatig drie beginnende spelers tegenover drie mensen geplaatst worden die overduidelijk minimaal vijftien uur in de game hebben gestoken. Het resultaat laat zich raden: de nieuwe spelers worden genadeloos afgemaakt. Het risico wat het spel hiermee loopt is dat beginners snel gefrustreerd raken door het grote verschil in niveau en afhaken. Dit zorgt ervoor dat enkel het kleine groepje echte doorzetters blijft hangen.
Wanneer je geen zin hebt om aan de grillen van het matchmaking systeem overgeleverd te worden, maar gezellig met je vrienden een potje denkt te gaan spelen, moet je alsnog rekening houden met een belangrijke voorwaarde. Zo moet iedere speler lid zijn van dezelfde factie (je kunt kiezen tu en de menselijke Paladins en de buitenaardse Variants), anders is het niet eens mogelijk, tenzij bij toeval, om in hetzelfde potje te komen. Private matches ontbreken.
Een ander probleem dat het spel kent, vloeit rechtstreeks voort uit de designkeuze om de spelers niet vrij te laten bewegen. Het leveldesign volgt een vrij simpel concept. Iedere map is compact en bestaat enkel uit een aantal muurtjes waarachter je dekking kunt zoeken. Soms is er nog sprake van enige verticaliteit, maar een aantal maps lijkt op het gebied van indeling wel heel erg op elkaar. Het is duidelijk dat de ontwerpers met het probleem worstelden dat er maar tot een bepaalde hoogte aan variatie te bereiken is met het spelconcept. De simpele, compacte aard van de maps zorgt ervoor dat ze gevrijwaard blijven van enige tactiek. Dit is een rechttoe rechtaan shooter zonder al te veel poespas.
Derde Wereldoorlog
Een beetje knallen zonder na te denken gaat echter na enige tijd vervelen, dus heeft de ontwikkelaar geprobeerd om de gevechten een diepere betekenis te geven door ze bij te laten dragen aan een wereldwijd conflict waar jij met iedere andere speler aan meedoet. De twee facties zijn namelijk in gevecht met elkaar om de zeldzame materie Dark Matter te bemachtigen. Als speler kun je kiezen op welk continent je de strijd aangaat – waarbij Oceanië om mysterieuze redenen ontbreekt – afhankelijk van het type ervaringspunten dat er te verdienen valt.
Beide teams moeten als eerste honderd stuks Dark Matter zien te veroveren om een seizoen (oorlog?) als winnaar af te sluiten. Daarna gaat de teller weer op nul en barst de strijd weer van voren af aan los. Het idee van een globaal conflict waar je als klein radertje aan de slag gaat, is an sich prima. De uitvoering is echter een stuk minder goed. Zo voel je totaal geen binding met het overkoepelende gevecht door de statische weergave van de vooruitgang. Het geheel wordt enkel weergegeven door saaie nummers en percentages.
Daarnaast zit er een fout in het ontwerp, waarbij een oorlogsgebied dat wordt aangegeven als ‘hot zone’ ook als zodanig wordt aangegeven wanneer een van de teams het gebied al voor honderd procent veroverd heeft, terwijl het andere team pas op bijvoorbeeld vijftig procent zit. Het team dat een regio namelijk als eerste volledig verovert, krijgt twee stuks Dark Matter. De verliezer kan enkel nog één stuk verdienen. Door het geven van een ervaringsbonus lokt de ontwikkelaar spelers nog steeds naar dat gebied, terwijl het dus eigenlijk een nieuwe regio aan zou moeten wijzen als belangrijk strijdtoneel.
Anders, niet revolutionair
Uiteindelijk is Hybrid dus vooral anders om maar anders te zijn, niet zozeer om iets tofs voor de langere termijn neer te zetten. Voor de mensen met een kleinere portemonnee is de game uitermate geschikt voor een uurtje vermaak op zijn tijd, maar eenieder die op zoek is naar een meer bevredigende shooter-ervaring moet zijn plezier toch echt achter een ander muurtje zoeken.
Hybrid is nu verkrijgbaar voor 1200 Microsoft-punten via Xbox Live Arcade.